Pelgrimspad 1: Haastrecht - Schoonhoven

Vrijdag 30 juli 2021

In Schoonhoven parkeren we zonder probleem gratis bij de veerpont naar Groot-Ammers. Volgens 9292.nl kunnen we in Gouda bij de Stolwijkersluis overstappen op de bus naar Haastrecht.

We stappen uit en een vriendelijke dame wijst ons dat we daarvoor een bushalte aan de overkant om de hoek moeten hebben. Daar staat op het bordje dat de bus NU langs moet komen. We wachten. Hij komt niet en we wachten. Een hulpvaardige 'local' vertelt ons dat de bus niet naar Haastrecht rijdt in verband met het wegonderhoud verderop. Ja, dat wegonderhoud hadden we vorige week last van. We hebben geen zin 4 km extra te lopen en nemen de bus naar het station in Gouda. Want vorige week hadden we een buurtbus van Haastrecht naar Gouda station. Jammer genoeg is bij het station in Gouda de buurtbus nergens te vinden. Wat voor nummer was het ook al weer? We vragen maar iedereen geeft verschillende antwoorden of verwijst naar anderen. We wachten tevergeefs op bus 107 - als die eindelijk komt blijkt die een eind van Haastrecht vandaan te blijven. Bij het Arriva kantoortje kijken ze ons aan met de meewarige blik van: weer een Syntus slachtoffer.

Ten einde raad besluiten we de bus terug naar Stolwijkersluis te nemen. Vandaar wandelen we 4 kilometer extra naar Haastrecht. Voordeel is dat we Haastrechtse molen passeren. Haastrecht ontstond rond 1100 en kreeg in 1396 stadsrechten. In Haastrecht pakken we het pad bij de brug gemakkelijk weer op. Leuk oud straatje. Aan de overkant van de provinciale weg volgen we een asfaltweg die al snel over gaat in een voetpad. Honderd meter achter ons loopt een wandelaarster. Twee keer hebben we tegenliggers, wandelaars die ons tegemoet komen. Naast het pad, aan de waterkant, staan moerasandoorn, moerasspirea, en koninginnekruid in bloei.  Een wegwijzer als kruising met het Floris V pad vertelt dat we 79 kilometer van Amsterdam en 359 kilometer van Visé zijn.

Het pad komt uit op een fietspad langs de Vlist. Bij een zijweg staat een informatiebord over de Koeneschans. De weilanden ten oosten van de Vlist konden onder water worden gezet (Oude Hollandse Waterlinie) maar de Slangeweg stak boven de inundatie uit. Vanuit de Koeneschans had men een prima schootsveld over deze weg. We volgen nu het fietspad richting Schoonhoven. In het water naast ons groeit waterlelie, gele plomp en ook de kikkerbeet staat met haar kleine witte bloempjes in bloei. Els en wilg zijn veel voorkomende bomen. Links van ons ligt vooral weiland. Een molen, de Bonrepas, hield hier vroeger de polder droog. 

In de buitenwijk van Schoonhoven zien we opeens bekende gezichten. Jos herkent ze direct: ze stonden bij ons op camping The Turnery in Afferden. Zij herkennen ons ook en we kletsen gezellig bij. 

Het plan was om een bezoekje aan het zilvermuseum te brengen. Maar in Schoonhoven lopen we verkeerd. Het weer heeft de hele dag heen en weer geschommeld van zon via bewolkt tot een hele lichte miezer, maar nu gaat het echt regenen. Het centrum is de moeite waard, maar niet in deze regen. We zijn blij wanneer we in de auto stappen.

We zijn nu 90 gewandelde kilometers van Amsterdam. 

Pelgrimspad 1: Driebruggen - Haastrecht.

Donderdag 23 juli 2021

Het OV-vervoer op dit traject is, laten we zeggen, wat strak gepland. Er vertrekken twee bussen uit Haastrecht, een om kwart voor tien en een om tien uur. Daarna is de volgende bus uit Haastrecht ergen om 12 uur. Volgens 9292.nl. En dan moeten we 3 keer overstappen, in Gouda, in Woerden en in Bodegraven. Met soms niet al te veel overstaptijd. We zorgen daarom dat we op tijd in de auto zitten. Volgens de tom-tom zijn we er kwart voor negen.

