Veluwe Zwerfpad: Wekeromsche zand

Vrijdag 21 oktober 2016

De afgelopen anderhalve week liepen we met de hond van een van onze kinderen. Die hebben we gisteravond terug gebracht, en vandaag willen we de delen die niet met een hond toegankelijk zijn, inhalen: het tweede deel van kaart 8, het laatste stukje van kaart 10 en de eerste helft van kaart 11.

We parkeren aan de Edese weg In Wekerom op de parkeerplaats voor het Wekeromsche Zand. Van daar lopen we langs het hekwerk over een zandweg naar de ingang van het Wekeromsche Zand vlak bij de Immenweg. Over een smal bospad wandelen we richting een heideveldje. De heide is grotendeels uitgebloeid, slechts enkele verspreid staande struikjes struikhei dragen nog hun kleine roze bloemen.
"Ga naar de natuur, daar kom je tot rust," zei ooit iemand tegen me. De luchtmacht heeft de natuur ook ontdekt; op Utrecht Centraal is het aantal decibels minder dan hier op de heide. Moeflons zijn niet te bekennen.
Op deze heide valt het me op dat er niet alleen dennen staan - verspreide dennen kom ik op vrijwel elke heide tegen - maar ook beuken. Soms alleen, soms in losse groepjes van twee of drie. In de berm van de zandweg staan twee gele composieten in bloei. De ene lijkt sterk op bezemkruiskruid, de andere op duinkruiskruid. Van beiden ben ik niet zeker: het bezemkruiskruid heeft minder lintbloemen dan ik gewend ben en duinkruiskruid zou ik in de duinen verwachten, niet hier.

Voor de uitgang staat een groepje runderen. En als ik zeg voor de uitgang, bedoel ik ook precies dat: ze staan pal voor het draaihekje op de zandweg. We zien al van verre het groepje staan, en lopen door in de hoop dat onze nadering ze ertoe brengt verderop hun heil te zoeken. Aan de buitenkant van het hek staat een gezin te wachten. Pa neemt daar het voortouw en loopt midden door de kudde heen. Vrouw en twee tieners volgen. Een jong kalf schudt verontwaardigd de kop en laat het hangen op een manier die bij honden dreigend zou zijn. We houden afstand tot het jong en bereiken veilig het draaihek.

Van hieraf volgen we de zandweg langs het hek tot het punt waar we gisteren geeindigd zijn. Hier slaan we linksaf. Ditmaal volgen we de route correct, en verbazen ons dat we hier verkeerd konden lopen. Zonder probleem komen we bij de Germaanse put. Helaas is die vol gestort. Bij de picknicktafel gebruiken we onze lunch. Een koppel wandelaars komt ons achterop. Ze dragen ook het groene boekje van het Veluwe Zwerfpad en we maken even een praatje. Ze zijn in Lunteren begonnen en op weg naar Otterlo. We wensen hen veel succes. Even verderop is een germaanse hut nagebouwd. Mooi staaltje werk, en het was nog mooire geweest als ze de oorspronkelijke bouwmethoden hadden gebruikt. Schroeven komen op mij niet authentiek over. Toch is het met voorraadschuur en veldjes een aardig geheel. Met een paar Germaanse beroepen erbij zou het een een redelijke attractie vormen.

Nu gaan we opieuw door het draaihek het Wekeromsche Zand op. Zagen we vanochtend geen zand maar heide, nu lopen we echt over het zand. De mouflons, die hier wild zouden moeten voorkomen, houden zich schuil. Sporen zien we wel, al weten we niet zeker of deze van de mouflons zijn. Rond het zand staat, zoals vaker, de grove den. Aan de oostkant passeren we een zandwal, in eeuwen gebouwd in onbedoelde samenwerking tussen boeren en stuifzand.

Hiermee zit onze herfstvakantie er weer op. Wanneer we het Veluwe Zwerfpad vervolgen, weten we nog niet. Vandaag gewandeld: 4,5+7,5+6,2=16,2 km.
Totaal gewandeld: 56,2 + 16,2 = 72,4km. Ergerns hebben we een rekenfoutje gemaakt, we hebben nu 70,6 km gewandeld.
Te gaan: 287,2 - 70,6 = 216,6 km

Veluwe Zwerfpad: Lunteren - Wekeromse zand en Wekeromse Zand - Lunteren

Donderdag 20 juni 2016

We bestuderen 's ochtends uitgebreid de buienradar en besluiten uiteindelijk om 's ochtends te wandelen. De verwachting is voor griote delen van de dag lichte of iets minder lichte regen. We zitten net in de auto wanneer onze schoonzoon belt dat ze voor de bevalling onderweg zijn naar het ziekenhuis. Spannend. We besluiten de wandeling door te zetten; d ebevalling kan gemakkelijk inclusief nacontrole enkele uren duren. We parkeren de auto bij het station in Lunteren. Het traject loopt daar langs en pikken we gemakkelijk op. De bedoeling is eerst kaart 10 te lopen en daarna via de rouite op kaart 9 terug naar het station.

Door een lichte miezer lopen we door een buitenwijk van Lunteren. We volgen een pad langs een weiland en een bos waar hond Maiky los mag lopen. Hij geniet er van. Wij ook, ondanks de regen. De asfaltweg die we een stukje moeten volgen, is vrij rustig. Daarna gaan we echt het bos in. Hier moet Maiky aan de lijn. Het is een mooi, gemengd bos, met o.a. spar, eik, kastanje en linde. Hoewel begin vorige week nog vrijwel alle bomen in een prachtig groeene jas stonden te pronken, tonen de meeste soorten nu duidelijke gele en bruine herfsttinten. Het begint herfst te worden. Dat mag ook wel, zo eind herfstvakantie. Om de herfst te benadrukken, gaat het nu ook harder regenen. Het is maar goed dat alle bladzijden uit het wandelboekje geplastificeerd zijn.

We passeren een archeologische opgraving van 'Celtic fields'. Er wordt bedoeld: Keltische akkers. Waarom kan dat niet gewoon in het Nederlands? Deze staan in het boekje wel genoemd, maar op een andere plaats. Rara, waar zijn we nu? We slaan per abuis rechtsaf in plaats van linksaf en stuiten op een bordje 'Wekeromsche Zand'; verboden voor honden. Ik was er al een beetje bang voor. We lopen terug en steken even verderop moeiteloos over naar het eindpunt van kaart 10. Hier mogen we namelijk wel met hond op de weg wandelen.

Over kaart 9 valt wat minder te vertellen. De regen varieert in sterkte, en neemt aan het eind af tot vrijwel droog. We zijn er blij mee. Ook op de grond is het herfst met vele zwammen en paddenstoelen. Het vele vocht van de afgelopen dagen zal daar aan meegeholpen hebben. Een boomstronk staat vol zwavelkopjes. 'De koepel' is een uitkijktoeren, en we gebruiken onze lunch aan een van de picknicktafels. We passeren en blokhut met allerlei levensgroot houtsnijwerk. We komen enkele andere hondenbeztters tegen. Een ervan vertelt dat de honden hier los mogen lopen. Voor we het weten zijn we terug bij het station.

Vandaag gewandeld: 5,2 km.
Totaal gewandeld: 51,0 + 5,2= 56,2km
Te gaan: 287,2 - 56,2 = 231,0 km

Veluwe Zwerfpad: Valouwe en Roekel

Dinsdag 18 oktober 2016

We parkeren de auto op de Roekelse bosweg, en volgen de Apeldoornse weg tot paddenstoel 20337. Hier duiken we een smal bospad in. Het is zonnig, we zijn vroeg, en in het bos is het rustig. Halverwege de middag wordt regen verwacht, maar het moet ons lukken ruim voor die tijd bij het vakantiehuisje terug te zijn.

