GR5: Melissant - Herkingen.

Dinsdag 22 september 2020

We parkeren in Herkingen, bij de haven. Vorige week woensdag hebben we een eerste poging gedaan in Herkingen te parkeren en met de bus naar Melissant te gaan. Dat mislukte toen. Bus 138 vertrekt volgens 9292.nl en volgens de halte om 10:35 uit Herkingen. We staan er keurig om 10:28. Met ons nog twee anderen. We wachten tot 10:45 tevergeefs. De bus van 10:35 de elektronische aankondiging vervalt gewoon.

Een van de twee anderen vertelt dat de bus door vrijwilligers wordt gereden. Geen vrijwilliger? Dan geen bus. Dat snap ik, maar 9292: is die dan niet uit de planning te halen?

Opnieuw terug naar huis, vergeefse poging nummer 2? Dapper besluiten we vanuit Herkingen heen en weer te lopen. Dat is 16 kilometer, zo'n 4 kilometer boven onze normale afstand. Het is nog mistig als we op weg gaan. We lopen onder aan de dijk, het gras op de dijk was vorige week te lang om vlot over te lopen. Over het asfalt van het fietspad stapt het lekker door. Jammer is alleen dat we niets zien van de slikken van Goeree aan de buitenkant van de dijk. Nou ja, het is toch mistig. Langzaam breekt het zonnetje door. De temperatuur stijgt. Zomerjas en vest verdwijnen in de rugtassen. Een enkele auto of fietser passeert ons. Rust. Voor randstedelingen zoals wij: heerlijk. 

Halverwege het traject eten we onze lunch op een bankje op de dijk. Geel Jakobskruiskruid is de meest opvallende bermbloeier.

Ook het tweede deel lopen we onder aan de dijk. Uit voorzorg / noodzaak, want het hek, voorzien van een duidelijke route sticker, zit op slot. Dit stuk van de route is drukker: meer fietsers. We volgen het fietspad, dat tegen het eind van de dijk afwijkt. We controleren ons traject op de kaart in het boekje en op google maps. Het fietspad is een mooier traject dan de dijk, en leidt wel naar de parkeerplaats waar we de vorige keer gestaan hebben. Het is iets langer. maar we gaan er voor.

Het is nu wel drukker met fietsers. Het fietspad is maar smal, 1 fiets breed, en we moeten dan ook regelmatig van het beton af het gras in om fietsers te laten passeren. 

Links van ons liggen de slikken van Goeree, maar ze zien er meer uit als goed onderhouden weilanden. Ik had gehoopt op de paars-witte bloemen van zulte of rode zeekraal, maar alles wat ik zie is gewoon groen gras. Heel in de verte grazen wit-zwart gevlekte runderen. We komen bij wat bos. Een smal pad voert ons hier door. In de berm groeit watermunt en stijve ogentroost. Links van ons moeten waterplassen liggen. Volgens het kaartje moeten er ook paden naar toe zijn. Maar niets van dat alles. Pas aan het eind, vlak bij de parkeerplaats, zien we een klein doorsteekje. Mooi uitzicht, maar floristisch niet interessant.

Zelfde route terug. Waar eerst alleen in de verte koeien te zien waren, grazen nu Konikpaarden. Nu wandelen we wel deels over de grasdijk. Rechts zien we nu meer slikken, met inderdaad zeekraal. Zulte zien we pas als we op een terrasje bij de watersporthaven in Herkingen moe onder uitzakken.

Gelopen: 44,9 + 8,7 = 53,6 km

Te gaan: 65,6 - 53,6 = 12 km

Maas-Niederrheinpad: Plasmolen - Maartenshoeve

Maandag 7 september 2020

We parkeren de auto langs de provinciale weg bij de bushalte. Daar is een handige kleine parkeerplaats. We steken de weg over en verdwijnen direct in het bos. De begroeiing is hier anders dan bij de vorige wandelingen. Klit zag ik de afgelopen dagen niet, en de gewone hennepnetel weinig.  Hier groeien ze samen met de gewone salomonszegel. Verderop determineert mijn app een plantje met de naam waterpeper. Ook het bomenbestand is anders. Meer beuk en sporkehout.

Het landschap kent hier duidelijk hoogteverschillen, we zitten echt op de Nijmeegse stuwwal.

400 jaar geleden was het hele heide- en bosgebied tussen Nijmegen en Mook een grote heideveld, maar nu zijn van de heide alleen nog wat gefragmenteerde delen over. De rest is vooral bosgebied. In 1574 vond in dit gebied de slag op de Mookerheide plaats. De Staatse (Hollandse) troepen werden door de Spaanse troepen, die in de minderheid waren, professioneel in de pan gehakt.

De uitdrukking 'loop naar de Mookerhei' betekent zoiets als: loop naar de maan.

Verderop komen we langs het pad nog twee schansen tegen, de Mookerschans en de Heumense schans. De Mookerheide is druk met wandelaars. Hier loopt ook het streekpad Nijmegen, een Airborne pad, het pieterspad en een "Walk of wisdom". Blijkbaar zijn er veel mensen op zoek naar wijsheid, want dit pad is populair. Bijbels gezien geldt: wijsheid vraag je aan God, en God wil die altijd geven.

Het airbornepad is wel interessant, we komen geregeld informatieborden tegen over de piloten en de 82e Amerikaanse luchtlandingsdivisie.

