Moselsteig: Zummeterhof - Neumagen

Woensdag 30 oktober 2019

Na in Trittenheim getankt te hebben, parkeren we de auto op een parkeerplaats beneden hotel Zummeterhof. Gisteren wandelden we daar langs, vandaag is het het startpunt van onze wandeling.
We steken de weg over en lopen 100 meter langs een dal voor we een trappetje omhoog gaan. Net als gisteren is de bewegwijzering uitgegaan van 'liever dubbele markering op elke kruising'. Duits degelijk, dus. Het pad stijgt in het begin stevig. De route is afwisselend tussen gemengd loofbos en open stukken. Uitzichtpunt Vogelsang laten we links liggen, we hebben hierboven al een prima uitzicht, dus
waarom zouden we naar beneden gaan?

Nadat we de top bereikt hebben, loopt het pad vrijwel horizontaal. Links genieten we van mooie uitzichten over de Moezel. Langs de weg groeit in de kruidlaag veel zomerfijnstraat, erigeron annuus. Op dit stuk genieten we nog van een vaag zonnetje, dat gedurende de dag steeds meer schuil gaat. In de lucht hangt een roofvogel. In de bossen valt me de stilte op. Soms zien we een meesje, maar slechts zelden horen we vogels. Misschien komt het door het jaargetijde.

Bij een zijdal dalen we. Hierna lopen we tussen de wijngaarden. Bij sommige wijngaarden wordt reclame gemaakt voor leasen. De moderne financiele wereld gaat de traditionele wijnbouw niet voorbij. De bewegwijzering blijft prima tot we in de buurt van Neumagen komen. Hier missen we de afslag naar een kapelletje. Gelukkig komen we even verderop weer op het pad terug. Opnieuw lopen we een bordje voorbij wanneer het pad aan de linkerkant van de weg voor de eerste huizen afbuigt naar een graspad langs de Moezel. Met onze Moselsteig Freizeitkarte vinden we het pad weer terug.

Het romeinse galeischip ziet er keurig verzorgd uit. Te huur, wel zelf roeien. Het dorpscafe lijkt in niets op een dorpscafe. Meer een konditorei. We drinken een kop thee en eten er bienstich en apfelstrudel. Gezellig zaakje en goede spullen. Buiten is het best fris, binnen komen we lekker op temperatuur. Na deze traktatie hebben we de keus: langs de Moezel teruglopen, met de bus naar Trittenheim, of via de Hundsruck-Mosel route terug. Het is even zoeken waar de route begint, want bordjes ontbreken. We ontdekken dat de route soms is aangegeven met witte circels. Goed kaart lezen is een must.

We komen op een rustige asfaltweg met weinig verkeer. We passeren een schutzhaus, dat gesloten is en alleen als opslag lijkt te dienen. In de berm groeit bosrank tussen de braam. De zaden vormen prachtige pluizen. Zonder problemen komen we bij de auto terug.


Moselsteig: 20 + 14 = 34 km.
Te gaan: 360 - 34 = 336 km.

Moselsteig: Landalpark Sonnenberg - Zummeterhof - Leiwen - Landalpark Sonnenberg

Dinsdag 29-10-2019

Onder een grijze hemel wandelen we het Landalpark uit. Na 200 meter komen we op de Moselsteig. We slaan rechtsaf richting Neumagen. We wandelen gestaag onmlaag, eerst langs de weg, maar al snel door een mooi gemengd loofbos. Het is eind oktober, maar in de berm bloeit de valse salie, de zomerfijnstraal en een klokje. De bewegwijzering is hier prima.

Bij Gasthof Zummeter is een mooi uitkijkpunt over de Moezel. Helaas is het onder het grauwe wolkendek niet heel kleurrijk. Hier wijken we af van de Moselsteig en we slaan we linksaf richting Leiwen. Op de kaart staat de L48 genoemd. Die zien we niet op de bordjes genoemd, wel de Le 1, de Le 4 en de R18. Gezamenlijk lijken die het stuk van de L48 te dekken. We wandelen vooral tussen de wijngaarden door. De bladeren van de wijnranken verkleuren, en de druiven zijn vrijwel overal geoogst. Rechts hebben we een mooi uitzicht op de Moezel. Bij een paar struiken langs de weg zitten de druiven er nog aan. In de berm bloeit de echte guldenroede. Natuurlijk, het is eind november, barst het in het bos ook van de paddenstoelen. Kleine witte, kleine geelbruine en grote grijze: oeterzwammen.

Geleidelijk lopen we omlaag naar Leiwen. In de berm groeit o.a. braam, gemengd met de prachtige zadenkluwen van de bosrank. Het zijn allemaal rustige landwegen; alleen bij Leiwen zelf wordt de weg iets drukker. In Leiwen eten we onze boterhammetjes op. Over de Mühlenstrasse lopen we naar boven.

Over rustige weggetjes lopen we tusssen de wijngaarden omhoog. De friedenkapelle is eenvoudig. Binnen staan de namen van de gesneuvelden uit de tweede wereldoorlog: links de slachtoffers aan het Westfront en rechts die aan het Oostfront. Best wel indrukwekkend, zoveel gesneuvelden uit een dorp.

Vanafa hier stijgt het even wat sterker, maar het blijft een brede bosweg die goed begaanbaar is. Langs de weg bloeit een gele composiet, mogelijk de gele kamille. Ook zien we het grasklokje en het vingerhoedskruid. Voor we er erg in hebben lopen we langs een hertenkamp. Het is de laatste klim voor we aan de rand van het Landal park staan.

Pelgrimspad: 't Eind - Esch en v.v.

Zaterdag 5 oktober 2019

Na een bezoekje aan een winkel in Boxtel parkeren we in "'t Eind", niet ver van de bushalte.
Bij de bushalte blijkt dat we, met de wachttijden meegerekend, anderhalf a twee uur nodig hebben voor de busreis naar Esch. In die tijd lopen we bijna heen en weer. Bovendien heb ik gisteravond mijn ov-kaart uitgeleend. Alles bij elkaar genoeg reden om dan maar heen en terug te lopen.

We lopen naar de rotonde aan de rand van het dorp, waar de rood-witte stickers van onze route duidelijk naar het fietspad langs de weg wijzen. Het fietspad is rustig en loopt lekker door. Al snel steken we de weg over en slaan een zandweg in. Door de buien van orkaan Lorenzo, die gisteren gepasseerd is, staat de zandweg vol regenplassen. En waar geen plassen staan, staat modder.

