Maas-Niederrheinpad: De Krosselt - Lomm

Maandag 15 juli 2019

Onder een grijze lucht parkeren we de auto op een parkeerplaatsje speciaal voor wandelaars aan het eind van Spikweien. Vandaar is het maar een paar honderd meter naar de bushalte, waar de inmiddels vertrouwde bus 83 ons binnen enkele minuten oppikt.
Bij halte Taurus stappen we uit. Ik check mijn resterende saldo: 3,40. Goed dat het de laatste wandeling is.

Vandaag willen we het gat tussen kaart 1 (De Krosselt) en kaart 4 (Lomm) dichtlopen. Ruim 12 km, wat tot nu toe i.v.m. gezondheid te veel was, maar voor vandaag lijkt het een mooie slotwandeling.

Het begin van de wandeling loopt over een grintweg door bos. We passeren een camping, die helemaal door jaargasten geclaimd lijkt te zijn. De route is hier vrij behoorlijk bewegwijzerd. Het gemengde bos kent in de kruidlaag veel klein springzaad en grote brandnetel. Op het Zwart Water zien we grauwe? ganzen, waar een brutale fuut tussen door zwemt. Verderop zwemt de familie zwaan langs de oever. De grote wederik bloeit met mooie gele bloemen langs de oever.

De route loopt verder door een landschap van weilanden en akkers. Over de asfalt en grindwegen lopen de kilometertjes gemakkelijk weg. Op een bankje beginnen we aan onze meegebrachte boterhammetjes. Omdat er wat dreigende luchten aan komen, check ik de buienradar. Geen neerslag verwacht. We danken voor onze boterhammen en staan op. Een lichte miezer begint te vallen. Gelukkig stopt het buitje snel. De mais begint in bloei te komen.

De Boschweg is een lang recht stuk. Een havikskruid bloeit in de berm. Helaas lukt determineren niet helemaal. Bij restaurant jagersrust drinken we een kopje thee. Onder een nieuw licht buitje zetten we er de pas weer in. De ravenvennen zouden volgens de beschrijving in het boeje zonnedauw moeten kennen. Dat wil ik best geloven, maar het zou leuk zijn als ik ze ook zelf kon zien en fotograferen. Nee dus. Over de Wittenberg lopen we terug.

Rond 3 uur zijn we bij de auto terug.

Gewandeld: 103,5 + 12,1 = 115,6 km.

Het vervolg van dit pad leest u hier.

Maas-Niederrheinpad: De Hamert - Wellerlooi

Dinsdag 9 juli 2019

Onder een halfzonnige - half bewolkte lucht parkeren we de auto bij de Catharinakerk in Wellerlooi. Net als gisteren zijn we net op tijd voor de bus! Twee haltes verder stappen we uit bij hostellerie de Hamert.

Langs het Geldernsch-Nierskanaal, dat hier de vorm van een meanderende beek heeft, lopen we het bos in. De beek heeft door het meanderen steile hellingen. De bewegwijzering is, om het netjes te zeggen, op dit traject (kaart 6 en 7 in het boekje) 'voor verbetering vatbaar'. Een scoutinglid zoekt de weg naar het vorstengraf. We kunnen hem helpen dankzij de kaart in ons boekje.
Afwisselend lopen we door bos en tussen heidevelden. Wanneer we door naaldbossen lopen, zoek ik tevergeefs naar de Dennenorchis.

Bij het pikmeeuwenwater zien we geen meeuwen, maar wel ganzen. We zien verschillende holen en vragen een andere wandelaar of hij weet wat voor holen het zijn. Hij vermoedt konijnholen die door vossen bij de jacht op konijnen een stukje uitgegraven zijn.

Struikheide, gewoon biggekruid, fijnstraal, verschillende grassen en een zuring zijn enkele van de planten die op de heidevelden opvallen. Veel struikheide oogt dood en verdord. De wandelaar die ik hierboven noemde vertelde dat men bezig is de grondwaterstand te verlagen. Wil men hier stuifduinen terug? In de bossen in het tweede deel vrolijken verschillende vlinders onze wandeling op. Een bruintje, en twee citroengeeltjes.