Bij Gouda worden we bewaard. Ik moet 2 rijstroken naar rechts opschuiven. Ik kijk achterom, en er zit geen verkeer op rijstrook 2. Ik ga naar rechts, en opeens zit er wel een auto. Die zal wel van rijstrook 1 zijn gekomen. 

Dat kwart over negen gaat niet lukken. Er is een provinciale weg afgesloten. We worden vlak bij Haastrecht teruggestuurd naar de A12, en dan helemaal tot Waddinxveen. Vandaar volgen we de A12 tot Woerden. Pas daar nemen we een afslag. Om kwart voor tien rijden we Haastrecht binnen. De eerste bus hebben we gemist. We zoeken en vinden een parkeerplaats. De bushalte is buiten gebruik, maar er staat een verwijzing naar een tijdelijke halte op de Grote Haven. Die straat is niet zo heel lang, en in het hele straatje is geen halte te bekennen. Het buurtbusje komt aanrijden, en we steken op goed geluk onze hand op. Gelukkig, hij stopt. De eerste horde is genomen. Nu hebben we in Gouda 3 minuten om de trein te halen. Door de afgesloten provinciale weg rijdt het busje over een smal dijkje. U voelt het al: we rennen in Gouda het perron op en zien in de verte de trein wegrijden.

We nemen vast de volgende trein naar Woerden, en van daar naar Bodegraven. Daar moet buurtbus 724 naar Driebruggen vertrekken. Wanneer we daar zijn, bekijken we de verschillende OV opties nog eens extra. Want we zouden dan pas om 14 uur in Driebruggen met wandelen kunnen beginnen. Vanuit Woerden zou de streekbus ook via een andere route naar Driebruggen rijden. En dan kunnen we om half twee beginnen met lopen. We besluiten dat maar te doen. In Woerden eten we in een parkje onze boterhammen op. Het buurtbusje brengt ons keurig naar Driebruggen.

We steken de ophaalbrug over en lopen langs een paar huizen voor we op een graskade langs de Dubbele Wiericke komen. Er loopt hier ook een stuk van het Limes pad, dat de oude Romeinse Noordgrens volgt. Het is heerlijk rustig. We hebben ons zomers gekleed, want het beloofde een warme zomer dag te worden met temperaturen rond de 25 graden. Het blijkt bewolkt, maar een echte regenwolk drijft langs ons heen. We genieten van het weidse polderlandschap. Het riet staat hoog; van de Dubbele Wiericke zien we niet veel door de grote massa riet. Twee keer komen we andere wandelaars tegen. 

Op een plaats staan poelruit en gele kamille overvloedig in bloei. Bij een klein dorpje met de naam Hogebrug gaan we onder de spoorbaan door.

We slaan rechtsaf een tiendweg op. Deze graskade loopt zo'n 3,5 kilometer tussen de weilanden tot aan Gouda. Links en rechts groeit harig wilgenrooosje, echte valeriaan, moerasandoorn, moerasspirea en andere planten die houden van een vochtig veen-milieu. De zaden van de akkerdistel vormen grote plukken pluis. Het pad wordt regelmatig onderbroken door hekjes. Sommigen kunnen open, maar anderen moeten we klimmen. Ik schat dat we zo'n 50 keer over een hekje klimmen. Gymnastiek! Een paar mensen zijn bezig de sloot uit te baggeren. Futen brengen hun jongen groot. Atalanta's fladderen onbekommerd rond. Libellen houden bloedzuigers in toom; we hebben geen autan nodig. 

Aan de rand van Gouda slaan we linksaf. Fietspad. Via de smalle dijk, waar deze zomer veel extra verkeer is, lopen we naar Haastrecht. Gelukkig is dat stukje dijk maar een paar honderd meter. In Haastrecht lopen we over het marktje en kopen we kaas van Boerin Betje voor Jos en pittiger kaas van boer Bas voor mij. 