Langs de weg staan stoere essen, gemakkelijk herkenbaar aan hun hoge stam en geveerd blad. Het is licht bewolkt en af en toe breekt een vaag zonnetje door. Ik schat dat de zandweg zo'n 4 van de 4,3 kilometer beslaat. Ze blijft afwisselend goed begaanbaar en "met modderschoenen only". Sommige maisvelden zijn geoogst, anderen staan nog op het veld. Op een veld staat een plant die door de ObsIdentifier app wordt herkend als witte mosterd. De plant klopt met de beschrijving in mijn Tirion nieuwe plantengids. Een kapelletje doet de naam van het pad eer aan.

Het laatste deel van de weg bestaat uit asfalt. Blijkbaar is er ergens een bijeenkomst van klassiekers, want verschillende auto's met blauwe kentekens passeren ons. In een van de tuinen heeft een stel geiten hun toevlucht op een tuintafel gezocht. "Wij houden van droge poten".
Jammer genoeg is het theehuis, dat op het kaartje staat aangegeven, gesloten. Vlakbij Esch keren we om.

Op de terugweg bewonderen we de plantenrijkdom in de berm. Wilde bertram, perzikkruid, braam, haagwinde en andere bermplanten doen het hier goed. Het zonnetje breekt sterker door, wat voor een goed humeur zorgt.

Vandaag gewandeld: 4,3 km.
Gedaan: 45,6 + 4,3 = 49,9km.
Te gaan: 276,5 - 49,9 = 226,6 km.

Deltapad: Zoutelande - Westkappelle.

woensdag 18 september 2019

We parkeren de auto in Westkapelle, of Westschappel, zoals het op Walcheren wel genoemd wordt.
De bushalte in het centrum is verplaatst naar de rand van het dorp, 10 minuten lopen. Daar wachten we een klein half uur voor de bus komt. Die brengt ons snel naar Zoutelande.

In Zoutelande lopen we door de winkelstraat waar we de vorige keer geeindigd zijn. We bekijken de waterput van Willibrord en de kerk. Daarna gaan we het duin op. Langs de trap groeit bloeiende boksdoorn, een immigrant uit China die ik niet vaak tegenkom.

Boven gekomen lopen we over de kam van het duin. Even lopen we beneden langs, maar gaan dan weer omhoog om over de kam verder te wandelen. Net als tussen Vlissingen en Zoutelande is het duin hier smal. Links een smal strand, rechts direct campings en akkers.

Meidoorn en roos zijn uitgebloeid maar tonen hun oranje vruchten. Ook de zeewinde is jammer genoeg uitgebloeid; ik vind dat echt prachtige bloemen. Het stekend loogkruid is niet mooi, maar wel een echte overlever.

Wanneer we naar beneden gaan, zegt het boekje rechtsaf en de bewegwijzering links af. We volgen de stickers en lopen over een druk fietspad. Rechts van ons staan bomen en struiken die ons het uitzicht op de Westkappelse kreek benemen. Zodra we de kans hebben, steken we door en lopen over het grintpad langs het water.

Bij Westkapelle gaan we omhoog naar het KNRM station en volgen het voetpad over de dijk. Hier komen we bij herdenkingsmonumenten van de dijkdoorbraak en de landing van de geallieerde troepen aan het eind van de tweede wereldoorlog. Een tank, een plateau met namen van gesneuvelde Britse militairen, en een landingsvaartuig.

Einde van dit traject, tijd voor familiebezoek.

Gewandeld: 150,4 + 3,5 = 153,9km
Te gaan: 195,1 - 153,9 = 41,2 km

GR5 Nederland: Philipsdam - Nieuw Vossemeer

Woensdag 21 augustus 2019

Een gezellig ogende chauffeur van bus 102 rijdt ons van de Molendijk bij Nieuw Vossemeer naar de Philipsdam. Daar bedanken we hem en stappen uit. Onder een helder, maar niet te felle zon beginnen we aan onze wandeling. Dit traject bevalt veel asfalt, en dat is hier al direct het geval. Over de parallel weg annex fietspad wandelen we richting zuiden. Links van ons ligt een smalle strook groene vegetatie. Er groeit onder andere veel koninginnekruid, duindoorn, dauwbraam en een gele composiet die volgens mijn Obsidentiefier-app waarschijnlijk waterkruiskruid is. Ik ben vergeten een flora in mijn rugtas te stoppen, dus controleren kan ik het niet. In het water bivakkeert een grote zwerm zwanen.
We zien bus 102 langs rijden en zwaaien. De chauffeur zwaait terug.

Een kilometer verder wandelen we langs de slikken van de Heen, maar die worden door een rij bomen aan ons oog onttrokken. Boven aan een betontrap gebruiken we onze lunch. We mogen hier dwars door de slikken lopen. Heerlijk, natuur! De slikken liggen droog, en zelfs veel geulen staan droog. Het koninginnekruid, de wilde peen, watermunt en jakobskruiskruid bloeien hier volop. Een kudde wilde koningspaarden dwingt ons het pad te verlaten. We lopen door de heelblaadjes. We komen uit bij het Schelde - Rijnkanaal, dat we een groot deel van de dag zullen volgen.

Langs een vrijwel overwoekerd paadje lopen we naar de eerste brug. Hieronderdoor is het niet helemaal duidelijk: moeten we links langs het water, over de asfaltweg of rechts van de dijk lopen? We kiezen de asfaltweg, die redelijk rustig blijkt. Halverwege krijgen we te maken met een drukteschopper: een schaap, dat de kudde voor gezien houdt, en over de dijk heen en weer rent. Gaat deze ram ons rammen? Nee, hij blijft bovenop de dijk, komt even voorbij ons naar beneden, kijkt ons boos aan, maakt boze geluiden en verdwijnt dan in het struikgewas links van de weg. Daar horen we hem takken breken als hij zich door de bushbush een weg baant. Een honderd meter verder komt hij weer te voorschijn en mekkert opnieuw boos. Weer rent hij druk heen en weer over de dijk. Een ADHD patient kan een puntje zuigen aan zijn energie.

Bij een picknick bankje houden we even rust. Het schaap verlegt zijn aandacht naar een stel bakvissen die bij het veerooster lijken te overleggen of ze wel of niet langs het schaap durven te gaan.