Vanaf de Dikkenberg hebben we een mooi uitzicht. Jammer dat er een park zonnepanelen zichtbaar is.

Het blijft de hele wandeling afwisselend zonnig en bewolkt, met temperaturen rond de 20 graden. Ideaal wandelweer. Terug in Wellerlooi trakteren we onszelf op een kop thee. Het restaurantje ligt pal aan de parkeerplaats, dus ideaal.

Gewandeld: 91,2 + 12,3 = 103,5km.

Het vervolg van de wandeling leest u hier.

Maas-Niederrheinpad: Wellerlooi - Well

Maandag 8-7-2019

Onder een bewolkte lucht parkeren we de auto in Well op een parkeerplaats. Nee, hier staat een bordje "gereserveerd voor bezoekers van restaurant" bij. Dan maar het kleinere parkeerplaatsje ernaast. Terwijl we naar de bushalte lopen zie ik de bus aan komen rijden: rennen! Zo snel hebben we deze vakantie nog geen bus gehad. Wanneer ik in de bus zit, begint het te knagen: hoorde dat kleinere parkeerplaatsje niet ook bij het restaurant?

Twee haltes verder stappen we in Wellerlooi uit. Voorbij de St-Catharina kerk wandelend komen we bij de route. Die begint met een rustige asfaltweg. Dat loopt gemakkelijk weg. Verderop gaat de weg over in grintweg. Op de wandelingen in de afgelopen week heb ik me er vaak over verbaasd dat ik wel veel eiken zag, maar geen eikenprocessierups. Dat berust op een misverstand. Ik dacht dat eikenprocessierupsen in draden naar beneden hingen. Gisteren waren drie vrienden van ons op bezoek, en Biep vertelde me dat de eikenprocessierups overdag in spinsels zit, maar 's nachts zich in processie naar een andere plaats begeeft. Wanneer ze aangeraakt worden komen hun branderige haren vrij. En als ze vervellen. Rateba wees ons enkele 'nesten' aan, hangend onder boomtakken. Vandaag zien we er nu een aantal nesten.

De route is op dit stukje niet heel duidelijk bewegwijzerd; eenmaal lopen we verkeerd (vlak voor het oversteken van de N271) maar dankzij het kaartje vinden we de route snel weer terug. Twee keer komt er een licht buitje over ons heen, maar niets wat het wandelen beperkt.

Langs de maas zien we allerlei planten die we deze vakantie eerder langs de maasoever tegenkwamen zoals de moerasspirea, groot kattenkruid, sikkelklaver, knoopkruid en boerenwormkruid. Een nieuweling is een plant die door de app herkend wordt als bastaardwederik. Helaas slaag ik er niet in om de soort te bepalen. Kasteel Well heeft, net als het kasteel in Arcen, een dubbele slotgracht. Mooi kasteel ook, helaas niet te bezichtigen. Even over twaalf zijn we weer bij de auto terug. Het restaurant blijkt om maandag gesloten; ik heb voor niets lopen piekeren.

Gewandeld: 86,8 + 4,4 = 91,2km.

Maas-Niederrheinpad: Arcen - De Hamert.

Donderdag 4 juli 2019

We parkeren bij hostellerie De Hamert, langs de N271. De inmiddels bekende bus 73 brengt ons keurig naar de Koestraat in Arcen. Langs het terrasje van de bakkerij, waar we gisteren een kopje thee met vlaai dronken en aten, wandelen we de Koestraat in. We passeren kasteel Arcen. Wanneer ik denk dat ik het kasteel gefotografeerd heb, blijkt dat alleen het poortgebouw op de foto staat. Het echte kasteel ligt daar weer achter, veilig achter een tweede slotgracht.