Pelgrimspad 1: Reeuwijk - Driebruggen

Vrijdag 16 juli 2021

Ja, we zijn weer in Zuid-Holland terug. Bij het binnenrijden in Driebruggen zien we een grote gratis parkeerplaats. Voor een zuinige Hollander als ik is dat de hoofdprijs. Er vlakbij staat een bushalte, en de bus komt over een kwartier. Niet slecht uitgemikt. 

In Reeuwijk pakken we bij het uitstappen zonder moeite de draad weer op. Al na honderd meter verlaten we de drukke weg en lopen over een fiets/wandelpad. Na het kruisen van een asfaltweg staat een bord dat het pad geblokkeerd is. Essentakkenziekte. Daar heb ik eerder een bord van gezien. We proberen het pad een poosje, maar moeten toch terug naar de asfaltweg. Gelukkig geen groot stuk. We wandelen langs de Reeuwijkseplassen. We beseffen het nog niet, maar dit is het stuk met het mooiste uitzicht. Het pad maakt een bocht, en aan allebei de kanten lopen we tussen het riet. Het is een heerlijk rustig voetpad. In het begin is het geluid van de A12 nog duidelijk hoorbaar, maar geleidelijk wordt dit minder. Tussen het riet groeien en bloeien haagwinde, koninginnekruid, lisdodde, harig wilgenroosje, gevleugeld hertshooi en echte valeriaan. 

Achter het riet staan huisjes verscholen, alleen toegankelijk via het voetpad en over het water. Een dergelijk lang pad tussen de meren door is zeldzaam. Het weer begon grijs, maar geleidelijk breekt de zon steeds vaker door. Jos heeft haar verrekijker meegenomen, maar tussen twee muren van riet hebben we er niets aan. Pas wanneer we linksaf slaan en een smal pad langs een weg volgen, krijgen we regelmatig een doorkijkje tussen het riet door. Jammer genoeg valt er weinig aan vogels te zien. We horen een paar meeuwen en een wilde eend met kuikens en dat is het. Na de asfaltweg volgt opnieuw een smal pad dat we volgen tot de Enkele Wiericke. Een naam die ik me samen met die van de Dubbele Wiericke herinner van de talloze malen dat ik op de A12 overheen kruiste. Het zijn twee kanalen die de grenzen vormden van de Hollandse waterlinie. Vanaf een uitkijktoren bekijken we de omgeving.

Het laatste stuk van vandaag loopt langs een sloot waarin onder andere de zwanebloem in bloei staat. 

In Driebruggen lopen we terug naar de auto. We zijn nu 72 gewandelde kilometers van Amsterdam. Nog 206-72=134 km naar Den Bosch.

Pelgrimspad 2: Maarheze - Weert

Vrijdag 9 juli 2021

We parkeren bij de ijzeren man in Weert, die we ons nog herinneren van de vakantie in 2017 waarin we aan het Pelgrimspad begonnen. Met de bus naar het station, en dan met de trein naar Maarheeze. Daar is het ruim twee kilometer lopen naar de route. We kennen het stukje nog van gisteren. We volgen een smal pad dat overgaat in een zandweg. Het is een prettige route om te wandelen, en net als gisteren is de bewegwijzering ruim voldoende. Bos, hooivelden en heide wisselen elkaar af. We passeren een grenskerk, waar van 1648 tot 1712 de Rooms Katholieke bevolking in het Katholieke Limburg naar de kerk ging, omdat dit in Brabant verboden was.

Het traject bevat nogal wat rechte stukken. Dat wandelt lekker door, en bespaart tijd bij het spoorzoeken. Een minpuntje van dit traject is het geringe aantal bankjes. We eten onze meegebrachte bammetjes zittend op een boomstronk.

Bij de spoorwegovergang bloeit een wolfsmelk. De Obsidentify app komt op amandelwolfsmelk. Zelf denk ik aan vroege wolfsmelk.