Uiteindelijk passeren we zonder problemen het hek. Hier volgen we opnieuw het asfalt, om het laatste stukje over de grasdijk te lopen. In het water links van ons zwemmen canadese ganzen, fuut en aalscholver. Bij de tweede brug steken we het Schelde-Rijnkanaal over. Vanaf hier is het niet ver meer naar de bushalte en de auto.

Het volgende deel van dit pad leest u hier.

Gelopen: 22,7 + 11,8 = 34,5 km
Te gaan: 61,9 - 34,5 = 27,4 km

Maas-Niederrheinpad: De Krosselt - Lomm

Maandag 15 juli 2019

Onder een grijze lucht parkeren we de auto op een parkeerplaatsje speciaal voor wandelaars aan het eind van Spikweien. Vandaar is het maar een paar honderd meter naar de bushalte, waar de inmiddels vertrouwde bus 83 ons binnen enkele minuten oppikt.
Bij halte Taurus stappen we uit. Ik check mijn resterende saldo: 3,40. Goed dat het de laatste wandeling is.

Vandaag willen we het gat tussen kaart 1 (De Krosselt) en kaart 4 (Lomm) dichtlopen. Ruim 12 km, wat tot nu toe i.v.m. gezondheid te veel was, maar voor vandaag lijkt het een mooie slotwandeling.

Het begin van de wandeling loopt over een grintweg door bos. We passeren een camping, die helemaal door jaargasten geclaimd lijkt te zijn. De route is hier vrij behoorlijk bewegwijzerd. Het gemengde bos kent in de kruidlaag veel klein springzaad en grote brandnetel. Op het Zwart Water zien we grauwe? ganzen, waar een brutale fuut tussen door zwemt. Verderop zwemt de familie zwaan langs de oever. De grote wederik bloeit met mooie gele bloemen langs de oever.

De route loopt verder door een landschap van weilanden en akkers. Over de asfalt en grindwegen lopen de kilometertjes gemakkelijk weg. Op een bankje beginnen we aan onze meegebrachte boterhammetjes. Omdat er wat dreigende luchten aan komen, check ik de buienradar. Geen neerslag verwacht. We danken voor onze boterhammen en staan op. Een lichte miezer begint te vallen. Gelukkig stopt het buitje snel. De mais begint in bloei te komen.

De Boschweg is een lang recht stuk. Een havikskruid bloeit in de berm. Helaas lukt determineren niet helemaal. Bij restaurant jagersrust drinken we een kopje thee. Onder een nieuw licht buitje zetten we er de pas weer in. De ravenvennen zouden volgens de beschrijving in het boeje zonnedauw moeten kennen. Dat wil ik best geloven, maar het zou leuk zijn als ik ze ook zelf kon zien en fotograferen. Nee dus. Over de Wittenberg lopen we terug.

Rond 3 uur zijn we bij de auto terug.

Gewandeld: 103,5 + 12,1 = 115,6 km.

Het vervolg van dit pad leest u hier.

Maas-Niederrheinpad: De Hamert - Wellerlooi

Dinsdag 9 juli 2019

Onder een halfzonnige - half bewolkte lucht parkeren we de auto bij de Catharinakerk in Wellerlooi. Net als gisteren zijn we net op tijd voor de bus! Twee haltes verder stappen we uit bij hostellerie de Hamert.

Langs het Geldernsch-Nierskanaal, dat hier de vorm van een meanderende beek heeft, lopen we het bos in. De beek heeft door het meanderen steile hellingen. De bewegwijzering is, om het netjes te zeggen, op dit traject (kaart 6 en 7 in het boekje) 'voor verbetering vatbaar'. Een scoutinglid zoekt de weg naar het vorstengraf. We kunnen hem helpen dankzij de kaart in ons boekje.
Afwisselend lopen we door bos en tussen heidevelden. Wanneer we door naaldbossen lopen, zoek ik tevergeefs naar de Dennenorchis.

Bij het pikmeeuwenwater zien we geen meeuwen, maar wel ganzen. We zien verschillende holen en vragen een andere wandelaar of hij weet wat voor holen het zijn. Hij vermoedt konijnholen die door vossen bij de jacht op konijnen een stukje uitgegraven zijn.

Struikheide, gewoon biggekruid, fijnstraal, verschillende grassen en een zuring zijn enkele van de planten die op de heidevelden opvallen. Veel struikheide oogt dood en verdord. De wandelaar die ik hierboven noemde vertelde dat men bezig is de grondwaterstand te verlagen. Wil men hier stuifduinen terug? In de bossen in het tweede deel vrolijken verschillende vlinders onze wandeling op. Een bruintje, en twee citroengeeltjes.

Vanaf de Dikkenberg hebben we een mooi uitzicht. Jammer dat er een park zonnepanelen zichtbaar is.

Het blijft de hele wandeling afwisselend zonnig en bewolkt, met temperaturen rond de 20 graden. Ideaal wandelweer. Terug in Wellerlooi trakteren we onszelf op een kop thee. Het restaurantje ligt pal aan de parkeerplaats, dus ideaal.

Gewandeld: 91,2 + 12,3 = 103,5km.

Het vervolg van de wandeling leest u hier.

Maas-Niederrheinpad: Wellerlooi - Well

Maandag 8-7-2019

Onder een bewolkte lucht parkeren we de auto in Well op een parkeerplaats. Nee, hier staat een bordje "gereserveerd voor bezoekers van restaurant" bij. Dan maar het kleinere parkeerplaatsje ernaast. Terwijl we naar de bushalte lopen zie ik de bus aan komen rijden: rennen! Zo snel hebben we deze vakantie nog geen bus gehad. Wanneer ik in de bus zit, begint het te knagen: hoorde dat kleinere parkeerplaatsje niet ook bij het restaurant?

Twee haltes verder stappen we in Wellerlooi uit. Voorbij de St-Catharina kerk wandelend komen we bij de route. Die begint met een rustige asfaltweg. Dat loopt gemakkelijk weg. Verderop gaat de weg over in grintweg. Op de wandelingen in de afgelopen week heb ik me er vaak over verbaasd dat ik wel veel eiken zag, maar geen eikenprocessierups. Dat berust op een misverstand. Ik dacht dat eikenprocessierupsen in draden naar beneden hingen. Gisteren waren drie vrienden van ons op bezoek, en Biep vertelde me dat de eikenprocessierups overdag in spinsels zit, maar 's nachts zich in processie naar een andere plaats begeeft. Wanneer ze aangeraakt worden komen hun branderige haren vrij. En als ze vervellen. Rateba wees ons enkele 'nesten' aan, hangend onder boomtakken. Vandaag zien we er nu een aantal nesten.