Voorbij de Heumenseschans wordt het even zoeken. Kaart en route lijken niet met elkaar te kloppen. Zal wel aan mij liggen. Gelukkig heb ik de kaart op mijn mobiel gedownload. Daarmee is het gemakkelijk het goede pad aan te houden. Het pad loopt hier op de terugweg veel gelijkmatiger dan op de heenweg. Minder afwisselend, wel makkelijker. We drinken een kopje thee op het terras van 'Het Zwaantje'. Voor de lijn misschien niet heel verstandig, misschien niet heel wijs, maar wel heel lekker. Daarna is het vooral rechtdoor. Immer gerade aus. Oh nee, we zijn nog niet in Duitsland. Dat komt pas bij de volgende wandeling.

Gewandeld: 164,7 + 11,8 = 176,5km

Maas-Niederrheinpad: Gennep - Plasmolen

Vrijdag 4 september 2020

Onder een grijze lucht parkeren we de auto opnieuw op de Genneperhuisweg in Gennep. Het is het laatste parkeerplekje. De buienradar had een half bewolkt - half zonnige lucht beloofd, maar dit ziet er toch echt uit als 100% grijs. 

We wandelen door het centrum van Gennep, langs de Catharina toren, en door een gerestaureerde stadspoort. Stel u daar niet te veel van voor. We volgen een kilometer lang een asfaltweg door de uiterwaarden. De berm toont niet veel interessante planten, helaas. Toch is de weg niet saai, want om de xxx meter staat een informatiebord over de geschiedenis van het Genneperhuis: Romeinse uitkijktoren, versterking tegen de vikingen, fort in de 80-jarige oorlog, en verwoest bij de Franse aanval op Nederland in 1672. 

Als we bij de ruine komen, is het inderdaad niet meer dan dat: een ruine. Er zijn nog wat oude voetstukken van muur te herkennen, maar dat is ook alles. De Franse legers hebben de verwoesting in 1672 niet met de Franse slag aangepakt. Er bovenop staat een kleine uitzichttoren. Die beklimmen we even. Een mooi uitzicht over de plek waar de beek de Niers in de Maas uitkomt is onze beloning. 

Rondom de ruine is men begonnen een aantal oude verdedigingswerken te herstellen. Een paar oude watergangen zijn opnieuw uitgegraven. Zo te zien groeien ze langzaam dicht. De waterplanten kan ik zonder bloei niet goed thuisbrengen, mogelijk watergentiaan. Eenmaal zie ik langs de oevers watermunt. 

Daarna voert de route ons langs Milsbeek naar de Mokerplas. Voorzichtig spiekt het zonnetje af en toe tussen de wolken door. Nee, de Mokerhei komt pas bij een volgende wandeling. De Mokerplas is een recreatieplas. Elk van de jachten in de jachthaven zien er uit alsof ze meer dan 3 van mijn oude jaarsalarissen kosten. In Plasmolen eten we een ijsje, in een stralend zonntje op het terras van Crevers ijssalon. Uitstekend zaakje.

Gewandeld: 151,6 + 13,1 = 164,7 km

De Maasduinen zitten er op. We zijn bijna bij de Duitse grens.

Maas-Niederrheinpad: Afferden - Gennep.

Woensdag 2 september 2020

We parkeren in Gennep bij de brug over de Niers. De bushalte is op de brug. Ik sta nog verbaasd naar het scherm van mijn mobiel te kijken, waar de 9292 app me aanraad via Nijmegen te rijden met twee keer overstappen, zodat we om half twaalf in Afferden kunnen zijn, als de bus naar het zuiden komt aanrijden. Snel stappen we in. Jos vraagt voor de zekerheid nog even aan de chauffeur of de bus naar Afferden gaat. Dat doet hij. Bij de bushalte voor de veerpont naar Boxmeer stappen we uit. Kwart over tien, geen half twaalf. Even de weg oversteken en we zijn in Afferden. 

De route voert ons snel het dorp uit. In de berm groeien bekende ruigtekruiden als boerenwormkruid, perzikkruid, vlasbekje en zwarte nachtschade, maar ook grijskruid. Die laatste zie ik in het westen niet, of ik moet hem over het hoofd gezien hebben, wat niet onmogelijk is. We wandelen het bos in, en bereiken na een tijdje de Quin, een natuurgebied met veel heide. Tevergeefs speur ik naar duivelsnaaigaren, een parasitaire plant op heide die ik op al omze heidewandelingen nog niet tegen gekomen ben.

Op het Quin komen we de eerste pipawa's, Pieterpadwandelaars tegen, onze buurtjes op de camping. Ze zijn daarmee de eersten, maar zeker niet de laatsten. We tikken een mooi eindtotaal van 26 pipawa's aan. Het Pieterpad is duidelijk onverminderd populair. 

We passeren een kudde schapen. In dit gebied moet ook een kudden geiten grazen, maar die drukken even hun snor of sik. 

We passeren onze camping, TheTurnery. Voordat we het weten lopen we onder de A77 door. Daarna moeten volgens de wandelgids het Pieterpad en het Maas-Nierderrheinpad uit elkaar gaan. Dat punt laat op zich wachten. We komen bij een punt waar de bewegwijzering niet te vinden is. Jos ziet in het boekje dat we hier de gele paaltjes moeten volgen. Ik kom tot de conclusie dat het Pieterpad niet meer door Gennep loopt, maar buiten Gennep om de route van het Maasniederrheinpad volgt.

In Gennep gekomen, vinden we het voor vandaag genoeg. De kaart is nog niet klaar, maar het volgende traject zou 8 kilometer lang zijn. We tracteren onszelf op thee met Limburgse vlaai. Op een terrasje in het oude centrum genieten we er van. We genieten ook van de oude gebouwen, zoals het oude stadhuis met een ooievaarsnest dat voorkwam in 'beleef de lente'.

Gewandeld: 141,2 + 6,4 = 151,6 km