Wanneer we bijna bij het eind zijn, nemen we een kopje thee bij een restaurant. De laatste anderhalve kilometer is langs bedrijfsterrein en kanaal. Ons doel voor deze vakantie zit er op. Omdat we in 2017 al het stuk van Weert naar Thorn hadden gelopen, zit nu het hele stuk van Den Bosch naar Thorn er op.  150 van de 240 km. 

Misschien dat we volgende week nog een stukje van het Grenslandpad wandelen. 

Pelgrimspad 2: Huize Witven - Maarheze

Donderdag 8 juli 2021

We parkeren de auto op de Hommelberg in Maarheze. Vandaar met de trein naar Heeze en met de bus naar huize Witven. Daar pakken we de draad van dinsdag weer op. We laten de Strabrechtse heide achter ons en wandelen een bos in. En tot mijn aangename verrassing: geen zandweg door het bos dit keer, maar een smal bospad. De bewegwijzering is prima. Dat is ook wel nodig, want het pad is sinds het drukken van het boekje verplaatst. Het voelt alsof het iets langer is. 

Bij het Keelven mogen we een keer bij het water komen. Uitzonderlijk, want de meeste oevers van vennen zijn afgesloten voor bezoekers: kwetsbaar gebied. Dit keer is het speuren raak: niet alleen het moerashertshooi, maar ook de kleine zonnedauw. We eten onze lunch op een bankje terwijl 50 meter verder de schotse hooglanders grazen. Het zou de hele dag droog blijven, en het is warm. 

De Sommelsdijk is lang en recht. Het heideveld in de Pan is omheind en er graast een kudde schapen. Het ziet er ook echt uit als heide. We hebben hier weer boswegen, en die zijn nogal ongelijk. Er is een soort van rupsbaan ontstaan, met soms meer dan een halve meter hoogteverschil. We spotten verschillende vlinders: phagea vlinder, citroengeeltje, atalanta en dagpauwoog. Boven onze hoofden vliegen vijf of zes groene helicopters over. 

We voelen ons moe, hoewel we gisteren een rustdag hebben ingelast, en we zijn blij wanneer we de kaart kunnen afvinken. Het stuk dat in het boekje "Brabantse Kempen" genoemd wordt, is klaar. Nu is er nog een gat van 15 km naar Weert, waar we een aantal jaren geleden 30 km gewandeld hebben.

Pelgrimspad 2: Heeze - Witven

Dinsdag 6 juli 2021

We parkeren op de Beuvenlaan. Het streekbusje rijdt eens in de anderhalf uur, dus we hebben een heel ruime marge aangehouden om het busje te halen. Dat betekent even wachten. Binnen een kwartier nadat we instappen, stappen we bij station Heeze uit.

Hier pakken we de route van gisteren weer op. Een van de voordelen van het lopen van telkens het volgende traject is dat we nog weten hoe de situatie gisteren lag. Op de plaats waar we volgens het boekje een kapel passeren, staat een complete protestantse kerk. We lopen het bos in, langs kasteel Heeze. In de middeleeuwen was al sprake van een heerlijkheid Heeze. Het kasteel is nu in het bezit van een stichting.

Hierachter wandelen we door de Herbertusbossen (niet de Hubertusbossen). Vandaar lopen we de Strabrechtse Heide op. We volgen even de bosrand, en daarna een zandweg met asfalt fietspad dwars over het heideveld dat we een groot deel van de kaart blijven volgen. Regelmatig komen we fietsers tegen. Van de herder met 350 Kempische heideschapen zien we geen spoor. Jos had vanuit de auto een kudde paarden gezien. En in de verte zien we koeien. Of grazen daar toch schapen? Door de afstand is het niet te zien. In elk geval mogen ze allemaal flink aan de bak, want hoewel er best heide groeit, zien we ook heel veel gras. Midden op het heideveld is een afgezet perceel waar boekweit geteeld wordt. Wat nazoeken leert dat heide niet leeft van volkomen uitgemergelde grond, en verspreide akkers hielpen vroeger om de grond te verrijken.

