Midweekwandeltocht nummer 3

 31 oktober 2020

Het is coronatijd, en we hebben de LangeAfstandWandelpaden even "on hold" gezet. Want de LAW's zijn het handigst in de vorm: lopen, en terug met het OV. En dat kunnen we tijdens de "Lock down light" beter vermijden.

Al decennia worden er in Den Haag op woensdag de "midweekwandeltochten" georganiseerd. Alle routes beginnen en eindigen bij zwembad de Waterthor in Den Haag. In de coronatijd worden de routes op de site gezet. Deze route loopt door Solleveld.

In afwijking van de andere wandelverslagen, bevat deze alleen een kort fotoverslag van route nr 3.

Deltapad - Kasteel Westhove - Oranjezon

Vrijdag 9 oktober 2020

Na een familiebezoek rijden we naar kasteel Westhove. De TomTom kent wel het kasteel, maar stuurt ons een doodlopende weg in. Dan maar met gezond verstand. De parkeerplaats is ruim. Het is nog geen 1 november, en we moeten betalen. De prijs is relatief fors: 6 euro. 

Naast de parkeerplaats verrijst een soort middeleeuwse wachttoren, leuk om te zien.

Het pad is hier gemakkelijk op te pakken. We lopen door overwegend eiken bossen. In de wandelgids staat keurig uitgelegd dat de bewoners in de gouden eeuw hier parkbossen aanlegden. De paden zijn vaak vrij recht. Zijn deze rechte lanen een overblijfsel van deze parken? We zijn hier nu in het najaar, maar in het verleden hebben we hier ook een in het voorjaar gewandeld. Wat het boekje schrijft over stinzenplanten, klopt. Wat betreft de sleutelbloemen kan ik er aan toevoegen dat waar de normale stengelloze sleutelbloem meestal lichtgeel is, in deze bossen de stengelloze sleutelbloem ook lichtroze, rood of wit kan zijn.

De eikenbossen zetten zich hier en daar voort tot aan het open duin, waar de zeewind vrij spel heeft.  Het is lekker de frisse zeewind te voelen. Deze hele week was nat, somber en grijs. Vanmiddag is het zonnig en licht, al kruipt er geregeld een wolk voor het zonnetje.

We komen nog een fietser tegen die nauwe familie van ons is. Met donkere zonnebril en in een stevige zwarte kleding had ik hem niet herkend.

Het bos is redelijk gevarieerd. Naast zomereik zie ik ook kastanje en verschillende andere bomen ruim voorkomen. De kastanjes op de grond geven een mooi herfsttafereel.

We wandelen door naar Oranjezon. I.v.m. de opkomende tweede golf van het covid-19 virus wilden we niet met het ov terug gaan, we wandelen langs het fietspad terug.

Overigens, als we wel met de bus terug hadden willen rijden, hadden we een verrassing gehad, want de bushalte die op het kaartje bij Oranjezon getekend staat, is verdwenen.

Gewandeld: 153,9 + 5,4 = 159,3  km

Te gaan: 195,1 - 159,3 = 35,8 km

GR5: Melissant - Herkingen.

Dinsdag 22 september 2020

We parkeren in Herkingen, bij de haven. Vorige week woensdag hebben we een eerste poging gedaan in Herkingen te parkeren en met de bus naar Melissant te gaan. Dat mislukte toen. Bus 138 vertrekt volgens 9292.nl en volgens de halte om 10:35 uit Herkingen. We staan er keurig om 10:28. Met ons nog twee anderen. We wachten tot 10:45 tevergeefs. De bus van 10:35 de elektronische aankondiging vervalt gewoon.

Een van de twee anderen vertelt dat de bus door vrijwilligers wordt gereden. Geen vrijwilliger? Dan geen bus. Dat snap ik, maar 9292: is die dan niet uit de planning te halen?

Opnieuw terug naar huis, vergeefse poging nummer 2? Dapper besluiten we vanuit Herkingen heen en weer te lopen. Dat is 16 kilometer, zo'n 4 kilometer boven onze normale afstand. Het is nog mistig als we op weg gaan. We lopen onder aan de dijk, het gras op de dijk was vorige week te lang om vlot over te lopen. Over het asfalt van het fietspad stapt het lekker door. Jammer is alleen dat we niets zien van de slikken van Goeree aan de buitenkant van de dijk. Nou ja, het is toch mistig. Langzaam breekt het zonnetje door. De temperatuur stijgt. Zomerjas en vest verdwijnen in de rugtassen. Een enkele auto of fietser passeert ons. Rust. Voor randstedelingen zoals wij: heerlijk. 

Halverwege het traject eten we onze lunch op een bankje op de dijk. Geel Jakobskruiskruid is de meest opvallende bermbloeier.

Ook het tweede deel lopen we onder aan de dijk. Uit voorzorg / noodzaak, want het hek, voorzien van een duidelijke route sticker, zit op slot. Dit stuk van de route is drukker: meer fietsers. We volgen het fietspad, dat tegen het eind van de dijk afwijkt. We controleren ons traject op de kaart in het boekje en op google maps. Het fietspad is een mooier traject dan de dijk, en leidt wel naar de parkeerplaats waar we de vorige keer gestaan hebben. Het is iets langer. maar we gaan er voor.

Het is nu wel drukker met fietsers. Het fietspad is maar smal, 1 fiets breed, en we moeten dan ook regelmatig van het beton af het gras in om fietsers te laten passeren. 

Links van ons liggen de slikken van Goeree, maar ze zien er meer uit als goed onderhouden weilanden. Ik had gehoopt op de paars-witte bloemen van zulte of rode zeekraal, maar alles wat ik zie is gewoon groen gras. Heel in de verte grazen wit-zwart gevlekte runderen. We komen bij wat bos. Een smal pad voert ons hier door. In de berm groeit watermunt en stijve ogentroost. Links van ons moeten waterplassen liggen. Volgens het kaartje moeten er ook paden naar toe zijn. Maar niets van dat alles. Pas aan het eind, vlak bij de parkeerplaats, zien we een klein doorsteekje. Mooi uitzicht, maar floristisch niet interessant.