Vandaar steken we de drukke N271 over en wandelen de rust van het bos in. Mooi bos met amerikaanse eik, zomereik, ruwe berk, sporkenhout, lijsterbes, amerikaanse vogelkers, "en anderen". Eén plant valt op, de Obs identifier app identificeert hem als karmozijnbes. Daarvan zijn er twee soorten, ik denk dat dit de oosterse moet zijn, omdat ik 8 meeldraden tel en de vruchtdragende trossen fier overeind staan. Een ontsnapte tuinplant.

Langs het pad zien we veel vingerhoedskruid, en aanvankelijk ook klein springzaad. Het vingerhoedskruid komen we regelmatig tegen. Een enkele keer zien we moederkruid, en eenmaal komen we het zandblauwtje tegen.

De paadjes zijn mooi uitgekozen. Vaak smalle bospaadjes, wat het wandelen afwisselend houdt. We passeren een vakantiepark, een camping en heidevelden. We zien meren, maar lopen er niet langs. Een keer zien we een grote parelmoervlinder.

We zijn op tijd terug bij de auto, om nog langs de apotheek te gaan. De huisarts had medicijnen voorgeschreven, die conflicteren met de medicijnen die Jos al heeft. De arts uit het ziekenhuis heeft andere antibiotica voorgeschreven, maar die naar de gewone apotheek gestuurd. Het secretariaat van het ziekenhuis zou die naar de apotheek hier sturen. Bij aankomst in de apotheek blijken die niets ontvangen te hebben. Bellen naar hiet ziekenhuis. Het faxnummer waar ze het heen hebben gestuurd, blijkt niet te kloppen. Ze gaan het direct naar het goede nummer sturen. We wachten een kwartier, maar er komt niets. De apothekersmedewerkster belt twee keer voor ons en krijgt het recept na het tweede gesprek binnen vijf minuten.
Ja, ik weet het, dat heeft niets met wandelen te maken, maar ik wil even mijn hart luchten. Kom jongens, faxen anno 2019. Bedenk eens iets moderners.

Gewandeld: 81,6 + 5,2 = 86,8km.


Het vervolg van het Maas-Niederrheinpad leest u hier.

Maas-Niederrheinpad: Lomm-Arcen

Woensdag 3 juli 2019

We parkeren op een pleintje in Arcen. Limburgse gastvrijheid, het parkeren in het centrum is gratis.

De bus rijdt ook door het centrum, en we hoeven niet lang te wachten. Buslijn 83 rijdt ons probleemloos naar Lomm. Via het bedrijventerrein Spikweien lopen we naar het beginpunt van ons dagtraject. Rechts passeren we een van de vele meertjes. Mooi gezicht. Helaas loopt het voetpad niet langs de oever, dus ik kan niet zien of hier zonnedauw groeit.

Het begin van het traject is minder ver dan ik op de kaart had ingeschat. We wandelen vooral door bos, al passeren we af en toe open stukken met gras en o.a. dopheide. Het bos is gevarieerd met ruwe berk, beuk, zomereik, sporkehout en lijsterbes. In de kruidlaag zie ik canadese fijnstraal, vingerhoedskruid, kamille en zomerfijnstraal. Verschillende vlinders fladderen vrolijk rond.

Wanneer we de N271 oversteken, komen we bij een kleine bloemenweide. Tussen de vele bloemen valt een klokje op. We vermoeden het grasklokje, maar volgens de Obsidentifier app is het het rapunzelklokje. Bij nakijken met de Heukels lijkt de app gelijk te hebben.

We dalen af naar de Maasoever. Hier groeit en bloeit welriekende agrimonie, moerasandoorn en moerasspirea. Bij de kaardebol gaat de app de mist in, nee, de grote kaardebol is niet de fijnslippige kaardebol.

In Arcen trakteren we onszelf op een kopje thee met Limburgse vlaai, waarna we weer naar onze tent terugrijden. Vandaag opnieuw maar een paar kilometer gewandeld, doordat we onze conditie nog niet voor langere tochten vertrouwen.

Gewandeld: 76,8 + 4,8 = 81,6km.