We spotten verschillende vogelaars, er zwerven 3 slangenarenden in de omgeving. Ze wijzen er eentje aan die heeeeeeeeeel ver weg in een boomtop zit te zitten. Als ze me verteld hadden dat het een raaf is, had ik ze ook geloofd.

Het Waschven en het Beuven zijn niet toegankelijk - er zijn tonnen slib afgevoerd, en er kunnen zeldzame planten groeien. Een naamloos ven kan wel benaderd worden. Er groeit moerashertshooi, een klein plantje met kleine gele bloemetjes. 

We stoppen bij de provinciale weg. Er staan 97 km vanuit Den Bosch op de teller. Morgen een rustdag, en dan donderdag kijken of we verder kunnen wandelen naar Maarheze.

Pelgrimspad 2: Valkenswaard - Heeze

Maandag 5 juli 2021

We parkeren in Heeze gratis bij het station. Binnen 3 minuten blijkt de sprinter naar Eindhoven aan te komen. Daar hebben we opnieuw mazzel: de bus naar Valkenswaard vertrekt binnen 5 minuten. 

In Valkenswaard volgen we het fietspad langs de drukke Eindhovenseweg. Tegenover restaurant Treeswijkhoeve slaan we het bos in. De naam van het restaurant staat met grote letters op de gevel; onze kleindochter van 6 zou zich niet vergissen. In het bos laten we het verkeerslawaai snel achter ons. We lopen over zandwegen. Het zand is door de regens van de afgelopen avond en nacht lekker hard. Dat loopt een stuk lekkerder dan rul zand. Iets waar we de hele week al ons voordeel mee doen. Er is een smalle geasfalteerde fietsstrook naast de weg, maar wanneer we daarvan gebruik willen maken komen er verschillende fietsers langs. Dit stuk Brabant is fietsland. Op onze camping is één ander echtpaar dat wandelt; alle anderen fietsen. Het bos biedt qua soorten geen verrassingen. We wandelen gewoon lekker door. Links passeren we een stuk heide dat vooral vergrast is. 

Aan het eind van het bos steken we het beekje Tongelreep over. Door de hekjes kan ik niet zien welke leuke plantensoorten er groeien. We lopen door een gehuchtje Achtereind. Het valt me op dat veel van deze Brabantse dorpjes geen kerk of kapelletje hebben. Ook kruisbeelden zien we zelden. Jos vermoedt dat dat meer Limburgs is. Het miezert regelmatig, en dan is het telkens de regencape aan om een halve kilometer verder weer uit te doen.

Op een bankje eten op een kruispunt we onze lunch op. Net wanneer ik zeg dat ik van de rust en stilte geniet, komt er van links een auto en van rechts een wandelend echtpaar. De auto passeert. De man van het echtpaar draagt een wandelboekje in zijn hand. Ik vraag welke route ze wandelen, en tot mijn verassing lopen ze ook het pelgrimspad. Tot mijn verrassing, want de zijweg waar ze vandaan komen hoort niet bij het pelgrimspad. Ze vertellen dat ze verkeerd gelopen zijn. Uit hun woorden begrijp ik dat ze naar Steensel willen, en bij de Treeswijkhoeve de verkeerde kant uit zijn gelopen. Hoe ze dat hebben klaargespeeld, is 'beyond me'. 

Bij het meeuwven zien we geen meeuwen. Geen enkele watervogel. Hoera, er is een plek waar we tot aan het water mogen lopen. We speuren naar zonnedauw, maar helaas. Wel pitrus, gewone waternavel en greppelrus. 

De hut van Mie Pils is op maandag gesloten. We steken de A2 over. Hierna lopen we grotendeels op de rand van bos en grasland. De plantenrijkdom is beperkt, allemaal heel algemene soorten. De zandweg heeft hier wel een probleem: grote waterplassen door de regen van vannacht over de volle breedte van het pad. We hebben al onze aandacht en vindingrijkheid nodig om droge voeten te houden.