Zelfde route terug. Waar eerst alleen in de verte koeien te zien waren, grazen nu Konikpaarden. Nu wandelen we wel deels over de grasdijk. Rechts zien we nu meer slikken, met inderdaad zeekraal. Zulte zien we pas als we op een terrasje bij de watersporthaven in Herkingen moe onder uitzakken.

Gelopen: 44,9 + 8,7 = 53,6 km

Te gaan: 65,6 - 53,6 = 12 km

Maas-Niederrheinpad: Plasmolen - Maartenshoeve

Maandag 7 september 2020

We parkeren de auto langs de provinciale weg bij de bushalte. Daar is een handige kleine parkeerplaats. We steken de weg over en verdwijnen direct in het bos. De begroeiing is hier anders dan bij de vorige wandelingen. Klit zag ik de afgelopen dagen niet, en de gewone hennepnetel weinig.  Hier groeien ze samen met de gewone salomonszegel. Verderop determineert mijn app een plantje met de naam waterpeper. Ook het bomenbestand is anders. Meer beuk en sporkehout.

Het landschap kent hier duidelijk hoogteverschillen, we zitten echt op de Nijmeegse stuwwal.

400 jaar geleden was het hele heide- en bosgebied tussen Nijmegen en Mook een grote heideveld, maar nu zijn van de heide alleen nog wat gefragmenteerde delen over. De rest is vooral bosgebied. In 1574 vond in dit gebied de slag op de Mookerheide plaats. De Staatse (Hollandse) troepen werden door de Spaanse troepen, die in de minderheid waren, professioneel in de pan gehakt.

De uitdrukking 'loop naar de Mookerhei' betekent zoiets als: loop naar de maan.

Verderop komen we langs het pad nog twee schansen tegen, de Mookerschans en de Heumense schans. De Mookerheide is druk met wandelaars. Hier loopt ook het streekpad Nijmegen, een Airborne pad, het pieterspad en een "Walk of wisdom". Blijkbaar zijn er veel mensen op zoek naar wijsheid, want dit pad is populair. Bijbels gezien geldt: wijsheid vraag je aan God, en God wil die altijd geven.

Het airbornepad is wel interessant, we komen geregeld informatieborden tegen over de piloten en de 82e Amerikaanse luchtlandingsdivisie.

Voorbij de Heumenseschans wordt het even zoeken. Kaart en route lijken niet met elkaar te kloppen. Zal wel aan mij liggen. Gelukkig heb ik de kaart op mijn mobiel gedownload. Daarmee is het gemakkelijk het goede pad aan te houden. Het pad loopt hier op de terugweg veel gelijkmatiger dan op de heenweg. Minder afwisselend, wel makkelijker. We drinken een kopje thee op het terras van 'Het Zwaantje'. Voor de lijn misschien niet heel verstandig, misschien niet heel wijs, maar wel heel lekker. Daarna is het vooral rechtdoor. Immer gerade aus. Oh nee, we zijn nog niet in Duitsland. Dat komt pas bij de volgende wandeling.

Gewandeld: 164,7 + 11,8 = 176,5km

Maas-Niederrheinpad: Gennep - Plasmolen

Vrijdag 4 september 2020

Onder een grijze lucht parkeren we de auto opnieuw op de Genneperhuisweg in Gennep. Het is het laatste parkeerplekje. De buienradar had een half bewolkt - half zonnige lucht beloofd, maar dit ziet er toch echt uit als 100% grijs. 

We wandelen door het centrum van Gennep, langs de Catharina toren, en door een gerestaureerde stadspoort. Stel u daar niet te veel van voor. We volgen een kilometer lang een asfaltweg door de uiterwaarden. De berm toont niet veel interessante planten, helaas. Toch is de weg niet saai, want om de xxx meter staat een informatiebord over de geschiedenis van het Genneperhuis: Romeinse uitkijktoren, versterking tegen de vikingen, fort in de 80-jarige oorlog, en verwoest bij de Franse aanval op Nederland in 1672. 

Als we bij de ruine komen, is het inderdaad niet meer dan dat: een ruine. Er zijn nog wat oude voetstukken van muur te herkennen, maar dat is ook alles. De Franse legers hebben de verwoesting in 1672 niet met de Franse slag aangepakt. Er bovenop staat een kleine uitzichttoren. Die beklimmen we even. Een mooi uitzicht over de plek waar de beek de Niers in de Maas uitkomt is onze beloning. 

Rondom de ruine is men begonnen een aantal oude verdedigingswerken te herstellen. Een paar oude watergangen zijn opnieuw uitgegraven. Zo te zien groeien ze langzaam dicht. De waterplanten kan ik zonder bloei niet goed thuisbrengen, mogelijk watergentiaan. Eenmaal zie ik langs de oevers watermunt. 

Daarna voert de route ons langs Milsbeek naar de Mokerplas. Voorzichtig spiekt het zonnetje af en toe tussen de wolken door. Nee, de Mokerhei komt pas bij een volgende wandeling. De Mokerplas is een recreatieplas. Elk van de jachten in de jachthaven zien er uit alsof ze meer dan 3 van mijn oude jaarsalarissen kosten. In Plasmolen eten we een ijsje, in een stralend zonntje op het terras van Crevers ijssalon. Uitstekend zaakje.

Gewandeld: 151,6 + 13,1 = 164,7 km

De Maasduinen zitten er op. We zijn bijna bij de Duitse grens.

Maas-Niederrheinpad: Afferden - Gennep.