In het boekje staat vermeldt dat de bewegwijzering ontbreekt, en dat kunnen we bevestigen :) Een probleem vormt dat niet, het kaartje in het boek is duidelijk genoeg. Toch slaan we door onoplettendheid even een verkeerd pad in. De gps wijst ons snel terecht. Op de Immenweg wordt de bewegwijzering weer hervat. Al snel kunnen we de voorrangsweg oversteken. De ingang van het Wekeromse Zand is snel gevonden. Even op het bordje controleren of Maiky hier los mag lopen. Schrik: Maiky de hond mag hier helemaal niet lopen. Niet los en niet aangelijnd.

We kunnen om het Wekeromse zand heen wandelen, maar dan missen we het hoogtepunt van deze wandeling. We besluiten langs het hek van het Wekeromse zand te wandelen tot we bij de route op kaart 11 uitkomen. Inderdaad pakken we de route daar moeiteloos weer op. Langs het weiland staan twee soorten kamille en gewone reigersbek in bloei. We steken over en komen al snel in het bos. De zon schijnt door de bomen, en weerlicht in bedauwde spinnenwebben.

Aan het eind van het bos worden we opnieuw gestopt: Honden, ook aangelijnd, zijn niet toegestaan. Gezien de korte afstand naar de weg kom ik even in de verleiding het bordje te negeren, maar dit is priveterrein, en de eigenaar zou zijn toestemming kunnen intrekken. Dan worden velen het slachtoffer. We volgen daarom het pad rechts langs het hek tot een t-splitsing op vakantiepark bergenrhode. Hier wandelen we over het park naar de hoofdingang. Over de weg lopen we terug naar de auto.

Vandaag gewandeld: pm 5 km, maar geen kaarten afgestreept, dus : 0 km.
Totaal gewandeld: 51,0 km
Te gaan: 287,2 - 51 = 235,2 km

Veluwe Zwerfpad: Planken wambuis - Valouwe en Roekel - Otterlo

Maandag 17 oktober 2016

We hebben geaarzeld. Tot nu toe hebben we vanaf Arnhem de kaarten 1 t/m 5 gelopen. Het meest logische vervolg is om in een of twee keer van PLanken Wambuis naar Lunteren te lopen. Maar Jos heeft de kaarten in het wandelboekje bestudeerd en ontdekt dat we het ook in 3 rondwandelingen kunnen doen. Vandaag staan de kaarten 6, 7 en 12 op het programma. Een nadeel van deze keuze is dat we een paar kilometertjes extra lopen, maar daar staat tegenover dat we straks niet meer van het OV afhankelijk zijn.

We verlaten ons vakantiehuisje in Otterlo in een lichte miezer en nemen de bus naar Oud Reemst. De bus rijdt keurig op tijd, twee keer per uur. Goed werk van Syntus. Bij Oud Reemst stappen we uit. Van hier volgen we de boslaan, een statige beukenlaan, naar Planken Wambuis. Een van de beuken is dood, en zit onder de zwammen, mogelijk Reticularia lycoperdon, ook wel zilveren boomkussen genoemd.

Bij de Planken Wambuis slaan we rechtsaf. Maiky moet aan de lijn blijven. Bij het begin van een heideveld slaan we linksaf. Hierna volgt opnieuw een beukenlaan, terwijl het zonnetje doorbreekt. Het zonnetje breekt door wanneer tussen de majestueuze beuken doorwandelen. Hond Maiky heeft het naar zijn zin. Het zonnetje zorgt ook bij ons voor extra energie. Veel beukenlanen in dit gebied zijn geplant door ene Jan van Pallendt.

We wandelen langs de heide. Deze oogt paars, ook al is de bloei voorbij. Tussen de heide ontdekken we wat rode bessen. Bij determinatie kom ik uit op de rode bosbes. De rode? Ja, die bestaat ook. En volgens de Heukels gids komt de rode bosbes niet alleen in het bos, maar ook op de heide voor. Een leuke vondst; ik kan met niet herinnneren deze eerder te zijn tegengekomen. De heide heeft hier wel ernstige concurentie van gras, vooral het pijpenstrootje. Regelmatig zijn er leuke doorkijkjes, wat dit tot een mooi gedeelte maakt. De bewegwijzering is niet overdadig maar voldoende.

We wandelen langs 'het oude hout'. Dit stuk bos is behoorlijk oud. Tot ca. 1900 deed het dienst als eikenhakhout gebied. Daarbij liet mem de wortelstelsels in tact, wat betekent dat sommige wortelstelsels tot in de middeleeuwen terug kunnen gaan.

Vanaf hier volgen we de Planken Wambuisweg. Halverwege stoppen we bij een uitkijktoren. Een mooie constructie: hier kunnen rolstoelers naar boven! Kudos aan natuurmonumenten. De Planken Wambuisweg is lang, maar we ervaren hem niet als eentonig. Het uitzicht varieert regelmatig. We steken een veld met grote grazers over. Voor een kudde paarden, die de weg versperren, maken we met Maiky een ommetje om uit de buuurt te blijven. Wanneer we door het hek gaan waar het gebied van de grazers ophoudt, zien we wel achter ons een bordje 'honden aan de lijn', maar voor ons staat niet een dergelijk bordje. Optimistisch concluderen we dat Maiky hier even van zijn vrijheid kan genieten. Een halve kilometer verderop vernietigt een natuurbeheerder van de gemeente Ede deze hoop op vriendelijke, doch besliste wijze. Maiky wordt dus weer aangelijnd.

Bij de Apeldoornse weg slaan we rechtsaf en volgen deze tot voorbij 's Heeren Loo. Hier pakken we de route van kaart 12 weer op. Op deze zandweg is er weer ruimte voor Maiky. Daar geniet hij van. Wanneer we het bos ingaan, gaat hij subiet weer aan de lijn. Dit stukje bos komt niet heel bijzonder over. Wel ontdek ik in de berm nog een bloeiende dauwnetel. De kilometertjes wandelen gemakkelijk weg, en vermoeid maar voldaan komen we in Otterlo aan.

Vandaag gewandeld: 4,7+3,7+3,9= 12,3km
Totaal gewandeld: 37,7 + 13,3 = 51,0 km
Te gaan: 287,2 - 51 = 235,2 km

Veluwe zwerfpad: Wolfheze - Planken Wambuis

Vrijdag 14 oktober 2016

Vandaag schrijf ik, Maiky de hond, dit wandelverslag. En terecht, want viervoeters zoals ik weten natuurlijk meer van wandelen dan Tweebeners. Die stumpers moeten, zoals hun naam al zegt, met twee benen zien vooruit te komen.

Laat ik eerst vertellen hoe ik in deze logeerroedel terecht ben gekomen: mijn eigen bazinnetje verwacht binnenkort een nieuw welpje. En dan horen reuen zoals ik niet in de buurt te zijn. Het prettige van deze logeerroedel is dat ze er vaak even op uit gaan. Zo ook vandaag. Zodra de kofferbak van de auto open gaat, hoefde het baasje maar even 'hoog' te commanderen, of ik sprong al achterin. Het baasje reed naar een plek die ze 'Planken wambuis' noemen. Daar parkeerden ze de auto en wandelden naar een bushalte. Ze hadden gisteren op de 9292 reisplanner gekeken en toen was het 10 minuten lopen naar de bushalte. Nou, mede viervoeters, we deden er een half uur over. En aan mij heeft dat niet gelegen: ik moest aan de riem blijven, maar heb stevig getrokken. Die Tweebeners weten gewoon niet wat lekker rennen is. Spannend was het wel: mijn baasjes hadden niets in de gaten, maar ik hoorde vlak naast het pad een wild dier. Ik had het zelf pas op het laatste moment in de smiezen.