De route is op dit stukje niet heel duidelijk bewegwijzerd; eenmaal lopen we verkeerd (vlak voor het oversteken van de N271) maar dankzij het kaartje vinden we de route snel weer terug. Twee keer komt er een licht buitje over ons heen, maar niets wat het wandelen beperkt.

Langs de maas zien we allerlei planten die we deze vakantie eerder langs de maasoever tegenkwamen zoals de moerasspirea, groot kattenkruid, sikkelklaver, knoopkruid en boerenwormkruid. Een nieuweling is een plant die door de app herkend wordt als bastaardwederik. Helaas slaag ik er niet in om de soort te bepalen. Kasteel Well heeft, net als het kasteel in Arcen, een dubbele slotgracht. Mooi kasteel ook, helaas niet te bezichtigen. Even over twaalf zijn we weer bij de auto terug. Het restaurant blijkt om maandag gesloten; ik heb voor niets lopen piekeren.

Gewandeld: 86,8 + 4,4 = 91,2km.

Maas-Niederrheinpad: Arcen - De Hamert.

Donderdag 4 juli 2019

We parkeren bij hostellerie De Hamert, langs de N271. De inmiddels bekende bus 73 brengt ons keurig naar de Koestraat in Arcen. Langs het terrasje van de bakkerij, waar we gisteren een kopje thee met vlaai dronken en aten, wandelen we de Koestraat in. We passeren kasteel Arcen. Wanneer ik denk dat ik het kasteel gefotografeerd heb, blijkt dat alleen het poortgebouw op de foto staat. Het echte kasteel ligt daar weer achter, veilig achter een tweede slotgracht.

Vandaar steken we de drukke N271 over en wandelen de rust van het bos in. Mooi bos met amerikaanse eik, zomereik, ruwe berk, sporkenhout, lijsterbes, amerikaanse vogelkers, "en anderen". Eén plant valt op, de Obs identifier app identificeert hem als karmozijnbes. Daarvan zijn er twee soorten, ik denk dat dit de oosterse moet zijn, omdat ik 8 meeldraden tel en de vruchtdragende trossen fier overeind staan. Een ontsnapte tuinplant.

Langs het pad zien we veel vingerhoedskruid, en aanvankelijk ook klein springzaad. Het vingerhoedskruid komen we regelmatig tegen. Een enkele keer zien we moederkruid, en eenmaal komen we het zandblauwtje tegen.

De paadjes zijn mooi uitgekozen. Vaak smalle bospaadjes, wat het wandelen afwisselend houdt. We passeren een vakantiepark, een camping en heidevelden. We zien meren, maar lopen er niet langs. Een keer zien we een grote parelmoervlinder.

We zijn op tijd terug bij de auto, om nog langs de apotheek te gaan. De huisarts had medicijnen voorgeschreven, die conflicteren met de medicijnen die Jos al heeft. De arts uit het ziekenhuis heeft andere antibiotica voorgeschreven, maar die naar de gewone apotheek gestuurd. Het secretariaat van het ziekenhuis zou die naar de apotheek hier sturen. Bij aankomst in de apotheek blijken die niets ontvangen te hebben. Bellen naar hiet ziekenhuis. Het faxnummer waar ze het heen hebben gestuurd, blijkt niet te kloppen. Ze gaan het direct naar het goede nummer sturen. We wachten een kwartier, maar er komt niets. De apothekersmedewerkster belt twee keer voor ons en krijgt het recept na het tweede gesprek binnen vijf minuten.
Ja, ik weet het, dat heeft niets met wandelen te maken, maar ik wil even mijn hart luchten. Kom jongens, faxen anno 2019. Bedenk eens iets moderners.

Gewandeld: 81,6 + 5,2 = 86,8km.


Het vervolg van het Maas-Niederrheinpad leest u hier.

Maas-Niederrheinpad: Lomm-Arcen

Woensdag 3 juli 2019

We parkeren op een pleintje in Arcen. Limburgse gastvrijheid, het parkeren in het centrum is gratis.

De bus rijdt ook door het centrum, en we hoeven niet lang te wachten. Buslijn 83 rijdt ons probleemloos naar Lomm. Via het bedrijventerrein Spikweien lopen we naar het beginpunt van ons dagtraject. Rechts passeren we een van de vele meertjes. Mooi gezicht. Helaas loopt het voetpad niet langs de oever, dus ik kan niet zien of hier zonnedauw groeit.

Het begin van het traject is minder ver dan ik op de kaart had ingeschat. We wandelen vooral door bos, al passeren we af en toe open stukken met gras en o.a. dopheide. Het bos is gevarieerd met ruwe berk, beuk, zomereik, sporkehout en lijsterbes. In de kruidlaag zie ik canadese fijnstraal, vingerhoedskruid, kamille en zomerfijnstraal. Verschillende vlinders fladderen vrolijk rond.

Wanneer we de N271 oversteken, komen we bij een kleine bloemenweide. Tussen de vele bloemen valt een klokje op. We vermoeden het grasklokje, maar volgens de Obsidentifier app is het het rapunzelklokje. Bij nakijken met de Heukels lijkt de app gelijk te hebben.

We dalen af naar de Maasoever. Hier groeit en bloeit welriekende agrimonie, moerasandoorn en moerasspirea. Bij de kaardebol gaat de app de mist in, nee, de grote kaardebol is niet de fijnslippige kaardebol.

In Arcen trakteren we onszelf op een kopje thee met Limburgse vlaai, waarna we weer naar onze tent terugrijden. Vandaag opnieuw maar een paar kilometer gewandeld, doordat we onze conditie nog niet voor langere tochten vertrouwen.

Gewandeld: 76,8 + 4,8 = 81,6km.

Het volgende traject van deze wandelroute leest u hier.

Maas-Niederrheinpad: Venlo - De Krosselt

Maandag 1 juli 2019.

We kamperen deze vakantie in het noorden van Limburg, omdat de gezondheid geen langere reis toe laat. De gezondheid heeft ook aan de conditie geknaagd, dus we willen met een korte wandeling beginnen. Het idee is om deze vakantie vanaf Venlo het Maas-Niederrheinpad richting noorden te lopen - we zien wel hoever we komen.