Woensdag 2 september 2020

We parkeren in Gennep bij de brug over de Niers. De bushalte is op de brug. Ik sta nog verbaasd naar het scherm van mijn mobiel te kijken, waar de 9292 app me aanraad via Nijmegen te rijden met twee keer overstappen, zodat we om half twaalf in Afferden kunnen zijn, als de bus naar het zuiden komt aanrijden. Snel stappen we in. Jos vraagt voor de zekerheid nog even aan de chauffeur of de bus naar Afferden gaat. Dat doet hij. Bij de bushalte voor de veerpont naar Boxmeer stappen we uit. Kwart over tien, geen half twaalf. Even de weg oversteken en we zijn in Afferden. 

De route voert ons snel het dorp uit. In de berm groeien bekende ruigtekruiden als boerenwormkruid, perzikkruid, vlasbekje en zwarte nachtschade, maar ook grijskruid. Die laatste zie ik in het westen niet, of ik moet hem over het hoofd gezien hebben, wat niet onmogelijk is. We wandelen het bos in, en bereiken na een tijdje de Quin, een natuurgebied met veel heide. Tevergeefs speur ik naar duivelsnaaigaren, een parasitaire plant op heide die ik op al omze heidewandelingen nog niet tegen gekomen ben.

Op het Quin komen we de eerste pipawa's, Pieterpadwandelaars tegen, onze buurtjes op de camping. Ze zijn daarmee de eersten, maar zeker niet de laatsten. We tikken een mooi eindtotaal van 26 pipawa's aan. Het Pieterpad is duidelijk onverminderd populair. 

We passeren een kudde schapen. In dit gebied moet ook een kudden geiten grazen, maar die drukken even hun snor of sik. 

We passeren onze camping, TheTurnery. Voordat we het weten lopen we onder de A77 door. Daarna moeten volgens de wandelgids het Pieterpad en het Maas-Nierderrheinpad uit elkaar gaan. Dat punt laat op zich wachten. We komen bij een punt waar de bewegwijzering niet te vinden is. Jos ziet in het boekje dat we hier de gele paaltjes moeten volgen. Ik kom tot de conclusie dat het Pieterpad niet meer door Gennep loopt, maar buiten Gennep om de route van het Maasniederrheinpad volgt.

In Gennep gekomen, vinden we het voor vandaag genoeg. De kaart is nog niet klaar, maar het volgende traject zou 8 kilometer lang zijn. We tracteren onszelf op thee met Limburgse vlaai. Op een terrasje in het oude centrum genieten we er van. We genieten ook van de oude gebouwen, zoals het oude stadhuis met een ooievaarsnest dat voorkwam in 'beleef de lente'.

Gewandeld: 141,2 + 6,4 = 151,6 km

Maas-Niederrheinpad: Nieuw Bergen - Afferden.

 Maandag 31 augustus 2020.

We parkeren in Afferden op het dorpsplein. Onderweg naar de bushalte passeren we de kerk, met een toren uit de `13 eeuw. De bus brengt ons in 6 minuten naar Nieuw Bergen. Waar het vanmorgen bij het opstaan nog regende, is het nu droog. Een van de makkelijke dingen aan het Maas-Niederrheinpad is dat alle trajecten met een half-uursdienst verbonden zijn. In Nieuw Bergen weten we het pad nog van zaterdag.

We volgen het pad langs de heide. Rechts van ons moet het eendenmeer liggen, maar daar zien we weinig van en zeker geen eenden. Daarna het bos in, de "Eckeltse Bergen". Rechts van ons is heide, links bos. Het woord Bergen is wat overdreven, heel hoog wordt het niet. De lucht laat zelfs af en toe een zonnetje zien. 

De samenstelling van het bos is hetzelfde als afgelopen zaterdag: Zomereik, amerikaanse kers, braam, lijsterbes, ruwe berk, en els. De kruidlaag ontbreekt grotendeels. Op een plaats leidt het pad ons langs een knuppelpad of vlonderpad. In de modder groeit zwart tandzaad en wolfspoot. 

We lopen door de "Duvelskuul", een laag gebied met twee meertjes. 

Bij een kapelleke, het "Poaterskapelleke", houden we even rust. Het pad voert ons verder naar de rand van Afferden, om bij het begin van het dorp af te slaan en een omweg van zo'n vijf kilometer te maken. Wel een mooi stuk over de kam van een paraboolduin. 

Terug in het dorp willen we een brood halen bij de bakker. Jammer, die is dicht.

Gewandeld: 127,9 + 13,3 = 141,2 km

Maas-Niederrheinpad : Well - Nieuw Bergen.

 Zaterdag 29 augustus 2020.

Deze week afscheid genomen van mijn werk. Nooit heb ik zulke fijne collega's gehad als deze. Het afscheid viel me dan ook moeilijk. Donderdag zijn we naar camping The Turnery gereden. Hopelijk kunnen we hier een aantal mooie dagen doorbrengen.

We parkeren in Nieuw Bergen bij het winkelcentrum. We hoeven alleen de weg over te steken om bij de bushalte te komen. Makkelijker kan niet. 

We moeten 20 mnuten wachten. Naast de halte groeit geel walstro. We geven een paar haltes te vroeg een stopteken. Sorry, chauffeur. 

In Papenbeek / Well stappen we uit. Hier vlakbij hebben we op een camping gestaan, maar zijn toen net niet aan dit stuk toegekomen. Vandaag wel. We worden al snel het bos in gestuurd. Amerikaanse eik, zomereik, ruwe berk, grove den en lijsterbes. De struiklaag kent vooral braam. Bij het Reindersmeer komt daar struikheide bij. De kruidlaag is mager. Alleen een paar exemplaren van de grote teunisbloem vallen op. Het Reindersmeer is ontstaan door zand- en grintafgraving. De doorsnede van verschillende aardlagen is goed te zien. 