Op de N224 bleven mijn baasjes wachten op de bus. Ik wachtte mee. Voor het eerst in mijn leven ben ik met de bus geweest. Twee verschillende nog wel, eerst met de 105 naar Otterlo, en toen met de 108 naar Ede. Daar stapten we op de trein naar Wolfheze, waar we snel arriveerden. Wolfheze herkende ik direct: daar waren we bij de vorige wandeling gestopt.

Nadat we een drukke weg waren overgestoken, liepen we door een buitenwijk van Wolfheze. Hier voerde de route ons langs wegen, waar mijn baasje me aan de lijn houdt. De tweebeners hebben nog niet zo veel zin in wandelen, want ik moet er opnieuw fors aan trekken om er het tempo in te houden. Een paar keer beveelt het baasje me 'volg!' en dan luister ik gedwee - ongeveer anderhalve seconde. Al snel komen we in een stukje bos waar het baasje me vrij laat lopen. Hier ruik ik allerlei bosdieren, spannend!

Even verderop komen we langs een "biotoop versterkende berm'. Typisch tweebenertaal. Mijn baasje prijst de bloemen die hier nog bloeien, zoals goudsbloem, korenbloem en kaasjeskruid. Volkomen oninteressant natuurlijk. Het bazinnetje leest op een bordje dat de bloemen goed zijn voor insecten, en daarmee voor vogels en muizen. En die muizen, die ruik ik! Jammer dat ik ze niet te pakken krijg.

Hierna wandelen we over veldwegen langs akkers. Twee keer ontmoet ik een leuk speelkameraadje. Ik loop los, dus dat spelen gaat prima. We steken een weg over en mijn baasje leest dat er hier grote grazers zijn, zodat ik aan de lijn moet. En jawel, koeien zo groot als reuzen. Mijn baasje is voorzichtig en maakte een kleine omweg als er een stel midden op de zandweg staan. Ik bekijk ze geinteresseerd en vraag me af hoe een echte roedel op deze beesten zou jagen. Met dit stelletje tweebeners hoef ik er natuurlijk niet aan te beginnen. De reuze koeien kijken dom maar alert terug. Waarom vertrouwen ze me nou niet?

Hierna lopen we langs een heel stel paardenweiden. Ik heb eerder bij deze baasjes gelogeerd en toen heb ik een heus groot paard op hol gejaagd. Jammer dat ze me nu kort houden. Ik had dat graag nog eens herhaald. Hierna gaan we hot bos in. Allerlei smalle paadjes volgen elkaar op. De baasjes praten er over dat hier ook het Maarten van Rossumpad loopt, genoemd naar de middeleeuwse veldheer Maarten van Rossum. IK vraag me af waarom ze een pad noemen naar iemand die als lijfspreuk had: 'blaken en branden is het sieraad van de oorlog'.

We arriveren bij het Nivon huis. En wat denk je? Ik mag er niet in! Mijn baasjes drinken er wel een kopje thee, en ik krijg water. Daarna zetten we er weer de pas in. Het is half vier, en het bazinnetje wil voor donker bij de auto terug zijn. Typisch tweebeners, ze snappen niet dat je in het donker het best kunt jagen. We steken een spoorbaan over, waar mijn baasjes zichzelf op een ijsje trakteren.
Na het oversteken van de spoorbaan lopen we er een tijdje langs, een mooi gedeelte.

De 2 of 3 km boslaan daarna is wat saai. We steken de A12 over of liever onder. Jammer dat overal bordjes 'Verboden toegang met loslopende honden' staan. De baasjes maken nog een praatje met mensen die een paddenstoel bewonderen. Het ding ziet er ongewoon uit, maar als viervoeter ben ik daar niet in geinteresseerd. Niet eetbaar. Pas na 5-en zijn we bij de auto terug.

Vandaag gewandeld: 17,8 km
Totaal gewandeld: 19,9 + 17,8 = 37,7 km
Te gaan: 287,2 - 37,7 = 249,5 km

Veluwe zwerfpad: Oosterbeek - Wolfheze

Woensdag 12 oktober 2016

We parkeren in Oosterbeek op dezelfde plek als gisteren aan de Graaf van Rechterenweg. Hond Maiky, gisteren opgehaald, heeft er zin in. Maiky heeft er zin in en trekt regelmatig. Het commando 'Volg' werkt telkens maar kort. We houden hem op de Graaf van Rechterenweg kort aan de lijn, want ondanks het rustige karakter van de weg vertrouwen we hem nog niet bij verkeer. Hotel Dreyenoord was voor de Britse militairen, die hier in '44 vochten, als naam niet goed uit te spreken. Zij noemden het daarom the white house. In de berm bloeit de reuzenbaLsemien.

De weg loopt door het bos in. Gisteren liepen we door landgoederen, dit is veel meer echt bos. Links opent zich een mooi stuk heide. Hier kan Maiky ook lekker los lopen. Hij geniet zichtbaar en luistert goed. Een fietser is ideaal om de schrik op het lijf te jagen, maar ook hier doet een kort commando wonderen. Toen ik vanmorgen dit traject op de kaart bekeek, had ik mijn zorgen over de bewegwijzering. Deze blijkt juist in het lastige deel van het traject, over smalle bospaadjes, prima verzorgd te zijn. We passeren de 'wodanseiken', zo genoemd door enkele schilders uit de 19e eeuw, en een 'duizendjarige den', die rond 1600 zijn eerste groene sprietjes voorzichtig boven de grond uit stak. Door de wind vallen er voortdurend eikels naar beneden. We horen ze overal rondom ons heen vallen en eentje landt er in mijn nek. Het zijn intieme paadjes langs een drooggevallen beek, dat kronkelend door het bos loopt. Dat maakt het voor mij wel een afwisselender en mooierre tocht dan gisteren.

Bij de Wolfhezerheide staan bordjes dat honden aangelijnd moeten zijn vanwege grote grazers. Tot twee keer toe komen we andere hondenuitlaters tegen< Beide keren lopen hun honden los. Maiky gedraagt zich, ondanks dat hij aangelijnd is, prima. In een sprengbeek zijn vrijwilligers bezig met uitdiepen en schonen. Even verderop bloeit een distel die me bij determinatie naar de kale jonker leidt. Hoewel de heide uitgebloeid is, is het een mooi landschap met leuke doorkijkjes.

Aan de overkant van het ecoduct overde A50 kan Maiky weer los lopen. Het grijskruid bloeit langs het pad. Voor we het weten zijn we bij het station in Wolfheze. De sprinter brengt ons in 5 minuten naar Oosterbeek terug.

Vandaag gewandeld: 9 km
Totaal gewandeld: 10,9 + 9 = 19,9 km
Te gaan: 287,2 - 19,9 = 267,3 km

Veluwe zwerfpad: Arnhem-Oosterbeek

Dinsdag 11 oktober 2016

Gisterochtend voorspelden zowel de buienradar als het knmi voor de hele week tot vrijdag halfzonning en droog weer. Vanmorgen miezert het wanneer we ons bungalowtje in Otterlo uit stappen. Opnieuw check ik de weersverwachting: een dag vol lichte buien.

We parkeren in Oosterbeek bij het station. De sprinter naar Arnhem rijdt om de dertig minuten, wat dus voor ons betekent dat we 25 minuten geduld mogen oefenen. De sprinter is een oud geval, en waarschijnlijk het laatste type waarbij mensen zelf een raampje kunnen open doen om (veel te gevaarlijk) hun hoofd naar buiten te steken.


In Arnhem verlaten we het station via de loopbrug aan de noordzijde. Drie korte straatjes verder staan we aan de grens van een groot landgoed of park. De witte molen is een watermolen gebouwd rond 1470. Volgens de wandelgids is het de oudste in bedrijf zijnde watermolen in Nederland. De molen is in 1966/67 gerestaureerd.