We parkeren bij de Krosselt, en zien de bus naar Venlo voorbijrijden terwijl we naar N271 lopen. Een half uurtje geduld oefenen. Daarna is de volgende bus keurig op tijd, en brengt ons zonder problemen naar het station in Venlo.

Van hier is de route gemakkelijk te vinden - maar niet te volgen. Het parkje, waar de route door loopt, is afgesloten. We wandelen via een straat die er evenwijdig mee loopt. We zien enkele mannen aan het werk en bij navraag horen we dat er komend weekend een dansfestival in het park is.

Wandelend door Venlo vallen me twee dingen op. Een is het grote aantal kunstwerken. Is dat een nalatenschap van het Rijke Roomse Leven? Twee is de voorliefde voor woordspelingen met de naam Venlo. Een kapsalon van Louise zal bijvoorbeeld al snel VenLOuisekapsalon heten. Alleen VenLOsers zie ik nergens.
Nu ik met die opmerking alle rechtgeaarde Venlo-ers tegen me in het harnas heb gejaagd, is het tijd om Venlo snel te verlaten. De route voert ons via meest rustige straten naar de Maasoever. Zoals wel vaker valt het MN-pad ook hier samen met het Pieterspad. Af en toe lijkt het alsof de bewegwijzeraars van het MN-pad gedacht hebbben: loop maar op de bewegwijzering van het Pieterspad, maar dan komen we toch weer geel-rode stickers tegen.

Na een kleine kilometer lopen, wandelen we door wat ik gemakshalve de uiterwaarden van de Maas noem. Het pad is met grint verhard, en aan weerskanten één grote bloemenzee. Niet alleen bekende planten als braam, boerenwormkruid, kamille en jakobskruiskruid, maar ook grijskruid, zeepkruid, zwarte toorts, sikkelklaver en wilde marjolein bloeien volop. Het is zo mooi dat ik helemaal vergeet een foto van de Maas te nemen. Mijn nieuwe app, Obsidentifier planten, overtreft al mijn verwachtingen.

Bij Genooi bewegen we ons landinwaarts. We bekijken het Genooier kappelletje. Het is lunchtijd, en dat is te merken aan het grote aantal werknemers van Oce die hun lunchpauzewandeling maken. Via een tunneltje onder de A73 komen we bij onze auto.

Gewandeld: 71,6 + 5,2 = 76,8km.

Deltapad: Strandweg - Zoutelande

Zaterdag 1 juni 2019

Na familiebezoek parkeren we de auto op een mooie parkeerplaats aan het eind van de strandweg. Betaald, dat wel. Het is prachtig weer, en we lopen even naar boven naar het eindpunt van de vorige kaart. Daarna direct terug. We wandelen aanvankelijk door het binnenduin. Lekker schaduw van de esdoorn, lijsterbes, zomereik, hondsroos en andere bomen en struiken. Een bloemenweide bestaat grotendeels uit scherpe boterbloem. Op de terug weg ontdekken we enkele paarse bloemen - ik determineer rietorchis.

Een voetpad voert ons door een oude tankwal. De betonnen punten beginnen te verbrokkelen. Speodig daarna lopen we over de zeereep. Kromhals, wouw, dauwbraam, rimpelroos, duindoorn, rode guichelheil zijn enkele van de vele planten. Links is de helling naar het strand beneden vaak steil. Het is zomers weer, en het strand is druk bezocht.
Na een bocht zien we in de verte Zoutelande. We wandelen over een bunker, die tevens museum is, maar helaas gesloten. Zoutelande is een leuk dorpje, maar in het plaatselijke supermarktje ziet onze dochter, die ons vandaag gezelschap houdt, zonnebrand creme voor 19,45. Nee, dat is niet de 10-liter verpakking. We doen wel even zonder.

Hier bekijken we even het dorpje, en wandelen langs de voet van het duin terug. Wanneer het voetpad ophoud, gaan we weer omhoog het duin op. We wandelen neller terug dan dat we heen gewandeld zijn.

Gewandeld: 146,1 + 4,3 = 150,4 km
Te gaan: 195,1 - 150,4 = 44,7 km

Deltapad: Oostvoorne - Brielle

Donderdag 23 mei 2019
We parkeren aan de oostkant van Brielle; even voorbij de Jumbo is een grote gratis gemeenteparkeerplaats. Vlak bij de bushalte, waar we helaas een half uur moeten wachten. Maar daarna zijn we met een stief kwartierke in Oostvoorne.

In Oostvoorne stappen we uit bij halte Voornestraat, maar daarna is het zoeken om het beginpunt van de wandeling te vinden. Het is lastig om de kaart uit het boekje te relateren aan de kaart van google maps op mijn mobiel. Jos ziet een bordje Kaepduin en daarmee vinden we een punt ongeveer 100 meter van het begin van de route. We wandelen door het Kaepduin, een floristisch rijk gebied met o.a. bosaardbei, groot robertskruid, duinroos en glad parelzaad. Die laatste is een nieuwe plantensoort voor me, dus mijn dag is weer goed. :)
De bewegwijzering in dit stuk is ook top.

Hierna voert het pad langs de 'boulevard', een wandel/fietspad. Aan beide zijden staan loofbomen. Zo uit mijn hoofd een aardige collectie van meidoorn, sporkehout, berk, hulst en zomereik.
Een deel van het tweede traject langs het Brielse Meer is slecht bewegwijzerd. Het is ook saai. Ja, het loopt veel over zandpaden, door natuur. Maar de natuur is jong, en niet heel interessant. Ja, we hebben een mooi uitzicht over het Brielse Meer, maar toch kan het me niet echt bekoren. Over smaak valt niet te twisten, is de leus van een cafe in Brielle, en dat geldt ook hier. Vlinders als het citroengeeltje, groot koolwitje, bruin zandoogje, oranjetipje en de kleine vuurvlinder vrolijken ons wel op.

Aan het eind van de kaart komen we bij het stenen baken. Vroeger een houten vuurtoren, waar onder een tentdoek een vuur werd gestookt als baken voor de scheepvaart. Op de een of andere manier gingen verschillende houten vuurtorens in vlammen op. Gek, he?