Bij het Reindersmeer is een voetpontje, maar van ons vorige bezoek weten we dat die niet zonder problemen is. We kiezen daarom voor de route rond het meer. Die is wel wat saaier. 

We volgen de oever van het meer. Pas tegen het eind buigt het pad landinwaarts. We wandelen nu door een landschap met veel heide en grasvelden. Hier en daar staat toelichting. Bij een van de heidevelden staat bijvoorbeeld dat het 'tankmos', dat met een militaire operatie hier is terecht gekomen, gedeeltelijk wordt opgeruimd om weer open zandstuif gebieden te krijgen. Af en toe horen we een vogel, maar niet heel opvallend. Wel zien we verschillende vlinders rondfladderen. 

De kruidlaag blijft beperkt. Natuurlijk is er volop heide. In de berm groeit regelmatig wilde peen, stalkaars, een verdwaald wilgenroosje, en sint-janskruid.

Bij een wildrooster kiezen we voor een wandeling zonder wild. De bewegwijzering is het hele stuk prima in orde. 

Voor we het weten komen we vermoeid maar tevreden in Nieuw Bergen aan.

Gewandeld: 115,6 + 12,3 = 127,9 km

GR5: Goedereede - Melissant

<b>Zaterdag 1 augustus 2020</b>

We parkeren op parkeerplaats "Slikken van Flakkee" aan de Halsdijk in Melissant. Oriëntatie blijkt hier even lastig, zelfs met google maps. De route kan ik wel van wandelnet downloaden, maar weigert te verschijnen in mijn GFX viewer. Met een vriendelijke inboorling komen we er gelukkig wel uit. Vanaf de parkeerplaats is het een redelijk stukje lopen naar de bushalte in Melissant. De bus rijdt twee maal per uur, dat is wel lekker.

In Goedereede zijn we eerder geweest. De route is gemakkelijk op te pakken. Over rustige en vrijwel verlaten asfaltwegen lopen de kilometertjes gemakkelijk weg. We houden even halt wanneer we een vogel vanuit de weilanden horen. Jos start haar bird app. Helaas lijkt de vogel zich van onze aandacht bewust en houdt wijselijk haar snavel. Verderop is een Duitse auto ons net voor als we bij een picknicktafel willen lunchen. We gunnen het ze. Ook omdat het winderig is en ik optimistisch geen jas meegenomen heb. We hadden hier een grasdijk op gemoeten, maar deze zit met een hek solide op slot. De stickers wijzen duidelijk op de grasdijk. We raadplegen de GFX viewer. Die wil nu wel de gedownloade route installeren. De route loopt wel degelijk over de - afgesloten - grasdijk. Dan maar het asfalt weggetje onderlangs. De flora biedt niets bijzonders: smeerwortel, riet, ereprijs. Van die laatste kent de Heukels flora een flink aantal soorten. Ik neem de moeite niet om uit te zoeken welke soort het precies is.

Bij een haakse bocht in de weg vraag ik me af of we niet over de slikken kunnen lopen. We bekijken het info-bord over de slikken. He, er loopt een LAW door of over de slikken! Een afwisseling van het asfalt zou leuk zijn. Zouden de slikken niet te nat zijn voor onze sandalen?

We klimmen - legaal - over het hek. We lopen richting het water van de Grevelingen. Er is een mooi uitzichtpunt, maar we kunnen niet aan de 'kust' komen. Wel een mooie plek om de lunch naar binnen te werken.

Daarna over de slikken verder. Het pad is iets vochtig maar goed beloopbaar. Wel recht toe recht aan. De terreinbeheerder houdt volgens het infobord het LAW-pad open. Links en rechts is volkomen dicht gegroeid. De flora is veel interessanter dan langs het asfaltweggetje onder langs de dijk. Heemst, heelblaadjes en Koninginnekruid zijn de eersten die opvallen, maar ook ratelaar, watermunt, uitgebloeide orchideeën, en zelfs parnassia sieren de randen van het pad. Groot koolwitje, citroengeeltje en zandoogjes dwarrelen vrolijk rond.

Verderop stuiten we opnieuw op een hek. Hier is een mooi draaihek voor wandelaars gemaakt. En tot onze verrassing: een LAW-sticker! Er staat een waarschuwingsbordje voor grote grazers. Altijd lastig, want op ene 2 meter breed pas kunnen die gemakkelijk het hele pad versperren. We hebben al een keer mee gemaakt dat de hele kudde precies voor het draaihekje stond. Gelukkig komen we zonder problemen bij de auto terug.

Gelopen: 35,1 + 9,8 = 44,9 km

Te gaan: 65,6 - 44,9 = 20,7 km

E11 / Marskramerpad: Den Dolder - Amersfoort

Zaterdag 11 juli 2020

Op het moment dat we 's ochtends de deur uit naar de auto lopen, begint het te regenen. Wanneer we stoppen om onze dochter Margreet op te halen, houdt de regen op. Met droog weer en dreigende luchten rijden we naar Den Dolder. Daar is het even zoeken naar een parkeerplaats. We zoeken tevergeefs en parkeren langs de openbare weg achter een woonflat.

We volgen het fietspad dat we de vorige keer op de terugweg volgden. Ik heb de route op mijn mobiel gedownload, en dat blijkt soms makkelijk. In principe is de route goed bewegwijzerd, maar toch. Je weet wel. Het fietspad is druk, we wijken uit naar de weg die er parallel aan loopt. Via het ecoduct steken we de spoorbaan over. Teunisbloem, prikneus en vele andere soorten staan prachtig in bloei.