Door het sonsbeekpark lopen we verder. Oorspronkelijk stonden er meerdere watermolens langs de St. Jansbeek of Sonsbeek. We komen langs een tweede exemplaar, de Begijnenmolen. Het verval is bij elke molen 1 a 2 meter. Voor Nederland is dat, als we 8 molens zouden nemen, een redelijk hoogteverschil.

Er staat niet veel meer in bloei, maar in een van de vijvers onderweg naar kasteel Zypendaal toont het moerasvergeet me nietje haar kleine blauwe bloempjes. Bij een waterram (wat een herrie maakt dat ding!) bloeit ook de munt en een groep (vermoedelijk aangeplante) heelblaadjes.

De bewegwijzering is uitstekend. Dat verandert na het oversteken van de Kemperbergerweg. Bordjes zijn beschadigd, verf is verbleekt. Een frisse lik zou de bewegwijzering goed doen. We wandelen door uitgebreide beuken bosen. De beukenootjes knisperen onder onze schoenen. Warnsborn is een mooi gebied. Vijvers en plassen had ik niet verwacht, maar we passeren er regelmatig enkele.

In park Lichtenbeek wordt druk in het bos gewerkt. Pas gekapte bomen worden door een traktor gesleept. We ontmoeten enkele studenten bosbouw die morgen tentamen hebben. We helpen ze bij het op naam brengen van een blauwe bosbes.

De laatste halte van het pad wordt gevormd door de militaire begraafplaats in Oosterbeek, waar 1754 militairen begraven liggen die gestorven zijn tijdens de mislukte luchtlandingsoperatie bij Arnhem in 1944. De meeste graven dragen namen van Britten, maar we komen ook twee Joodse salomonszegels tegen. Aan de namen te zien waren het Poolse Joden.

In Oosterbeek vinden we onze auto terug. We brengen een bezoekje aan het gezinnetje van onze dochter en halen hond Maiky op. Morgen wandelen we met zijn drieen.

Gewandeld: 10,9 km
Te gaan: 287,2-10,9= 276,3

Deltapad: Oranjezon - Vrouwenpolder

Zaterdag 18-09-2016

Eigenlijk waren we van plan er een kort weekendje van te maken en 2 dagen na elkaar te wandelen. Dat valt mooi te combineren met de verjaardag van mijn schoonzus. Om drie uur kunnen we dan mijn schoonvader ophalen. In 2 dagen, met een bed & breakfast adres op Walcheren, zouden we een fors stuk Walcheren in 1 weekend kunnen lopen. 30 km zou een mooi resultaat voor ons zijn. Maar donderdagavond hadden we door allerlei oorzaken nog geen overnachtingsadres geboekt. En die avond waren we allebei weg. En het wordt laat.
Vrijdagochtend eerst de wekelijkse boodschappen. En we besluiten het wandelweekend te beperken tot zaterdag: 'Als we op tijd vertrekken, kunnen we voor de verjaardag zaterdagmiddag nog best een mooie wandeling maken.'

Zaterdag vertrekken we inderdaad redelijk 'op tijd'. Half negen zitten we in de auto. Het plan is om het stuk Vlissingen - Zoutelande te lopen, 15 kilometer. OV tussenin lijkt afwezig. Maar ik realiseer me onderweg dat 15 km voor ons gauw 3 uur lopen is, want we onderweg wel ergens even zitten om te lunchen, en onderweg ook wat bekijken. Als we half elf met wandelen kunnen beginnen, zijn we op zijn vroegst half 3 's middags klaar, Dan halen we het niet met het OV terug op de afgesproken tijd.
We besluiten al rijdend door de miezer om bij Vrouwenpolder te parkeren en vandaar naar Oostkapelle te lopen.

Dat parkeren bij Vrouwenpolder gaat prima. Het is gelukkig droog geworden. Zonder probleem pakken we om half elf de route op. De route voert ons langs een verdwenen fort en door het slapersdorp Breezand. In de berm groeien heelblaadjes.  Onderweg horen we geen Zeeuws, wel Oosterbuurs. Ze doen hun best met het verbasteren van hun Guten Morgen. Anderen lijken de moeilijke Nederlandse 'g' te hebben opgegeven en zeggen 'Allo'. Het klinkt toch net een tikje anders als het Nederlandse Hallo. Ik heb jullie door, slimmerikken.

We gaan het strand op. Heerlijk breed strand. Hier en daar ligt blaasjeswier. Het zand is hard en loopt gemakkelijk door. Ik neem een kijkje bij het duin, maar zie alleen helmgras en melkdistel. Strandclub Aloha beach heeft geen Hawaiaanse uitstraling maar is als enige strandtent na 2 km goed te herkennen. We wandelen langs de bekende duinflora, waarvan de meeste vruchtdragend is en niet meer in bloei staat: bramen, rozenbottels. De Teunisbloem vertoont nog wat spaarzame gele bloemen.

Bij camping Oranjezon houden we halt en checken de route planner. 12 uur. Wanneer we in dit tempo doorgaan, halen we niet de bus van kwart over 1 in Oostkapelle. De Bushalte bij de camping is opgedoekt. En wanneer ik de reisplanner raadpleeg, geeft deze aan geen OV in de omgeving te kennen. We besluiten binnendoor terug te wandelen. naar Vrouwenpolder. We volgen het fietspad. een gelukkig besluit, want in de berm ontdek ik een gele composiet die er net iets anders uitziet. Het blijkt dubbelkelk, een mooie vondst. Deze is redelijk algemeen in Zeeland, daarbuiten minder.



Gewandeld: 101 + 5,4 = 106,4km
Te gaan: 195,1 - 106,4 = 88,7 km

In plaats van 30 kilometer hebben we dus 5 kilometer gewandeld. Enfin, volgende keer beter. :)

Grote rivierenpad: Hei- en Boeicoop - Lexmond

Vrijdag 2 september 2016

In de auto op de heenweg is er een prachtig zonnetje met wat hoge bewolking: dit belooft prachtig wandelweer. We parkeren de auto in Hei- en Boeicoop. Helaas duurt het nog bijna een uur voordat de bus komt, en dat is een belbus, die we een uur van te voren hadden moeten bestellen. Dus eigenlijk zouden we nu 2 uur moeten wachten op de bus. Daar hebben we geen zin in, dus lopen we dit traject maar 'tegen de richting in'.

We vinden het pad gemakkelijk terug. Over het boerenerf (koffie en thee verkrijgbaar), na de schuur linksaf. en snel weer rechstaf. We wandelen hier door de weilanden. Op de achtergrond is tijdens deze wandeling voortdurend vaag het geluid van de A28 te horen, maar waar in Nederland is dat niet het geval? Het is in ieder geval herlijk ruim en weids polderlandschap. De lucht ruikt schoon. Verse zuurstof voor bedorven kantoorlongen.

Het overstapplankje bestaat uit stenen, en is voor Jos te laag. Of het hek is te hoog, net hoe je het bekijkt. Het touwtje waarmee het hek is vastgemaakt kan gemakkelijk los en ook gemakkelijk weer vast. We zijn te gast, en proberen ons dus zo netjes mogelijk te gedragen. Langs de slootkant groeit watermunt, ruwe smeerwortel, rode klaver, haagwinde, grote kattenstaart, tandzaad, en natuurlijk ontbreekt het harig wilgenroosje niet. In de weilanden zitten ooievaars, reigers, rietganzen en meeuwen.

Na het oversteken van de weg komen we in de Bolgerijse griendbossen. In de berm van het smalle wandelpad groeit een van de eerste paddenstoelen, de aardappelboleet. De herfst begint langzaam toch. Het geaderd witje en het bruin zandoogje dartelen in het zonnetje rond.

Over een rustige weg wandelen we tot het Merwedekanaal. De brug draait net open, en we wachten tot twee schepen gepasseerd zijn. Het zonnetje is met de noorderzon vertrokken en ik trek mijn zomerjasje aan.