Wat voor het stuk langs het Brielse meer geldt, geldt nog iets meer voor het stuk langs het Oosterlandse rak. Gelukkig loopt dit wel stevig door. De drie-en een halve kilometer loopt snel weg.
Brielle blijft een leuk plaatsje. Het is ruim 3 jaar geleden dat we hier gestart zijn voor het traject naar Maassluis, en ik herinner me er niet heel veel van. Op een terrasje drinken we als besluit van de wandeling een kop thee. Goede service, en een stevige tas thee, zoals mijn vlaamse vrienden zouden zeggen.


Gewandeld: 134,2 + 11,9 = 146,1 km
Te gaan: 195,1 - 146,1 = 49,0 km

Lees hier verder.

Pelgrimspad: Middelbeers - ir. van Meelweg

Donderdag 16-5-2019
We waren van plan geweest op safari op de Beekse Bergen te gaan, maar doordat er iets mis was gegaan met de kaartjes, kiezen we voor een safari op de Kuikseindsche heide. In Middelbeers wordt de parkeerplaats midden in het dorp onder handen genomen. We parkeren even bij de Jumbo.

In het dorp vinden we de route gemakkelijk. Wandelknooppunt 84 zien we niet, maar de afrembocht in de weg is duidelijk. Vandaar wandelen we een rustige zijweg in. De berm lijkt geen interessante planten te kennen. Al snel wandelen we het bos in. Mooi gemengd bos met, zo uit mijn hoofd, vooral Amerikaanse eik, zomereik en ruwe berk. De kruidlaag is, zoals in zoveel bossen, arm.

We slaan schuin rechtsaf en volgen de zandweg tot we aan de hoek van een groot heideveld komen. Verschillende vennen zijn te zien, waaronder een ondiep ven vooraan. Een grassoort met rode stengels bedekt de bodem - misschien knolrus (Juncus bulbosus). Het pad voert ons rondom het heideveld. Het pad houdt een solide afstand tot de vennen. Mijn hoop zonnedauw te vinden verwelkt.

Een paar keer vinden we prachtige dennenappels, maar zoals in zoveel bossen geldt ook hier: niets meenemen! Daar houden we ons dan maar aan.

We komen een insektenminnende opa met zijn kleinzoon tegen. Hij vertelt enthoussiast over een kevertje waarvan ik de naam alweer kwijt ben. Een bordje herinnert aan de oefenschepen waarop Duitse piloten in WO2 scheepsbombardementen oefenden.

Wanneer de route aan het eind van het heideveld rechtsaf slaat, lopen wij rechtdoor. De tweede kaart erbij nemen en vanaf Vessem de bus terug nemen is even een stap te ver. Even verderop slaan we linksaf, langs een droge beekbedding. In de berm staan de margrieten in knop. De echte koekoeksbloem staat massaal in bloei. Vanaf een bankje zien we een reiger, een steltloper, een groenpootruiter en gewone wilde eenden.

Vlak voor het punt waar we het heideveld bereikten, slaan we rechstaf. Deze zandweg brengt ons regelrecht naar Middelbeers terug. Als dank voor de parkeerservice belonen we de jumbo met een paar kleine inkopen.

Vandaag gewandeld: 5,8 km.
Gedaan: 39,8 + 5,8 = 45,6km.
Te gaan: 276,5 - 45,6 = 231,9 km.

Nederlands kustpad deel 1: Nollehoofd - Strandweg

Zaterdag 6 april 2019
We hadden ons voorbereid op Nollehoofd - Zoutelande, maar we beginnen later door een uitgelopen familiebezoekje. Familie is belangrijker dan wandelen.

We parkeren weer in het Nollebos. Het is april, dus betaald parkeren, bijna 7 euro. Niet mis.

We weten de weg nog, en pakken de route weer op. Op het Nollehoofd groeien verschillende interessante planten, maar helaas is me niet duidelijk welke soorten het zijn. Een vlinderbloemige in het zand, en iets anders tussen het asfalt. Zonder bloemen lastig op naam te brengen.

Het is grauw, grijs, maar droog. De belofte van zon wordt nog niet ingelost. Het eerste gedeelte loopt over zand wat over asfalt is gewaaid, maar daarna komt het echte zand. Blaaswier (Fucus vesiculosus en eikapsels van wulken (Buccinum undatum) sieren de vloedlijn.

Het strand is niet breed. Ondanks dat we zo veel mogelijk over het natte zand lopen, werkt het vermoeiend. Verderop wordt het strand nog smaller door een serie strandhuisjes. Hier gaan we het duin op.

Vanaf de duinkam van het hoge maar smalle duin hebben we een prima uitzicht over rechts Walcheren en links de Noordzee. Braam en (vermoedelijk) meidoorn lopen uit. De Eikvaren draagt sporen. Op het kruispunt met de Strandweg keren we terug. We vermijden nu het strand en volgen het duinpad. Onderweg zien we nog de eerste blauwgroene blaadjes van de zeedistel (Eryngium maritimum) en de zeewolfsmelk (Euphorbia paralias).


Gewandeld: 129,4+ 4,8 = 134,2km
Te gaan: 195,1 - 134,2 = 60,9 km

Maas-Niederrheinpad: Herkenbosch - St Odilienberg

Donderdag 21 maart 2019

De avond ervoor zoeken we het OV uit. De 9292 app geeft geen ov-verkeer tussen St Odilienberg en Herkenbosch op 21 maart 10:00 uur. Wel tussen Odilienberg en Roermond. Niet tussen Roermond en Herkenbosch. Het lijkt wel alsof Herkenbosch niet meer per OV bereikbaar is. Vlodrop wel, maar dat is weer een aantal kilometers verder. Tegenslag 1. We kijken naar een alternatief. Misschien een rondje Odilienberg-Melick-Fietsbrug-Odilienberg.

We besluiten vanochtend eerst in Herkenbosch te gaan kijken - misschien wordt de route van en naar Herkenbosch onderhouden door een Duitse maatschappij die niet in 9292 staat. Dat blijkt een goed idee te zijn, want er blijkt wel degelijk OV-verkeer in Herkenbosch te zijn. We rijden door naar de Meinweg en parkeren bij het bezoekerscentrum. De bushalte is dichtbij en de bus naar Odilienberg via Postholt arriveert binnen 10 minuten. We besluiten het OV-stuk eerst te doen, al betekent dit dat we deze twee kaarten 'tegen de richting in' lopen.