We pakken het pad gemakkelijk weer op. De bossen zijn nu heerlijk rustig. We steken een heideveldje over, wandelen door meer bos, en steken de spoorlijn opnieuw over. Het begint te regenen, en we trekken onze ponchos aan.  Honderd meter verderop stopt de regen. Stelde niets voor. We komen bij de Lange Duinen. Volgens de kaart loopt de route langs de rand, maar we hebben het gevoel dat we het recht oversteken. Daarna gaan we weer het bos in. We komen een ander echtpaar tegen dat het Marskramerpad volgt. Zij lopen vandaag het laatste gat tussen Wassenaar en Deventer dicht. Ze vertellen ons ook dat er een nieuw boekje is, en bij Amersfoort is er nogal wat veranderd. Het begint opnieuw te regenen. Dit keer laat ik mijn poncho in de rugtas. Onder een boom staan vier mensen met paraplu's en regenkleding te schuilen. We voelen ons bikkels.

Soestduinen kent alleen villa's. Na de N413 lopen we langs een bungalowpark het bos weer in. We laten de Korte Duinen links liggen. Ze zijn niet echt klein, en we hebben er een mooi uitzicht op. De kruidlaag wordt hier opeens een stuk gevarieerder. Niet alleen vingerhoedskruid, maar ook andere gewone planten als streepzaad, teunisbloem, jakobskruiskruid, hertshooi, reuzenbalsemien en gewone brunel komen ruimschoots voor. En laten we de bosandoorn niet vergeten.

Tussen dierentuin en spoorbaan in lopen we naar station. Hier blijkt de route inderdaad veranderd te zijn. We kiezen voor de route uit het boekje. Met de trein terug.

Gedaan: 140,9 + 14 = 154,9 km
Te gaan: 360 - 154,9 = 205,9 km

Marskramerpad: Stroe - Kootwijk

Woensdag 24 juni 2020.

Bijschrift toevoegen

We parkeren in Stroe langs de spoorbaan. In het bos zou een parkeerplaats moeten zijn, maar die lijkt alleen bereikbaar over een wildrooster. Is dat wel de bedoeling? Toch maar de spoorbaanparkeerplaats. We willen vroeg wandelen, want het belooft een hete dag te worden. Onder het viaduct door duiken we het bos in. Na het bos staan we aan de rand van de heide. Hier slaan we rechtsaf. We steken de heide dwars over. Weids, ruim. Ja, het vergrast, maar de heide is duidelijk herkenbaar.

Aan het eind komen we een schaapskudde met herder tegen.

We wandelen door een echt eikenbos. Later komen we in een naaldbos met zowel spar als den. In de buurt van Kootwijk komen we door een bos met beuken en kastanje.

In Kootwijk drinken we een kopje thee. Ze zijn hier streng: we moeten eerst tekenen dat we geen koorts hebben en niet ziek zijn. 

We wandelen terug over de Houtbeekweg. Lang, maar we komen opnieuw langs het Kootwijksche veld. Hier staat ook een informatiepaneel over de prehistorische bewoners, hun grafheuvels en de beek die hier ontsprong/ontspringt.

Gedaan: 133,6 + 7,3 = 140,9 km

Te gaan: 360 - 140,9 = 219,9 km

Veluws zwerfpad: Garderen - Harskamperdennen

Maandag 22 juni 2020

Altijd een lastige afweging: in principe willen we eerst het OV doen, en dan het wandelen. Maar dat betekent dat we de route in omgekeerde richting wandelen. Die is meestal net iets minder goed bewegwijzerd.

We staan ruim vijf minuten voor tijd klaar bij de bushalte 'Hoog Buurlose weg'. De bus is een paar minuten later. Achterin instappen. Dat vermijdt in ieder geval de chauffeur als besmettingshaard. 

Onderweg discussie over waar we het beste kunnen uitstappen. Welke halte is in het centrum? Tikje gestrest stappen we uit. Jammer genoeg ontbreekt het wandelboekje uit mijn  rugtas. Waarschijnlijk in de bus er uit gegleden, want ook het flesje water zit er niet meer in.

De bewegwijzering in de buurt van de camping zag er niet heel duidelijk uit, dus om het hele stuk door de bossen alleen op de stickers en de verf te lopen is me een te groot risico. De plaatselijke VVV blijkt gesloten. Een nieuw boekje kopen zit er niet in. Ik download de gpx van wandelnet.nl. Maar laden in Navigator of in Waze of Google maps op mijn android mobiel lukt niet. In de playstore download ik een nieuwe app die het moet kunnen, zoeken op maps gps gpx. 400Mb later werkt het niet. Een app met de naam GPX viewer doet het gelukkig wel. We kunnen op pad.

Eerst langs akkers, maar na een tijdje het bos in. We wandelen over asfalt, grintwegen, zandpaden en betonnen fietspaden. Op die laatste is het druk met fietsers. En het is nog niet eens hoogseizoen.

Het bos is moor gevarieerd met den, spar, Amerikaanse eik, zomereik, krentenboompje, hulst, lijsterbes en andere bomen en struiken. 

We wandelen door een tunneltje onder de A1 door, waarna we een tijdje tussen A1 en spoorbaan lopen. We steken de spoorbaan over en bereiken het Kootwijkerzand. Mooi gebied, met het Marskramerpad waren we hier ook. Nu steken we het dwars over. Daarna gaan we weer het bos in. Opnieuw een variatie aan brede en smalle paden. Het pad loopt langs de camping, we zijn terug.

Het aantal kilometers kan ik niet noemen: zonder boekje heb ik geen idee.

Aanvulling dinsdag 23 juni 2020: Harskamperdennen - Harskamp.

Onder een stralend zonnetje wandelen we vanaf de camping naar de N314. We stekende de provinciale weg over en volgen de asfaltweg. Even verderop slaan we linksaf. Ook dit is vooral asfaltweg. Het wandelt gemakkelijk weg. In Harskamp doen we een paar boodschapjes en nemen de bus terug.

Marskramerpad: Hollandsche Rading - Den Dolder.