Het volgende traject van deze wandelroute leest u hier.

Maas-Niederrheinpad: Venlo - De Krosselt

Maandag 1 juli 2019.

We kamperen deze vakantie in het noorden van Limburg, omdat de gezondheid geen langere reis toe laat. De gezondheid heeft ook aan de conditie geknaagd, dus we willen met een korte wandeling beginnen. Het idee is om deze vakantie vanaf Venlo het Maas-Niederrheinpad richting noorden te lopen - we zien wel hoever we komen.

We parkeren bij de Krosselt, en zien de bus naar Venlo voorbijrijden terwijl we naar N271 lopen. Een half uurtje geduld oefenen. Daarna is de volgende bus keurig op tijd, en brengt ons zonder problemen naar het station in Venlo.

Van hier is de route gemakkelijk te vinden - maar niet te volgen. Het parkje, waar de route door loopt, is afgesloten. We wandelen via een straat die er evenwijdig mee loopt. We zien enkele mannen aan het werk en bij navraag horen we dat er komend weekend een dansfestival in het park is.

Wandelend door Venlo vallen me twee dingen op. Een is het grote aantal kunstwerken. Is dat een nalatenschap van het Rijke Roomse Leven? Twee is de voorliefde voor woordspelingen met de naam Venlo. Een kapsalon van Louise zal bijvoorbeeld al snel VenLOuisekapsalon heten. Alleen VenLOsers zie ik nergens.
Nu ik met die opmerking alle rechtgeaarde Venlo-ers tegen me in het harnas heb gejaagd, is het tijd om Venlo snel te verlaten. De route voert ons via meest rustige straten naar de Maasoever. Zoals wel vaker valt het MN-pad ook hier samen met het Pieterspad. Af en toe lijkt het alsof de bewegwijzeraars van het MN-pad gedacht hebbben: loop maar op de bewegwijzering van het Pieterspad, maar dan komen we toch weer geel-rode stickers tegen.

Na een kleine kilometer lopen, wandelen we door wat ik gemakshalve de uiterwaarden van de Maas noem. Het pad is met grint verhard, en aan weerskanten één grote bloemenzee. Niet alleen bekende planten als braam, boerenwormkruid, kamille en jakobskruiskruid, maar ook grijskruid, zeepkruid, zwarte toorts, sikkelklaver en wilde marjolein bloeien volop. Het is zo mooi dat ik helemaal vergeet een foto van de Maas te nemen. Mijn nieuwe app, Obsidentifier planten, overtreft al mijn verwachtingen.

Bij Genooi bewegen we ons landinwaarts. We bekijken het Genooier kappelletje. Het is lunchtijd, en dat is te merken aan het grote aantal werknemers van Oce die hun lunchpauzewandeling maken. Via een tunneltje onder de A73 komen we bij onze auto.

Gewandeld: 71,6 + 5,2 = 76,8km.

Deltapad: Strandweg - Zoutelande

Zaterdag 1 juni 2019

Na familiebezoek parkeren we de auto op een mooie parkeerplaats aan het eind van de strandweg. Betaald, dat wel. Het is prachtig weer, en we lopen even naar boven naar het eindpunt van de vorige kaart. Daarna direct terug. We wandelen aanvankelijk door het binnenduin. Lekker schaduw van de esdoorn, lijsterbes, zomereik, hondsroos en andere bomen en struiken. Een bloemenweide bestaat grotendeels uit scherpe boterbloem. Op de terug weg ontdekken we enkele paarse bloemen - ik determineer rietorchis.

Een voetpad voert ons door een oude tankwal. De betonnen punten beginnen te verbrokkelen. Speodig daarna lopen we over de zeereep. Kromhals, wouw, dauwbraam, rimpelroos, duindoorn, rode guichelheil zijn enkele van de vele planten. Links is de helling naar het strand beneden vaak steil. Het is zomers weer, en het strand is druk bezocht.
Na een bocht zien we in de verte Zoutelande. We wandelen over een bunker, die tevens museum is, maar helaas gesloten. Zoutelande is een leuk dorpje, maar in het plaatselijke supermarktje ziet onze dochter, die ons vandaag gezelschap houdt, zonnebrand creme voor 19,45. Nee, dat is niet de 10-liter verpakking. We doen wel even zonder.