Wanneer de brug sluit, zetten we er weer de wandelpas in. Met een beetje doorstappen moeten we de bus van kwart over een Uit Lexmond naar Hei- en Boeicoop kunnen halen. Over de Lekdijk stapt het lekker door. In Lexmond genieten we bij de kerk van onze meegebrachte lunch. Het zonnetje is terug van weggeweest, en op de een of andere manier smaken dan zelfs de boterhammen lekkerder.

De buurtbus komt een paar minuutjes vroeger dan aangekondigd, compleet met praatgrage chauffeur. Waarom is deze man buschauffeur? Hij loopt een carriere als toeristische gids mis. Onderweg vertelt hij ons de complete geschiedenis van de streek.

Dit traject was het laatste Nederlandse stukje van het Grote Rivierenpad. Er resteert nu nog 23,5 kilometer in Duitsland.

Vandaag afgelegd: 10,1 km
Gedaan: 239,3 + 10,1 = 249,4 km
Nog te gaan: 23,5 km

Grote rivierenpad: Hei- en Boeicoop - Lexmond

Vrijdag 2 september 2016

In de auto op de heenweg is er een prachtig zonnetje met wat hoge bewolking: dit belooft prachtig wandelweer. We parkeren de auto in Hei- en Boeicoop. Helaas duurt het nog bijna een uur voordat de bus komt, en dat is een belbus, die we een uur van te voren hadden moeten bestellen. Dus eigenlijk zouden we nu 2 uur moeten wachten op de bus. Daar hebben we geen zin in, dus lopen we dit traject maar 'tegen de richting in'.

We vinden het pad gemakkelijk terug. Over het boerenerf (koffie en thee verkrijgbaar), na de schuur linksaf. en snel weer rechstaf. We wandelen hier door de weilanden. Op de achtergrond is tijdens deze wandeling voortdurend vaag het geluid van de A28 te horen, maar waar in Nederland is dat niet het geval? Het is in ieder geval herlijk ruim en weids polderlandschap. De lucht ruikt schoon. Verse zuurstof voor bedorven kantoorlongen.

Het overstapplankje bestaat uit stenen, en is voor Jos te laag. Of het hek is te hoog, net hoe je het bekijkt. Het touwtje waarmee het hek is vastgemaakt kan gemakkelijk los en ook gemakkelijk weer vast. We zijn te gast, en proberen ons dus zo netjes mogelijk te gedragen. Langs de slootkant groeit watermunt, ruwe smeerwortel, rode klaver, haagwinde, grote kattenstaart, tandzaad, en natuurlijk ontbreekt het harig wilgenroosje niet. In de weilanden zitten ooievaars, reigers, rietganzen en meeuwen.

Na het oversteken van de weg komen we in de Bolgerijse griendbossen. In de berm van het smalle wandelpad groeit een van de eerste paddenstoelen, de aardappelboleet. De herfst begint langzaam toch. Het geaderd witje en het bruin zandoogje dartelen in het zonnetje rond.

Over een rustige weg wandelen we tot het Merwedekanaal. De brug draait net open, en we wachten tot twee schepen gepasseerd zijn. Het zonnetje is met de noorderzon vertrokken en ik trek mijn zomerjasje aan.

Wanneer de brug sluit, zetten we er weer de wandelpas in. Met een beetje doorstappen moeten we de bus van kwart over een Uit Lexmond naar Hei- en Boeicoop kunnen halen. Over de Lekdijk stapt het lekker door. In Lexmond genieten we bij de kerk van onze meegebrachte lunch. Het zonnetje is terug van weggeweest, en op de een of andere manier smaken dan zelfs de boterhammen lekkerder.

De buurtbus komt een paar minuutjes vroeger dan aangekondigd, compleet met praatgrage chauffeur. Waarom is deze man buschauffeur? Hij loopt een carriere als toeristische gids mis.

Dit traject was het laatste Nederlandse stukje van het Grote Rivierenpad. Er resteert nu nog 23,5 kilometer in Duitsland.

Vandaag afgelegd: 10,1 km
Gedaan: 239,3 + 10,1 = 249,4 km
Nog te gaan: 23,5 km

Grote Rivierenpad: Leerdam - Hei- en boeicop

Vrijdag 5 augustus 2016

We parkeren bij het station in Leerdam. Het parkeerterrein staat nokkie-vol, maar mazzel: er rijdt net iemand weg. Inpikken dat plekje.
We willen eerst met de bus van Leerdam naar Hei- en boeicop, en volgens de 9292 is dat een belbus. Wij bellen. 'Nee, voor die over 50 minuten bent u te laat. U moet echt een uur van te voren bellen. Maar de bus van een uur later is een gewone buurtbus, die hoeft u niet te reserveren.'

Even nadenken: met een patroon van belbus - buurtbus - belbus - buurtbus, moet je dus altijd 2 uur wachten als je de buurtbus net mist. Die belbus hoeft Arriva dus eigenlijk nooit te sturen. Is dat nou bewust slim van Arriva? Jammer als je trein vertraging heeft, mensen.

We besluiten om geen 2 uur te wachten, en het traject in omgekeerde volgorde te lopen. Het traject staat in Leerdam prima aangegeven, en we pakken het spoor gemakkelijk op.

De route voert ons door een buitenwijk. In het begin loopt de route langs de spoorweg, maar geleidelijk verwijderen we ons daarvan. Het pad loopt om een oud gemaal heen, nu glasblazerij, en we komen op een rustige weg naar Fort Diefdijk.

We lopen langs het water van de Culemborgsche vliet. De waterkant staat vol met de typische bermplanten van het seizoen: wilde peen, gewone berenklauw, grote kattenstaart, akkermelkdistel, wilgenroosje, harig wilgenroosje, een distel met kleine, felroze bloemhoofdjes, en op een plaats ontdekt Jos de grote wederik.

Het is dit weekend vlindertelling, en op dit traject ziet we verschillende vlinders: distelvlinder, citroengeeltje, dagpauwoog, klein koolwitje, atalanta, en een kleine vos. Door de afwisseling van open stukken met schaduw van bomen en struiken is het terrein ook prima geschikt voor vlinders.

In het algemeen hebben we zonnig weer, al schuift er geregeld een wolkenpartij voor de zon. We hebben voor de zekerheid regenspullen meegenomen, maar gelukkig kunnen deze in de rugtassen blijven. Ik hou van dit soort luchten met van die klassieke Hollandse wolkenpartijen, zoals hier boven het zgn. Wiel van Bassa.






In de buurt van Schoonrewoerd is volgens de wandelgids de grond vruchtbaar waardoor er veel fruitteelt is. Dat is helemaal waar, maar niet nauwkeurig: er is veel appelteelt en veel perenteelt. We zien geen kersen, pruimen, nectarines, bramen, kruisbessen of aardbeien: alleen appels en peren. En u kunt ze onder het wandelen heel goed vergelijken. We passeren de ene boomgaard na de andere. Tiel kan er een puntje aan zuigen. De vruchten zijn al bijna rijp, en de giesers, de doyennes, en de conferences zijn al aardig te onderscheiden.

In Hei- en Boeicop is de bushalte zonder probleem te vinden. Weliswaar heet de halte: NH kerk, maar de NH-kerk staat 200 meter verder. Ik vermoed dat de halte verplaatst is, en niet de kerk. We moeten een drie kwartier wachten, maar dan komt de - verder lege - buurtbus.

Vandaag afgelegd: 12,3 km
Gedaan: 227,0 + 12,3 = 239,3 km
Nog te gaan: 273,3 - 239,3 = 34 km

Grote rivierenpad: Rotterdam - Zevenhuizen

Vrijdag 22 juli 2016

Het is bewolkt en bijna regenachtig wanneer we uit Den haag wegrijden. We parkeren de auto in Zevenhuizen vlak bij de Dorpstraat. Onze dochter Margreet spot een bushalte schuin tegenover onze parkeerplek. Helaas zijn we een half uur te vroeg. Wachten dus.