Woensdag 17 juni 2020

Vanaf camping de Fazantenhof, heerlijk rustig gelegen langs het Marskramerpad, slaan we linksaf. Dit stuk hebben we een paar weken geleden al gelopen, maar het is beslist geen straf om dit gedeelte nog een keer te doen. Het vingerhoedskruid staat nog prachtig in bloei. 

Al snel komen we bij de Maartensdijkseweg. Druk, maar gelukkig hoeven we maar een kort stukje door de berm te lopen. We lopen langs een golfbaan, het Binnenhof. Het Binnenhof ken ik in een andere betekenis. Maar misschien slaan verschillende kamerleden hier regelmatig een balletje? Het bos waar we door lopen is redelijk gevarieerd met zowel naaldbomen als loofbomen. Ik houd mijn ogen open voor Dennenorchis maar zie er geen. 

Bij het oversteken van de N234 is het even goed opletten. Daarna duiken we weer de bossen in. DE moeheid van gisteren zit ons nog in de benen. Daarom wandelen we rechtdoor richting spoorlijn en steken deze over via het viaduct. We zien op dit stukje bermooievaarsbek en prikneus. Langs de spoorlijn lopen we naar Den Dolder. De NS brengt terug naar Hollandsche Rading. Vandaar lopen we terug naar de camping.

In totaal lopen we een kilometer of 10, maar van het pad knabbelen we maar 5 kilometer af.

Gedaan: 128,0 + 5,6 = 133,6 km

Te gaan: 360 - 133,6 = 226,4 km

Foto's hopelijk later

Marskramerpad: Breukelen - Hollandsche rading

Dinsdag 16 juni 2020 Spannende dagen. Gisteren hebben we voor het eerst ons caravannetje opgehaald en neergezet op een camping. Onze keus is gevallen op camping Fazantenhof in Hollandsche Rading. We parkeren de auto bij station Hollandsche Rading, en nemen de trein naar Breukelen. Station Utrecht Centraal is vreemd leeg door de coronacrisis. In de trein draagt vrijwel iedereen een mondkapje. In Breukelen pakken we gemakkelijk het pad weer op. Het pad naar de brug loopt iets anders dan in ons boekje staat, we lopen rechtdoor naar het Amsterdam-Rijnkanaal. De brug over is hetzelfde gebleven. We kunnen niet direct naar beneden, dat is pas 50 meter verder. Daarna klopt het pad weer, al is het in het centrum van Breukelen niet heel goed aangegeven. Het oogt wel gezellig. Druk is het niet, maar dat valt goed te verklaren door de lichte miezerregen.

Vanuit het centrum lopen we door naar de brug waar we de Vecht over steken. Hier wordt duidelijk dat Breukelen echt een Vechtdorp is. Gelukkig zien we geen knokpartijen. Rijke landhuizen sieren de oevers van de traag stromende Vecht.
Het bordje waar we het bos in gestuurd worden is duidelijk. Gelukkig maar. Daarna houdt alle duidelijkheid op. We volgen het pad zoals op de kaart in het boekje is aangegeven.Zijpaden zien we niet of nauwelijks. Er ligt veel hakhout en dode bomen langs het pad opgestapeld. Goed natuurlijk voor muizen en amfibien die daar een schuilplaats vinden. Aan het eind van het pad komen we op de Scheendijk. Hier zien we wel stickers van een ander pad, maar niet van het Marskramerpad. Maar het boekje is duidelijk. Bij voormalig Fort Tienhoven zien we een pad van rechts komen. Blijkbaar hebben we ergens iets gemist.

Jammer dat er van het fort niet heel veel te zien is. We volgen de Tienhovenseweg. Van al het water dat op de kaart staat, zien we maar weinig. De flora is echte veenflora: grote valeriaan, grote kattenstaart, ruwe smeerwortel, en riet. Alleen bij de 'Vijfde plas' en voorbij Tienhoven zien we water. Op en rond het water zien we ooievaar, reiger, wilde eend en fuut. Om ons heen en over ons heen valt voldoende water, de lichte driezel gaat over in een gestage regenbui. We pakken onze regencapes. Het is een heerlijk rustig pad, maar een paar die-hards trotseren de regen. In de buurt van Hollandsche Rading komen we meer fietsers tegen. We krijgen hier ook bos, compleet met waarschuwing: let op de eikenprocessierups.

Gedaan: 112,2 + 15,8 = 128,0 km
Te gaan: 360 - 128 = 232 km

Unfortunately, Google's nw interface doesnt seem to support more than one left-aligned image.

Marskramerpad: Hollandsche Rading - Eyckenstein

Vrijdag 29 mei 2020

Het stuk Breukelen - Hollandsche Rading slaan we even over, hopelijk kunnen we volgende keer met de trein terug.

We parkeren bij het station in Hollandsche Rading. Vandaar steken we de spoorbaan over en wandelen onder de A27 door. Al snel gaan we linksaf het bos in. Dat bos ligt op zandgrond, terwijl we de vorige keer op veen liepen. Het gevolg is een totaal andere flora.

Jammer genoeg zijn we niet de enigen die het vandaag met een heerlijk zonnetje en een graad of twintig heerlijk wandelweer vinden. Gelukkig wordt het in het bos snel rustiger. Het is een heerlijk gemengd bos met zomereik, Amerikaanse eik, lijsterbes, Amerikaanse vogelkers, spar, Europese larix, beuk, sporkehout en nog een aantal soorten die ik al vergeten ben. Een totaal ander landschap dan de weilanden en plassen van onze vorige wandeling. In de kruidlaag valt het vingerhoedskruid op. Het lelietje van dalen is uitgebloeid, maar algemene soorten als klein springzaad, fluitenkruid en zevenblad staan volop in bloei.