Ook het bos hierna blinkt uit in 'soorten van 15 in een dozijn'. 

In Heeze lopen we grotendeels door parkjes naar het station. De wegmarkering ontbreekt hier, we zien alleen de geel-rode stickers van het Brabants vennepad. Bij het station zijn we tevreden: we hebben er 12 kilometer opzitten. We zijn 84 km van Den Bosch verwijderd. We rijden terug naar de camping, waar eindelijk de zon doorbreekt. 

Pelgrimspad 2: Steensel - Valkenswaard

Vrijdag 2 juli 2021

We parkeren op de Europalaan, nou ja, een korte parallelweg ervan. En we hebben mazzel: de buschauffeur heeft een klant die zijn kaart moet opladen, en daardoor halen we rennend net de bus. In Eindhoven stappen we over. Een kwartierke wachten, daar doen we 'bie os' nie moeilijk over. Het is grijs bewolkt wanneer we in Steensel uitstappen. De weersverwachting is: droog tot 5 uur, en dan hoosbuien. We hopen voor die tijd bij de caravan terug te zijn.

We lopen even langs een vrij drukke asfaltweg, maar nemen al snel een zijweg. De naam zandstraat doet zijn naam na een tijdje eer aan. We lopen een rustig bos in. Ik zie vooral zomereik, Amerikaanse eik, lijsterbes, grove den en Amerikaanse vogelkers. De rust is heerlijk. Geluiden van vogels en de wind die de bladeren laat ruisen. Een stukje verderop lopen we tussen de weilanden. In de berm bloeien onder andere valse salie, grote wederik en wilde bertram. Die laatste komt in vrijwel heel Nederland algemeen voor, maar ik zie hem niet heel vaak. 

We stappen opnieuw een bos binnen. Opnieuw daalt de rust op ons neer. Dit voelt als pelgrimeren. Dit voelt als vakantie. Tegen het eind van het bos stuitten we op een nieuwe asfaltweg, die dwars door het bos is aangelegd. Er raast nog geen verkeer over, maar wanneer dat straks het geval is, zal het bos een stuk minder rustig zijn. Weer een stukje Nederland waar 'stilte' een onbekend begrip is geworden. 

Over een fonkelnieuw voetgangersviaduct steken we de nieuwe weg over. Daarna komen we wel stickers van de route tegen, maar waar we op de kaart zijn? Geen idee. Gelukkig heb ik gisteravond de route op mijn mobiel gedownload. We volgen moeiteloos de route.

Pas na een tijdje realiseren we ons dat de route een stuk verlegd is. Tsja, het boekje is inmiddels ook een aantal jaren oud. Hierna wandelen we een tijd tussen weilanden en kleine stukken bos. In de berm zien we prachtklokje, haagliguster, zandblauwtje, opnieuw grote wederik en mottenkruid. Bij de kruising waar we rechtsaf moeten, zien we dat dit een snelfietspad is. Zodra we kans zien, steken we over naar een voetpad dat evenwijdig met het fietspad loopt. In de berm bewonderen we nog wilde marjolein en driekleurig viooltje.

Bij het kruispunt waar we de auto geparkeerd hebben, zijn we tevreden. Vanaf Den Bosch zitten er nu 72 aaneengesloten kilometers op. Nog 240 -72 - 30 = 140 kilometer te gaan.

Pelgrimspad 2: Vessem - Steensel.

Donderdag 1 juli 2021

 

De navigatie brengt ons keurig naar Steensel. We parkeren naast een gemeenschapshuis. Bus 319 is 10 minuten te vroeg. We stappen in en de bus brengt ons gezwind naar busstation Bladel. Daar zouden we normaal een kwartier overstaptijd hebben voor streekbus 129 naar Vessem. Vreemd: er zijn bij de busperrons twee haltes, maar de streekbus staat niet op de bordjes. Het duurt even voor het duidelijk wordt dat de streekbus van een andere maatschappij is en dus niet van de haltes van Bravo gebruik kan maken. De halte staat achter ons. Alleen een haltepaal, geen perron. De bus rijdt eens in de twee uur. Om 10:50  zou de bus moeten vertrekken. Om 10:05 is hij er nog niet. We worden ongerust. In Zeeland hebben we wel eens gehad dat de bus door vrijwilligers werd gereden, en zonder vrijwilliger geen bus.  Gelukkig komt de bus net aanrijden als we het willen opgeven. De chauffeur is heel vriendelijk, en zet ons af bij de Jacobushoeve. 