De bus komt keurig op tijd en brengt ons naar het station Rotterdam-Alexander. Daar moeten we wachten op bus 35. De bus staat klaar, maar de chauffeur niet. We maken even geintjes over het gebruiken van het geheime toegangsknopje onder het net iets loshangende klepje, waarmee de bus zonder sleutel kan worden geopend.

Margreet vraagt de chauffeur vriendelijk of hij bushalte Molenhoek zou willen afkondigen, omdat de elektronische borden in de bus het niet doen. "Nee, de haltes worden op het elektronisch bord getoond." Ja, die doen het dus niet.
Het omroepen werkt wel - in theorie. Tot dat twee groepen kinderen van de naschoolse opvang de bus betreden. Gelukkig brengt de navigator op de mobiel van Jos uitkomst.

We hadden om twaalf uur met Klaas afgesproken, en moeten opnieuw 20 minten wachten. Gelukkuig komt onze jongste zoon keurig op tijd. Het is nu warm en zonnig. We lopen over een wandelpad op tussen de bomen.. Lekker schaduw.

Met zijn 4-en lopen is veel gezelliger als met twee. Dit stuk hebben we eerder gelopen. Helaas bracht het schoeisel van Jos toen problemen. Helaas moet nu, op dezelfde plek, Margreet na twee kilometer afhaken. Met zijn 3-en lopen we verder. Als snel lopen we over een golfterrein. Vrijdag en zon: er wordt druk 'een balletje geslagen'.

Het is groen, maar de natuur is niet bijzonder interessant. Daarvoor is het te goed onderhouden. Toch staan de grote kattenstaart, het harig wilgenroosje en de lisdodde er prachtig bij. Bij de skiheuvel is het even klimmen. We zien hier ook onmiddelijk andere vegetatie, zoals het muskuskaasjeskruid. Mooi uitzicht.

Door een parkachtig landschap komen we op de weg langs de Rotte. Er is een graskade, maar we volgen het fietspad. Na een kilometer zit de eerste kaart er op.

We steken via een schattig bruggetje de Rotte over. Grappig detail: er staat hier een bordje dat de roeiers van de Alexanderrouite rechtdoor het land in moeten roeien.
We lopen aan de zuidkant langs de Rottemeren. Bij de jachthaven genieten we van een ijsje. Het is nu verder vooral een kwestie van de kilometers weglopen. Voorbij de jachthaven lopen we een stuk langs een autoweg die rechtsaf buigt. Hier kunnen we een rustig voetpad rechtdoor nemen. Zonder probleem bereiken we Zevenhuizen en de auto.



Vandaag afgelegd: 11,8 km
Gedaan: 215,2 + 11,8 = 227,0 km
Nog te gaan: 273,3 - 227 = 46,3 km

Deltapad: Trammuseum - Ouddorp

Zaterdag 9 juli 2016

Het gedeelte van Port Zelande naar het trammuseum, wat bij kaart 21 hoort, hebben we in diverse kleine etappes gelopen op de terugweg van familiebezoek. Het normale, in het nieuwe boekje aangegeven traject voor de "Punt van Goeree" is geblokkeerd door de aanleg van een hotel.

We volgen daarom het betonnen fietspad wat min of meer parallel loopt met de asfaltweg. We passeren de oprit naar het hotel met een foeilelijk welkomstbord. Tussen de grote parkeerplaats van het hotel en het fietspad is nog ongeveer 100 meter van het originele duinterrein over. Hier groeien duinroos (uitgebloeid), kruipend stalkruid en knikkende distel.

Even verderop komen we langs een bunker. Deze ziet er wit en schoon uit. een vrijwilliger uit Ouddorp vertelt ons dat deze bunker tot voor kort in Ouddorp onder het zand lag. Voor bouwwerkzaamheden zou het ding opgeruimd moeten worden, maar een groepje vrijwilligers heeft toestemming gekregen het naar deze lokatie te verplaatsen. Het is een twee persoons bunker: 1 soldaat vormde vanuit het mangat een uitkijkpost of mitrailleurnest, de ander verzorgde munitie e.d..


Bij een rotonde slaan we rechtsaf. Het is hier een druk met zaterdagverkeer: auto's en fietsers. De auto's hebben een Nederlandse en geen Franse rijstijl: In Frankrijk wijken automobilisten uit naar de andere weghelft wanneer ze een fietser of voetganger passeren, deze scheren soms op enkele centimeters langs ons.

Gelukkig kunnen we na een kleine kilometer rechtsaf de preekhilpolder in. Volgens het wandelboekje komen hier addertong, harlekijn, kamgras, reukgras en gestreepte klaver voor. Die zien we allemaal niet. Wel kruisdistel (het groene zusje van de zeedistel), veel jacobskruiskruid en hondskruid.

Rechts hebben we een mooi uitzicht op het Grevelingenmeer. Een paar keer pakt Jos de verrekijker om de vogels te bewonderen: zilvermeeuwen, kokmeeuwen, mantelmeeuwen, bergeend met jonkies, zwanen en grutto's.

We wandelen rustig door en verlaten de preekhilpolder. Via een viaduct steken we de provinciale weg over en wandelen rondom Ouddorp.

Hier pakken we bus 104 terug naar ons startpunt.




Gewandeld: 87,2 + 13,8 = 101km

Te gaan: 195,1 - 101 = 95,1 km

GRP Haut-Languedoc: Col de Fontfroide - Mont du Stolossous

Vrijdag 24 juni 2016

Uitzicht over de bergen richting zuiden

We parkeren op de parkeerplaats bij de col, die vanuit Fraisse gemakkelijk via de D14 bereikbaar is. Hier volgen we de rood witte markering van de GR7 richting Saut de Vezole. Het is een brede grintweg, op zich nogal saai, maar de kilometertjes lopen ondanks de geleidelijke steiging gemakkelijk weg. We passeren een windmolenpark. Af en toe wijken de bomen uiteen en hebben we een mooi vergezicht. Op een driesprong slaan we linksaf en volgen de markering van de GR7. Een zijweg naar links brengt ons naar de Mont du Stolosous.

Terug op de hoofdgrintweg volgen we deze tot we bij een electriciteitshuisje een weg naar rechts inslaan. Deze volgen we tot we bij een windmolenpark weer rechtsaf slaan. We komen terug op de driesprong die we op de heenweg tegen kwamen en volgen de brede grintweg terug naar de parkeerplaats bij de col.

Planten onderweg:

1) Slangekruid (echium vulgare) kennen we in Nederland ook, en samen met de overbekende margrieten vormen ze een bont gezelschap in de bermen van deze wandeling.

2) Koeienoog (arnica montana) is een typische bergplant, die in grote delen van Europa voorkomt.

3) De grote gele gentiaan (gentiana lutea) komt in het laatste deel van deze wandeling op enkele plaatsen voor. De kransen met gele bloemen zijn prachtig.

GPR Haut-Languedoc: col de Fontfroide - Fraisse s/Agout

Donderdag 23 juni 2016

Op de col is een gedenkplaats voor de tweede wereldoorlog ingericht. Zowel het verzet als de weggevoerden worden herdacht. Onder de namen van de gevallenen staan ook de namen van politie en gendarmerie; vermoedelijk steunden deze het verzet. Het monument is opgericht door de vorige burgemeester van Fraisse, die zelf een link met het verzet had.

Vanaf het monument volgen we de weg naar Fraisse. Na een kleine 100 meter slaan we een smal voetpad in dat ons naar beneden voert. Het pad komt uit op een asfaltweg. Linksaf. We volgende de asfaltweg enkele kilometers en slaan in een dorpje scherp rechtsaf. Na enkele meters nemen we bij een huisje een smal voetpad omhoog.