Het is met 20 graden warm genoeg voor verschillende vlindersoorten. Een koolwitje en het citroengeeltje fladderen vrolijk rond.

Voor we het weten zijn we bij de bushalte aan het eind van deze wandelkaart. Er is hier geen ruimte om te parkeren, dus daar moeten we de volgende keer iets anders op verzinnen. We wandelen dezelfde route terug.

Gedaan: 107,6 + 4,6 = 112,2 km
Te gaan: 360 - 112,2 = 247,8 km

Marskramerpad: Dooijersluis - Breukelen

Vrijdag 22 mei 2020
De gezondheid gaat langzaam vooruit. Jos hoest eigenlijk alleen 's ochtends nog na het opstaan. Gisteren toonde de buienradar buienfronten die over het land trokken. Is het wel wandelweer? Het KNMI verwacht in de middag in het noorden een buitje. De buienradar verwacht een wolken/licht buienfront dat van west naar oost over het land trekt.

Om half elf parkeren we bij de Dooijersluis, waar we vorige week stopten met wandelen. Over een graskade lopen we naar het zuiden langs de Bijleveld, een brede sloot of vaart. Ik vermoed dat de graskade vroeger een jaagpad is geweest. Bij het begin zitten enkele vissers naar hun dobbers te staren. De graskade vertoont scheuren door de droogte. Langs het water groeien riet, gele lis, fluitenkruid en smeerwortel.

We passeren de Spengense molen. Aan het eind slaan we linksaf. Volgens het boekje moeten we nu een tijdelijke route aan de noordkant van het water volgen. Maar is die tijdelijke route intussen niet vervallen? Stickers of verf ontbreken. We nemen een zelf te bedienen pontje naar de overkant. Daar staat wel een sticker, van een NS route. We gokken op de zuidoever. De NS-sticker ziet er redelijk nieuw uit, die kant zal dus wel begaanbaar zijn.

We lopen nu richting oosten. Naast de eerder genoemde soorten ook Lisdodde, rode en witte klaver, zuring en pijlkruidkers. De zuring heeft rode vlekken, zuring-rietroest (puccinia phragmitis). Het is heerlijk rustig. Een valk hangt in de lucht te 'bidden'. Pas na Portengen begint het verkeerslawaai van de A2 hoorbaar te worden. We wandelen er onder door. Zullen we onszelf op een milkshake bij de Mac trakteren? Alleen de drive-through is open, en daar staat een lange stroom auto's. Bij een hotel staat een molen. Maar we wandelen terug naar een dorpje en eten daar onze boterham. Net iets rustiger.

Op de terugweg ontmoeten we een stel die ook het marskramerpad lopen. Gisteren zijn ze uit Leiden vertrokken. Wij doen er aanmerkelijk langer over. Al een paar jaar, zo af en toe een vrijdag of zaterdag, 5-10 km. Sssst.

We stappen in de auto en de eerste druppels vallen. Geen zware bui, en het is niet genoeg voor de uitgedroogde dijken, maar het is regen.


Gedaan: 100,9 + 6,7 = 107,6 km
Te gaan: 360 - 107,6 = 252,4 km

Marskramerpad: Woerdense Verlaat - Dooijersluis

Vrijdag 15 mei 2020

Vlak over de brug parkeren we op een klein parkeerterreintje. Vandaag belooft een saaie wandeling te worden: Veel N463. Onze verwachting is dan ook dat de wandeling van vandaag meer het karakter zal hebben van langzaam weer klein beetje conditie opbouwen, dan van genieten van het natuurschoon.

Gelukkig ligt er een smalle groenstrook tussen het fietspad en de provinciale weg. De berm staat vol scherpe boterbloem en knolboterbloem. Wit fluitekruid en paarse smeerwortel maken de berm tot een vrolijk kleurenpalet. Af en toe schemert er een rode klaver tussen het groen. Het is prima wandelweer: niet te heet, niet te koud, en een lekker zonnetje.

Na een kilometer steken we een bruggetje over. Nog iets meer afstand tussen ons fietspad en de N463. Het is rustig, er zijn weinig fietsers, en de fietsers die er zijn doen hun best anderhalve meter afstand te houden. Een net iets andere gele kleur trekt onze aandacht. Het blijkt de kruipende boterbloem te zijn. In de berm van de sloot bloeit de gele lis met haar prachtige, grote en tere bloemen.

Het is coronacrisis, en een van de activiteiten voor kinderen is de berejacht: Mensen zetten beren in het raam en kinderen kunnen de buurt rondzwerven om beren te spotten. Maar als je op een afgelegen boerderij woont, is er niemand die jouw beren zal zien. Een boer heeft er iets opgevonden: Beren aan een lantaarnpaal bij de oprit.

De weilanden hebben hier allemaal namen: 'weideveld', 'Kleine Kaaikamp', enzovoorts. Een naam trekt onze aandacht: 'Naast Jos'.

Als het geen coronatijd was geweest, en als we niet hadden moeten hoesten, hadden we door kunnen wandelen naar Breukelen. Nu is het niet verstandig om met de bus van Breukelen terug te rijden naar Woerdense Verlaat.
We wandelen door tot de Dooijersluis. Daar eten we onze meegebrachte lunch, en volgen dezelfde route terug. Zuid-Holland zit er op. Volgende keer willen we aan het Utrechtse traject beginnen te knabbelen.

Gedaan: 95,5 + 5,4 = 100,9 km
Te gaan: 360 - 100,9 = 259,1 km

Marskramerpad: Noorden - Woerdense Verlaat

Vrijdag 24 april 2019
Met wat aarzeling beginnen we aan deze wandeling. Ik heb eergisteren nog geniest, ben ik wel helemaal beter? Maar van binnen zitten knap ik ook niet op. En ben ik wel verkouden? De huisarts vroeg zich af of, wat ik voor winterverkoudheid aan zag, niet eerder een allergie is.