Van de Jacobushoeve wandelen we over een smal paadje naar de kerk. Voor een klein plaatsje als Vessem is het een groot gebouw. Het is droog en grijs. Volgens de buienradar zou het dat de hele dag blijven. We passeren de Jacobusherberg, met een labyrint en overnachtingsplaats voor pelgrims. Via de zuidrand van Vessem lopen we naar het oosten. Langs en door een aardig bos met vooral den, zomereik, amerikaanse eik, en lijsterbes lopen we naar het oosten. Vingerhoedskruid, klein springzaad en robertskruid bepalen de kruidlaag. Om ons heen liggen graslanden, en akkers met mais en bieten.

Het zijn heerlijk rustige boswegen en we komen tot rust. We genieten van kievitten en laagvliegende zwaluwen. Bordjes wijzen naar grafheuvels links en rechts. We gaan niet op onderzoek. 

In Knegsel drinken we een kopje thee met gebak bij restaurant "De Kempen". Leuke tent, ze proberen echt om iedere consumptie iets eigens mee te geven. Mijn gemberthee komt met honing, de gewone thee waar Jos voor gaat met noga in plaats van een biscuitje. Na Knegsel stappen we weer het bos in.  We zien in de berm akkerklokje. De bewegwijzering is voldoende, maar ook niet veel meer dan dat. Via een brug steken we de A67 over. Hier vinden we bossalie, steenanjer en grote centaurie. 

We passeren een kapelletje met gebrandschilderde ramen uit Den Haag.

Zonder probleem vinden we de auto terug. Vandaag hebben we er 10 km bijgevoegd, er zitten nu 60 van de 240 km op.

Pelgrimspad 2: Landschotse heide - Vessem

Woensdag 30 juni

Het stuk van Middelbeers naar Landschotse heide hebben we al eerder gelopen, voor vandaag staat 5 km van Landschotse heide naar Vessem op het menu. Het is regenachtig, maar we besluiten toch te gaan. Voor de rest van de vakantie bestaat de verwachting uit regen, miezer, buien en af en toe een droge periode. We kunnen er ons beter op instellen, anders zitten we de hele vakantie in de caravan chagrijnig te zijn. Dus vooruit!

In Vessem parkeren we in de buurt van de kerk. Een gewoon straatje, waar voldoende parkeerruimte is. De markering van het pelgrimspad was vanuit de auto al zichtbaar. Het miezert dus we doen de regencapes om. Op het eerste stuk ontmoeten we al een wandelaar die we gisteren ook tegenkwamen. Hij herkent ons ook en we maken even een praatje. Hij heeft 3 weken vakantie, en geen vastgesteld doel - gewoon kijken hoever hij komt. We lopen vooral over asfalt, en afwisselend langs akkers met vooral aardappel, door bos en langs hooilanden. Gelukkig is het niet alleen asfalt, er staan ook flinke stukken bospad en zandweg op het programma. De regen geeft er wel een somber sfeertje aan. 

In de bermen groeit vingerhoedskruid, lupine, grote teunisbloem, sint-janskruid, rolklaver en puntige wederik. Die laatste is net iets anders dan de grote wederik die we gisteren zagen. Bij de Landschotse heide is het diep graven in het geheugen om ons de plek te herinneren. Toch komt er wel weer wat boven. Zelfde route terug. De heide is veelal vergrast. De grote grazers die hier zouden zijn, hebben nog wat te doen. 

Er zit nu 50 aaneengesloten kilometers op. Hiernaast hebben we ook 30 kilometer in de Limburgse Kempen afgelegd.