Hier bekijken we even het dorpje, en wandelen langs de voet van het duin terug. Wanneer het voetpad ophoud, gaan we weer omhoog het duin op. We wandelen neller terug dan dat we heen gewandeld zijn.

Gewandeld: 146,1 + 4,3 = 150,4 km
Te gaan: 195,1 - 150,4 = 44,7 km

Deltapad: Oostvorne - Brielle

Donderdag 23 mei 2019
We parkeren aan de oostkant van Brielle; even voorbij de Jumbo is een grote gratis gemeenteparkeerplaats. Vlak bij de bushalte, waar we helaas een half uur moeten wachten. Maar daarna zijn we met een stief kwartierke in Oostvoorne.

In Oostvoorne stappen we uit bij halte Voornestraat, maar daarna is het zoeken om het beginpunt van de wandeling te vinden. Het is lastig om de kaart uit het boekje te relateren aan de kaart van google maps op mijn mobiel. Jos ziet een bordje Kaepduin en daarmee vinden we een punt ongeveer 100 meter van het begin van de route. We wandelen door het Kaepduin, een floristisch rijk gebied met o.a. bosaardbei, groot robertskruid, duinroos en glad parelzaad. Die laatste is een nieuwe plantensoort voor me, dus mijn dag is weer goed. :)
De bewegwijzering in dit stuk is ook top.

Hierna voert het pad langs de 'boulevard', een wandel/fietspad. Aan beide zijden staan loofbomen. Zo uit mijn hoofd een aardige collectie van meidoorn, sporkehout, berk, hulst en zomereik.
Een deel van het tweede traject langs het Brielse Meer is slecht bewegwijzerd. Het is ook saai. Ja, het loopt veel over zandpaden, door natuur. Maar de natuur is jong, en niet heel interessant. Ja, we hebben een mooi uitzicht over het Brielse Meer, maar toch kan het me niet echt bekoren. Over smaak valt niet te twisten, is de leus van een cafe in Brielle, en dat geldt ook hier. Vlinders als het citroengeeltje, groot koolwitje, bruin zandoogje, oranjetipje en de kleine vuurvlinder vrolijken ons wel op.

Aan het eind van de kaart komen we bij het stenen baken. Vroeger een houten vuurtoren, waar onder een tentdoek een vuur werd gestookt als baken voor de scheepvaart. Op de een of andere manier gingen verschillende houten vuurtorens in vlammen op. Gek, he?

Wat voor het stuk langs het Brielse meer geldt, geldt nog iets meer voor het stuk langs het Oosterlandse rak. Gelukkig loopt dit wel stevig door. De drie-en een halve kilometer loopt snel weg.
Brielle blijft een leuk plaatsje. Het is ruim 3 jaar geleden dat we hier gestart zijn voor het traject naar Maassluis, en ik herinner me er niet heel veel van. Op een terrasje drinken we als besluit van de wandeling een kop thee. Goede service, en een stevige tas thee, zoals mijn vlaamse vrienden zouden zeggen.


Gewandeld: 134,2 + 11,9 = 146,1 km
Te gaan: 195,1 - 146,1 = 49,0 km

Pelgrimspad: Middelbeers - ir. van Meelweg

Donderdag 16-5-2019
We waren van plan geweest op safari op de Beekse Bergen te gaan, maar doordat er iets mis was gegaan met de kaartjes, kiezen we voor een safari op de Kuikseindsche heide. In Middelbeers wordt de parkeerplaats midden in het dorp onder handen genomen. We parkeren even bij de Jumbo.