We parkeren in Woerden tegenover de kerk. Vandaar lopen we door de hoofdstraat, die eigenlijk Simon van Capelweg heet, naar het oosten. Over de Prolkade gaat het naar de route toe. Die pikken we op bij de Kousweg. De weg richting bungalowpark is rustig. De berm staat vol fluitekruid en raapzaad. Ook pinksterbloem, knolboterbloem en hondsdraf ontbreken niet. Tot mijn aangename verrrassing worden we door het rietland geleid. We spotten verschillende vogelspotters. Twee vrouwen, duidelijk amateurs, staan met een handverrekijker over het water te turen. Een man staat met een meer profesionele kijker op een standaard iets hoger langs de dijk.
Wij zien met onze blote ogen, geholpen door onze brillen, ganzen, zwanen en wilde eenden. Het bord bij de uitgang meldt rietzangers en gorzen. Die hebben zich tijdens ons bezoek verstopt gehouden.

Het pad door het riet voert ons aan het eind van het vogelaarsparadijs terug naar de weg. We wandelen tussen twee bungalowparken door. Links hokt het proletariaat bijeen in zijn stacaravans. Rechts zetelt het Kapitaal in vrijstaande vakantiebungalows met een uitstraling en omvang die ik me nog niet voor onze hoofdwoning kan permiteren.

Aan het eind van het pad slaan we rechtsaf en volgen vanaf hier kilometers lang het water van de Kromme Mijdrecht.

Verschillende malen passeren we hekjes, die niet in het boekje vermeld staan, maar wel goed onderhouden zijn. Bij de hekjes ontbreekt de bestickering, maar de bedoeling is duidelijk. Eenmaal passeren we koeien, een andere keer wandelen we vlak langs de schapen. Dank aan de boeren die hier hun land open stellen!

Gedeeltelijk lopen we langs fietspaden. Dat is in deze coronatijden wel problematisch. Waar de meeste wandelaars proberen 1,5 meter afstand te houden, hebben fietsers, op enkele positieve uitzonderingen na, hier regelmatig lak aan. Alsof ze er vanuit gaan dat virussen niet hun werk doen als je op de fiets zit.

We passeren verschillende andere wandelaars. Sommigen wandelen de Noordsche-buurtroute, waar dit stukje mee samenvalt. Een zijweg voert naar het Pietersenpad, genoemd naar de familie Pietersen die hier gewoond heeft. De Westveensemolen mag niet onvermeld blijven.

De bus rijdt hier alleen op spitstijden. We hebben geen zin om te wachten tot 16 uur, en volgen vanuit Woerdense Verlaat de N463 richting Noorden. Volgens het bord is dat maar 1km. Ik denk dat het fout is, Jos denkt dat het tot de gemeentegrens is in plaats van tot het centrum. Ik dacht dat de afstanden altijd tot de stadscentra werden aangegeven, maar Jos krijgt gelijk. Na p.m. een kilometer bereiken we de grens van Noorden. Wandelend richting Noorden kletsen we over het boek "Het paard en zijn jongen", van C.S. Lewis, waar regelmatig de kreet "Naar Narnia en het Noorden!" voorkomt. Hoewel we volgens de kaart tussen twee waterrijke gebieden doorlopen, zien we daar op dit stuk opvallend weinig van. Rechts van ons wordt driftig gebouwd.

Gedaan: 89,8 + 5,7 = 95,5 km
Te gaan: 360 - 95,5 = 265,5 km

Nederlands kustpad: Waalsorpervlakte - Meijendel

Zaterdag 8 februari 2020

We hebben dit stuk eerder gelopen, maar toen mankeerde er veel aan de bewegwijzering. Vandaag een herkansing.

We parkeren de auto achter het Navo gebouw. Niet dat het een bordje met die naam draagt, maar Google maps meldt het als "Nato communications and Information Agency". Vanaf de parkeerplaats lopen we terug naar de rotonde, en nemen dan de Oude Waalsdorperweg aan de 'voorkant' van het Navo-gebouw. We passeren het TNO gebouw, en via een fietspad komen we bij het ecoduct. Hier zouden we via een ruiterpad naar beneden moeten gaan. Dat ruiterpad is er nog steeds, maar ruiterpaden zijn geen wandelpaden. Vlak daarnaast wordt een klinkerweg aangelegd. Die volgen we. Even verderop komen we op het verlengde van de weg achter het Navo-gebouw. Hier slaan we rechtsaf richting Waalsdorpervlakte. Al snel zien we in de berm sneeuwklokjes. Het voorjaarshelmkruid loopt al uit.

Het monument op de Waalsdorpervlakte is voor mij altijd indrukwekkend, niet alleen op 4 mei. De bomen zijn nog kaal, al houden de dennen natuurlijk gewoon hun blad. Over de duinpaden, soms grint, soms gewoon bosgrond, loopt het lekker gemakkelijk. Naast het pad zien we hertshoornmos. Altijd opvallend met zijn lichtgroene / grijsgroene kleur. Het hele gebied is waterwin gebied voor Dunea.

We hoeven totaal niet naar de route te zoeken - het hele stuk is nu met paaltjes met wit-rode koppen aangegeven. Compliment aan de padbeheerder! Een stel dat onderling Frans spreekt, maar ons in het Nederlands gedag zegt, lijkt ook de route te lopen.

Bij Meijendel drinken we een kop thee en aanvaarden dan de terugtocht over dezelfde route. Van een aantal bomen is onderdaan de bast verwijderd. Die bomen gaan natuurlijk vanzelf dood. Waarom ze zo gedood worden, is me niet duidelijk.

De lucht was de hele wandeling al grijs en grauw, en nu begint het ook te regenen. We breken daarom onze lunch af en wandelen snel terug naar de auto.