Bij de Bernhardlaan stappen we uit. Hier is de route gemakkelijk te vinden. We wandelen langs een rustige weg en slaan spoedig het bos in. Het speenkruid staat vrolijk in bloei. Verderop staat een witte kruisbloemige. Ik kom uit op bosveldkers, niet onlogisch gezien de bloeiplaats. Citroengeeltjes fladderen vrolijk rond.
Drie kilometer verder wacht ons een verrassing. Er staat een duidelijk bord geen toegang met de tekst "Hoog water". Twee wandelaars komen terug en bevestigen dat de fietsbrug niet bereikbaar is. Tegenslag 2.

Over de weg wandelen we terug naar St. Odilienberg. Daar volgen we het pad naar het noorden, richting Melick. De brug over de Roer geeft een mooi uitzicht over de buiten zijn oevers getreden rivier. Even over de brug volgen we het Pieterpad rechtsaf. Het is prachtig zonnig en warm weer en we trekken onze warme jassen uit. Drie kilometer verder zijn we aan de andere kant van de fietsbrug. Ook hier staat een duidelijk bord.

De Prins Bernhardmolen is mooi herbouwd. We genieten van een kopje thee en een punt Limburgse vlaai op de uitspanning er tegenover. Verschillende fietsers en wandelaars volgen ons voorbeeld. Daarna zetten we er met frisse moed de pas in.

Een kilometer verder stuiten we op hindernis 3: Een beekje met de naam Leigraaf is buiten haar oevers getreden en overstroomt de weg. Zullen we onze schoenen en sokken uitdoen en blootsvoets erdoor waden? We hebben geen handdoek bij ons en keren terug. Er loopt een weg evenwijdig aan dit stuk, en die nemen we. Een scootmobieler lijkt het water in te willen rijden en ik roep hem aan. Ik vraag of hij wel kans ziet zonder kortsluiting door het kniehoge water te rijden. Hij keert terug.

De weg parallel aan dit stuk is minder mooi maar stapt stevig door. Via Herkenbosch komen we langs het kasteel Daelenbroeck. De donjon ziet er schitterend middeleeuws uit. Van hieruit is het maar een kleine afstand naar de auto. Het gedeelte "Maasplassen" is afgerond.

Gewandeld: 58,8 + 12,8 = 71,6km.

Het vervolg leest u hier.

Maas-Niederrhein pad: St Odilienberg - Linne

Dinsdag 19 maart 2019

Het Maas-Niederrhein pad is ingedeeld in stukken, en het stuk Maasplassen lopen we wel in de richting van het pad, maar 'achterstevoren': elke keer lopen we het traject voor het vorige. We parkeren weer in Linne, net als gisteren, en nemen bus 60 naar Roermond en vandaar bus 63 naar St Odilienberg. Bus 63 heeft maar 1 halte in St Odilienberg, en dat is niet de halte die op het kaartje staat. Wanneer we per abuis te vroeg willen uitstappen, wijst de chauffeur ons er vriendelijk op dat St Odilienberg nog een paar kilometer verder is. De halte waar we uit stappen, staat op het kaartje wat we donderdag hopen te lopen: kaart 49. Even de kaart bekijkend concluderen we dat we dicht bij de route zijn uitgestapt. We besluiten daarom een deel van kaart 49 er bij te doen.

De route voert ons vlak achter de huizen langs de provinciale weg langs. Wanneer we die oversteken, komen we bij het oude hart van St Odilienberg. We hebben ene mooi uitzicht op de basiliek de H.H. Wiro, Plechelmus en Otgerus, soms kortweg de basiliek van St. Odilienberg genoemd. Er zou reeds in 706 een abdij op deze plaats hebben gestaan, waarvan echter geen resten bekend zijn.

De beek de Roer (niet te verwarren met de Ruhr) is buiten zijn oevers getreden. Een deel van het pad is overstroomd; gelukkig kunnen we gemakkelijk langs de weg lopen.

Via een grintweg komen we bij een broekbos. De broekbossen in het westen van Nederland zijn meestal vloedbossen; dit broekbos lijkt door de langdurige regen onder water te staan.

We komen bij het begin van de wandeling die we gepland hadden staan, en worden nu echt het bos ingestuurd. Een gedeelte van het traject valt samen met het Pieterpad, Nederlands bekendste lange afstand wandelpad. Soms wijkt het Pieterpad even af, en komt later weer terug. Het is een mooi bos, en de paden zijn geen rechte brede zandwegen, en toch wordt ik niet heel enthousiast over dit bos. Er zijn genoeg kleine hoogteverschillen, en vaak zijn volgens het enige wat we horen. Misschien ben ik te verwend geraakt, maar ik mis ondergroei. Bramen en gras zijn het enige wat ik zie. Tegen het eind van de wandeling komen we een stuk tegen met varens. Ondanks dat er genoeg licht is, groeit er weinig in de kruidlaag. Wel wordt de wandeling opgefleurd door cinrtoengeeltjes. De vrolijke vlinders dartelen rond dat het een lieve lust is.

Tegen het eind van de wandeling zien we toch twee planten: kleine maagdenpalm, die alleen in Zuid-Limburg echt in het wild voorkomt, en rankende helmbloem.

Het vervolg van het pad leest u hier.

Gewandeld: 48,3 + 10,5 = 58,8km.

Maas-Niederrhein pad: LInne- Roermond

Maandag 18-03-2019

Het is koud maar zonnig als we in Linne op de Mergelweg parkeren. Het pad is gemakkelijk op te pikken. We lopen langs een boomgaard die net bespoten wordt. Het zal allemaal wel duurzaam en biologisch en met EU goedgekeurde stoffen zijn, maar veiligheidshalve wachten we toch even met passeren tot hij wat verder van ons pad verwijderd is. Dan duiken we het bos langs de vlootbeek in. Een idyllisch en avontuurlijk paadje langs deze fraai meanderende beek. De sneeuwklokjes zijn uitgebloeid. Het speenkruid heeft nog te weinig zon om zijn bloemetjes te openen. Regelmatig versperren omgevallen bomen het pad en moeten we klimmen of omlopen.

Kasteel Heysterum uit de 18e eeuw ziet er fraai uit, maar niet bijzonder interessant. Dat is natuurlijk een kwestie van persoonlijke smaak. Via een paar weilanden komen we bij de Maas. Die ziet er nog steeds bijzonder breed uit.

De route voert ons langs een aardig oeverpad. We dalen af en het pad staat hier onder water. Toch maar bovenlangs? Op de kaart oogt dat als een forse omweg. Gelukkig kunnen we onder langs de dijk lopen. Dat is maar goed ook, want nu ontdek ik de rankende duivekervel, fumaria capreolata, in bloei. Een echte plant van rivierdalen.