Boven op stenen weg opnieuw linksaf. Col de Triby. Hier komt u langs het arboretum, dat door de kinderen van de school is aangelegd in de tijd dat de huidige burgemeester nog onderwijs gaf. Op de Col rechtsaf. Asfaltweg oversteken en smal voetpad omlaag naar de boerderij van Alaric. Een mooi voorbeeld van een oude streekboerderij. Bij deze boerderij linksaf. Grasveld oversteken, en smalle weg naar beneden volgen. Rechtsaf over bosweg en daarna linksaf over asfaltwegen naar Fraisse.

Planten onderweg:

De rode dopheide (erica cinera) verschilt van de in Nederland meer gebruikelijke dopheide door de rodere kleur en doordat de naaldvormige blaadjes in kransen van 3 staan. Bij de Col de Triby bevindt zich een mooi veldje, dat helaas op termijn door varens overwoekerd dreigt te worden.

Umbilicus rupestris is een typische muurplant van het mediterane gebied. De blaadjes zijn min of meer schotelvormig, de kleine buisvormige bloempjes zijn in een lange tros gerangschikt.

De grote brunel (prunella grandiflora) is een zusje van de gewone brunel (prunella vulgaris), maar is in alle opzichten wat groter: hoger, een groter bloemhoofdje en grotere bloemen.

GRP: Fraisse - camping le Pioch

We wandelen deze vakantie een stuk GRP, Grande Randonnee Pays, wat in Nederland een streekpad genoemd zou worden, in de Haute Languedoc. Een verschil is, dat in het GRP boekje allerlei losse rondwandelingen staan.

Fraisse is een rustig plaatsje. Als bloemendorp (village Fleuris) staat aan de ingang van het dorp een bordje met 4 sterren. Pardon, met 4 bloemen. Langs het riviertje de Agout is een bloemenpad uitgezet, waar soorten als Huislook (Jovibarba globifera) en Umbilicus rupestris onlijst met schilderijlijsten getoond en kort beschreven worden. 

Vanaf de brug komend, steken we na pm 100 meter een pleintje met een parkeerplaatsje schuin rechts over en volgen de asfaltweg omhoog.

In de eerste haarspeldbocht nemen we een smal pad naar links. Dit pad is soms bijna overgroeid, maar verder goed begaanbaar.

Na een klein overbrugd watervalletje slaan we rechtsaf een stenen weggetje in.

We passeren een huis rechts en steken een landweggetje over. Na een meertje links komen we bij camping le Pioch.

Het bos is gemengd, en ik hoop daar bij een volgend wandelingetje meer over te vermelden.

Opvallend is in ieder geval de wintereik, die gemakkelijk van de in Nederland meer gebruikelijke zomereik te onderscheiden is door de 1 cm lange bladstelen.

In de kruidlaag vallen Bergknautia (knautia dipsacifolia) en wilde akelei (aquilegia vulgaris) op.

Het is maar een klein stukje, 2 km, maar een gemakkelijk beginnetje om vanaf de camping het landschap te leren kennen. De bewegwijzering is prima.

Graafschappad: Hummelo - Doesburg

Zaterdag 14 mei 2014

We parkeren in Doesburg bij parkeerplaats 'Mauritsveld'. Er is nog precies 1 plekje vrij, dat we onmiddelijk inpikken.

Volgens de 9292 app op mijn mobiel staan we op een heel andere plek, niet bij de halve maanweg, maar bij de Broekhuizen en de Smitsweide. Vreemd, heel vreemd. Met wat extra schakelen tussen 9292 en de navigator vinden we toch een bushalte. De bus rijdt eens per uur, en we moeten 20 minuutjes wachten. Hond Maiky is geen bus gewend, en vindt het maar vreemd. In Laag-Keppel stappen we uit en lopen naar het punt waar we gisteren bij Hummelo gestopt zijn.

Het pad voert ons verder door de Kruisbergse bossen. Eenmaal missen we een weg naar rechts en moeten we terug. Door een afwisselend landschap van akkers, weilanden en bos komen we in Hoog-Keppel. Zo af en toe komt er een buitje overdrijven en trekken we de meegebrachte regencapes aan. Het pad voert ons langs een stukje rijksweg naar Drempt. Hier steken we de rijksweg over en wandelen we over het fietspad naar Doesburg.

Doesburg is een oude vesting en Hanzestad. Als vestingstad beschikte het over prima bolwerken, gescheiden door water uit de IJssel. We wandelen over de bolwerken (het pad loopt hier samen met het Hanzestedenpad) en we komen tot onze verrassing vlak bij de parkeerplaats uit. Dat noemen ze in het geloof wel eens een kleine zegen. 

Voor degenen die graag een routebeschrijving hebben:

* Na het oversteken van de N314, 1e bosweg links na 100m.

* Zandweg volgen. Komt uit bij akker, rechtsaf.

* Heuvel over en rechtdoor

* Door hek en linksaf.

* Asfaltweg oversteken en rechtdoor.

* Na 50 meter rechtsaf. Het pad komt uit op een asfaltweg, linksaf.

* Na pm 200 meter bij boerderijen halfverharde weg schuin links in slaan.

* Bij asfaltweg (keuzepunt P22) linksaf.

* Voor boerderij linksaf pad tussen akkers volgen. Halfverharde weg oversteken en Doesburgsepad vervolgen.

* Het Doesburgsepad gaat over in de AG Noijweg in Hoog-Keppel. Volg deze weg steeds rechtdoor tot voorbij de kerk. Bij keuzepunt P76 rechtdoor Dubbeltjesweg in.

* Na 100 m linksaf halfverharde weg in. Na 25m rechtsaf door draaihekje.

* Pad steeds volgen. Aan eind linksaf halfverharde weg op.

* Aan einde rechtsaf voetpad langs rijksweg volgen.

* Bij begin bebouwing pad blijven volgen, links aanhouden over Dreef en Braambergseweg. Aan eind linksaf Kerkstraat. Waar weg naar links buigt, rechtsaf.

* Pm 200 meter voorbij kerk omhoog en de weg oversteken. Aan overzijde rechtsaf fietspad volgen.

* Bij twee rotondes rechtdoor fietspad volgen naar Doesburg.

* Voor stadsmuur door hek linksaf bolwerk op.

* Volg het voetpad over het bolwerk. Steek tweemaal een asfaltweg over. Het pad eindigt bij de Barend Ubbinkweg.

Een van de zaken die voldoening geeft bij een boekje is het afvinken van de gewondelde kaarten. Dat plezier ontbreekt nu. Dan maar een lijstje:
SP 8 (01) Zutphen, St. Walburgskerk - Laren (19 km)
SP 8 (02) Laren - N821 (21 km)
SP 8 (03) N821 - Mariënvelde (19 km)
SP 8 (04) Marienvelde - Station Doetinchem (20,2 km)
SP 8 (05) Station Doetinchem - Doesburg (18 km) - klaar!
SP 8 (06) Doesburg - Brummen (17,8)
SP 8 (07) Brummen - Zutphen (10 km)

Graafschapspad: Doetinchem - Hummelo

Vrijdag 13 mei 2016

Het boekje van het graafschapspad is uitverkocht en wordt, als ik de opmerkingen op wandelnet.nl goed begrijp,  mogelijk niet herdrukt. De route is wel bewegwijzerd en te downloaden in gpx formaat. Dat laatste heb ik gedaan. Mijn free navigator app toont de route zonder probleem.

We logeren dit weekend bij onze dochter en schoonzoon, en passen op hun hond Maiky. Die mag natuurlijk mee.

Het is prachtig zonnig en warm weer wanneer we in Doetinchem bij het station parkeren. Het traject begint met de winkelstraten van Doetinchem. Die wandelen gezellig weg. In de buitenwijken stoppen we op een bankje bij een kasteeltje of landhuis, waar we onze boterhammen gebruiken. Er vlakbij staat een mispel. We passeren nog een aantal landgoederen. Geleidelijk geraken we in de Kruisbergse bossen.