In het dorp vinden we de route gemakkelijk. Wandelknooppunt 84 zien we niet, maar de afrembocht in de weg is duidelijk. Vandaar wandelen we een rustige zijweg in. De berm lijkt geen interessante planten te kennen. Al snel wandelen we het bos in. Mooi gemengd bos met, zo uit mijn hoofd, vooral Amerikaanse eik, zomereik en ruwe berk. De kruidlaag is, zoals in zoveel bossen, arm.

We slaan schuin rechtsaf en volgen de zandweg tot we aan de hoek van een groot heideveld komen. Verschillende vennen zijn te zien, waaronder een ondiep ven vooraan. Een grassoort met rode stengels bedekt de bodem - misschien knolrus (Juncus bulbosus). Het pad voert ons rondom het heideveld. Het pad houdt een solide afstand tot de vennen. Mijn hoop zonnedauw te vinden verwelkt.

Een paar keer vinden we prachtige dennenappels, maar zoals in zoveel bossen geldt ook hier: niets meenemen! Daar houden we ons dan maar aan.

We komen een insektenminnende opa met zijn kleinzoon tegen. Hij vertelt enthoussiast over een kevertje waarvan ik de naam alweer kwijt ben. Een bordje herinnert aan de oefenschepen waarop Duitse piloten in WO2 scheepsbombardementen oefenden.

Wanneer de route aan het eind van het heideveld rechtsaf slaat, lopen wij rechtdoor. De tweede kaart erbij nemen en vanaf Vessem de bus terug nemen is even een stap te ver. Even verderop slaan we linksaf, langs een droge beekbedding. In de berm staan de margrieten in knop. De echte koekoeksbloem staat massaal in bloei. Vanaf een bankje zien we een reiger, een steltloper, een groenpootruiter en gewone wilde eenden.

Vlak voor het punt waar we het heideveld bereikten, slaan we rechstaf. Deze zandweg brengt ons regelrecht naar Middelbeers terug. Als dank voor de parkeerservice belonen we de jumbo met een paar kleine inkopen.

Vandaag gewandeld: 5,8 km.
Gedaan: 39,8 + 5,8 = 45,6km.
Te gaan: 276,5 - 45,6 = 231,9 km.

Nederlands kustpad deel 1: Nollehoofd - Strandweg

Zaterdag 6 april 2019
We hadden ons voorbereid op Nollehoofd - Zoutelande, maar we beginnen later door een uitgelopen familiebezoekje. Familie is belangrijker dan wandelen.

We parkeren weer in het Nollebos. Het is april, dus betaald parkeren, bijna 7 euro. Niet mis.

We weten de weg nog, en pakken de route weer op. Op het Nollehoofd groeien verschillende interessante planten, maar helaas is me niet duidelijk welke soorten het zijn. Een vlinderbloemige in het zand, en iets anders tussen het asfalt. Zonder bloemen lastig op naam te brengen.

Het is grauw, grijs, maar droog. De belofte van zon wordt nog niet ingelost. Het eerste gedeelte loopt over zand wat over asfalt is gewaaid, maar daarna komt het echte zand. Blaaswier (Fucus vesiculosus en eikapsels van wulken (Buccinum undatum) sieren de vloedlijn.

Het strand is niet breed. Ondanks dat we zo veel mogelijk over het natte zand lopen, werkt het vermoeiend. Verderop wordt het strand nog smaller door een serie strandhuisjes. Hier gaan we het duin op.

Vanaf de duinkam van het hoge maar smalle duin hebben we een prima uitzicht over rechts Walcheren en links de Noordzee. Braam en (vermoedelijk) meidoorn lopen uit. De Eikvaren draagt sporen. Op het kruispunt met de Strandweg keren we terug. We vermijden nu het strand en volgen het duinpad. Onderweg zien we nog de eerste blauwgroene blaadjes van de zeedistel (Eryngium maritimum) en de zeewolfsmelk (Euphorbia paralias).


Gewandeld: 129,4+ 4,8 = 134,2km
Te gaan: 195,1 - 134,2 = 60,9 km