Het bos bevat veel beuken, maar ook lijsterbes, verschillende naaldbomen, en zomereik komen voor. In de kruidlaag vinden we veel fluitekruid, hondsdraf, boterbloem, look-zonder-look en akkerhoornbloem. Het is ook bijzonder rijk aan insecten, vooral aan een vliegend soort dat bulten op onze huid achter laat. Zo vroeg in het seizoen hebben we nog niet op insectenmiddelen gerekend. We lopen allebei een aantal beten op. De bodem is bezaaid met kleine bolletjes bloemen van de beuk. Het is een uitgestrekt bos, dat we in de volle lengte leren kennen. Aan het eind komen we nog wat verwilderde lelietjes van dalen tegen. Jammer dat Maiky dit hele stuk aangelijnd moet blijven. We stoppen bij de N314, en besluiten terug te wandelen. We hebben helaas geen 2 OV-kaarten bij ons, en de middag begint al te vorderen, anders waren we misschien doorgewandeld naar Doesburg.

Omdat het boekje ontbreekt, hebben we voor de belangstellenden de route kort genoteerd:

* Vanaf station Doetinchem rechtsaf over Stationsplein.

* LA Terborgseweg op

* RD Hamburgerstraat in

* Na kerk rechtsaf Heezenstraat in. Deze gaat over in Veentjes.

* Stadstuin in.

* LA voor brug

* Hofstraat oversteken en rechtdoor park in

* Na park RA.

* Op kruispunt schuin links grintpad in

* Op y-splitsing links aanhouden

* Langs hotel, rechts anhouden.

* RA weg oversteken

* LA Kelderlaan in, volg voetpad

* Voor kasteel de Kelder LA

* 1e voetpad RA

* Op 1e vijfsprong rechtdoor.

* pm 100 meter verder, op 2e vijfsprong, rechtsaf.

* Dit pad ruim km volgen, passeer keuzepunt P68

* Na balk linksaf bij keuzepunt E91

* Na 1 km scherp rechtsaf.

* 1e bosweg links

* Op y-splitsing links aanhouden

* Bij W47 rechtdoor.

* Bij Loenhorsterweg (fietsknooppunt 33) LA

* Loenhorsterweg ruim km volgen tot provinciale weg bij Hummelo.

* Provinciale weg N314 Sliekstraat oversteken en rechtdoor.

Deltapad: Brielle - Maassluis

Zaterdag 2 april 2016

We parkeren in Maassluis bij het pontje en steken over. Op de boot maakt Jos een gezellig praatje met twee fietsende dames. Ze blijken ook Brielle als bestemming te hebben. Het is een grijze dag, zachte temperaturen en af en toe een bleek zonnetje.

Van de boot is het niet ver naar de bushalte. Helaas missen we net de bus en oefenen een half uur de schone kunst die men geduld noemt. Na een kwartier vind ik dat ik genoeg geoefend heb, maar de buschauffeur meent van niet. Sterker:  hij geeft me een bonus oefening. Gelukkig staan er enkele potentiële medereizigers open voor een praatje. Gisteren was het 1 april in Brielle, wat nog steeds een plaatselijke feestdag is.

Bij Brielle stappen we uit bij halte "Brielle centrum", die vreemd genoeg buiten het stadje ligt. Zoals in elke zich zelf respecterende stad liggen er stukken land braak. Hier lijken archeologisch opgravingen een rol te spelen.

In Brielle bewonderen we de Sint-Catharijnekerk met de stompe toren. Een prachtig voorbeeld van de gelijkenis over de kosten van het bouwen van een toren, al zal de kerk zo niet bedoeld zijn. \

Tijdens de 'kalknacht' voor 1 april worden de ramen met teksten in kalk versierd. Sommigen zijn ordinaire scheldpartijen, anderen zijn wat leuker. In de Voorstraat heeft men wasgoed dwars over de straat gehangen. Een traditie die ik niet ken.

Na het centrum van Brielle wandelen we over de vestingwallen. Hier zijn twee 16e of 17e eeuwse kanonnen in een nagemaakte historische positie opgesteld. Op de vestingwallen staat het speenkruid uitbundig in bloei.

Na Brielle wandelen we langs het Brielse Meer. In dit jaargetijde is het er rustig; in de zomer is dat waarschijnlijk andere koek. Er zijn niet veel watervogels, maar verspreid zien we toch meeuwen, waterhoentjes, een fuut, wilde eend, kuifeend, twee zwanen en meerkoetjes. De twee fietsers, die we op de pont spraken, komen ons fietsend achterop. Ook hier staat het speenkruid in bloei.

We komen bij de brug waar de N57 het Brielse Meer oversteekt. Vanaf hier valt de route samen met het grote rivierenpad en bestaat het uit veel asfalt en beton. Een wandelend echtpaar komt ons tegemoet en doet het grote rivierenpad. Ze willen vanavond in Brielle overnachten, en morgen naar Hoogvliet lopen.

Op het eiland Rozenburg laten we de drukte even achter ons wanneer we langs het Calland kanaal lopen. Via een even rustig pad door het dorp komen we terug bij de veerpont, waar we tot onze verrassing de fietsende dames weer tegen komen..

Gewandeld: 75,9 + 11,3 = 87,2km

Te gaan: 195,1 - 87,3 = 107,8 km

Deltapad: Nieuwvliet Bad - Breskens

Donderdag 17 maart 2016

Vandaag is opnieuw een koude, maar zonnige dag. Vanaf het vakantiepark lopen we het duin op en volgen het pad over het duin / dijk. Het duin is zo recht dat ik vermoed dat er een dijk onder ligt die voor het oog met zand bedekt is. De zee is aan onze linkerhand en regelmatig zien we schepen voorbij varen.

Het enige wat er bloeit, zijn madeliefjes. We rusten uit op een bankje. Die zijn hier wel anders van vorm dan de standaard groene parkbankjes die we in de rest van Nederland aantreffen.

We dalen af naar de Cletemspolder. Hier wordt het pad avontuurlijker. Met een trekvlot steken we een waterpartij over. Even verderop moeten we qua route kiezen: of rechtdoor en een touwbrug, of rechtsaf en een bruggetje of stapstenen. De touwbrug lijkt avontuurlijker. Helaas zakt deze in de tweede helft onder mijn gewicht weg in het water en de rest van de route loop ik met natte sokken. Jos is verstandiger, gaat terug en neemt het bruggetje.

De zwartekreek polder biedt veel natuur, maar is duidelijk ook recreatiegebied. Een speelfort voor de kinderen is via boomstambruggetjes bereikbaar. In het water zien we wilde eend, zwaan en smient. Zwart-wit zwarte galloway runderen houden hier het landschap open.We wandelen verder over de polderdijk en komen terug bij het duin/zeedijk. De eerste van twee kaarten zit er op.

Volgens het fietsbordje onderaan de dijk is het 6 km naar het veer van Breskens. Volgens het wandelboekje is het 4 km. Gevoelsmatig geef ik het bordje gelijk. Dit stuk is een beetje een saai stuk. Veel asfalt, maar wel veel uitzicht op zee. De paalridders heb ik nog niet genoemd. Overal langs de zeeuwsvlaamse kust zijn de duinen versterkt met houten palen in stenen strekdamen. Ze beperken de kustafslag.
Bij de vuurtoren gebruiken we de lunch. Vanaf het voetveer nemen we de taxi terug naar het vakantiehuisje. In dit jaargetijde rijdt er geen bus langs de kust. Het Zeeuwsvlaamse deel zit er op.

Gewandeld: 66,1 + 9,8= 75,9km

Te gaan: 195,1 - 75,9 = 119,2 km