In de verte komen donkere wolken aan zeilen, en ondanks ons aanvankelijk optimisme - dat drijft wel langs - lopen we even later door een hagelbui.
In Herten voert de route ons door een buitenwijk en daarna net langs het centrum. Dat moet mooier kunnen, maar we houden ons aan de route. Wanneer we in Roermond arriveren, zijn we moe maar voldaan. We steken de brug over de Roer over en lopen door het fraaie stadscentrum naar het station.

Het vervolg van het pad leest u hier.

Gewandeld: 36,2 + 12,1 = 48,3km.

Maas-Niederrheinpad: Roermond - Swalmen

Zaterdag 16 maart 2019
Vanochtend kletterde de regen tegen de ramen van ons vakantiebungalowtje op de Lommerbergen in Reuver. Wat zegt u? Maartse buien? Gewoon herfstweer in Maart. Brr.

Maar we zijn gekomen om een stuk van het Maas-Niederrhein pad te lopen, en dat doen we niet door in de bungalow te blijven hangen. We parkeren de auto in Swalmen, vlak bij het station. Gratis. Limburgse gastvrijheid. Op het station van Swalmen moeten we 20 minuten wachten. De trein uit Roermond naar Nijmegen komt eerder. Een inlander vertelt: 'Ja, de trein naar Roermond komt over 10 minuten, ook bij dit perron.' Oh. Waarom ligt hier dan dubbel spoor?

Maar de trein rijdt keurig op tijd en brengt ons in 5 minuten naar Roermond. Het is droog, al dreigt de lucht met donkergrijze wolkenpartijen. Daar pakken we de route zonder probleem op door enkele straten met mooie 19de eeuwse panden. Door een tunneltje komen we op een bedrijventerrein. In de berm bloeien madeliefje, vroegeling en paardenbloem.
Aan het eind slaan we linksaf. Bij restaurant 'gewone meneerkes' drinken we een kopje thee. Vriendelijke bediening. De waardin waarschuwt ons dat we niet de weg onderlangs het water moeten nemen, want die loopt dood. De bewegwijzering voert ons echter direct de groote stadsweide in. Hier houden we zoveel mogelijk de weg langs de haven aan. Enkele koeien doen hun best om ons de doorgang onmogelijk te maken, en voorzichtigheidshalve lopen we een stukje om. Aan het eind snijden we een stukje af. Langs de maasoever lopen we richting noorden. Madeliefjes en speenkruid liggen aan onze voeten. Bomen met rode katjes welven boven onze hoofden.

Een man die aangespoelde rommel opruimt, wijst ons op een dode bever. Een eind verderop staat het klein hoefblad massaal in bloei. Bomen die bij de voet zijn afgeknaagd wijzen er op dat er ook levende bevers zijn.
Onder een spoorviaduct door wijst de bewegwijzering en het boekje linksaf. Vijftig meter verder snijdt het water van de Maas hier elk pad af. Blijkbaar staat het water in de Asseltse plassen hoog.

Via een klein stukje asfaltweg komen we in de vuilbemden. Gevlekt longkruid verrast ons hier, een leuke ontdekking! Dit stuk oogt wild.
In Asselt stuiten we op een Noormannenroute. Langs de Maas lopen we naar het noorden tot we richting binnenland afslaan. Op de viersprong lopen we rechtdoor langs ruine Ouborg. We slaan even door een tunneltje rechtsaf om een mini dorpje te bewonderen.
Dan richting station. Jos ontdekt nog het maarts viooltje in de berm voor we vermoeid langs het station naar de auto lopen.
.

Gewandeld: 25,2 + 11,0 = 36,2km.

Marskramerpad: Zevenhoven - Noorden

Zaterdag 23 februari 2019.

Er wordt een droge en zonnige dag verwacht - uitstekend weer om na 3 maanden het wandelen weer voorzichtig op te pakken. We hebben dit stuk eerder geprobeerd te lopen, maar hadden toen hond Maiky bij ons. Het grootste deel van de wandeling bleek toen over een fietspad met loslopende koeien te lopen. En Maiky en loslopende koeien leek ons geen goed idee. We willen nu van Noorden naar Zevenhoven en teruglopen. Er is openbaar vervoer in deze streek - op door de weekse dagen, en dan alleen op schooltijden. Mocht u hier een oude vader of moeder hebben wonen, dan kunt u die niet met het ov 's avonds of in het weekend opzoeken. Iedereen heeft toch een auto?

Dit keer parkeren we in Noorden, vlakbij de kerk op een mooi publiek parkeerterrein naast een restaurant. Over een fietspad lopen we in een heerlijk Noorderzonnetje naar de Prolkade. Over deze kade lopend zien we dat we hier dichtbij het startpunt hadden kunnen parkeren. maar je, we kwamen om te wandelen. Aan het eind slaan we linksaf de Kousweg in. Waar deze naar rechtsbuigt, gaan we rechtdoor een fietspad op. We passeren een veerooster. Met de wind in de rug wandelen we door het Groene Hart. Eindeloze weilanden, doosneden door sloten. Gras, gras en gras. We passeren twee weilanden vol met ganzen. Misschien de kleine rietgans. Mijn fototoestel heeft geen telelens, helaas. Op het moment dat ik wat dichter bijloop, scharrelen de voorsten angstig weg tussen de groep.

Op een bankje gebruiken we de lunch. Daarna wandelen we verder. Tussen het gras bloeien hier en daar paarse krokusjes. We passeren het veerooster waar we bij onze vorige poging gestopt zijn. We wandelen nog iets verder voordat we omdraaien. We hebben nu de wind tegen, en dat voelen we. Een fris briesje. Naast de krokusjes zie ik nu ook een eenzaam exemplaar van het klein kruiskruid in bloei staan. Bij het picknickbankje houden we even rust. Vier wandelaars met hond komen ons gezelschap houden. Zij hebben het ov-probleem opgelost door met twee auto's te komen, een aan het begin en een aan het eind. Ook een oplossing. De twee weilanden met ganzen zitten nog vol. Wanneer we dichterbij komen, vliegen ze plots allemaal op. De reden? Drie rammelende hazen rennen in volle snelheid op het af. Jawel, de ganzen kiezen en masse het hazenpad.

Voor we het weten zijn we terug bij de auto. Onze vorige predikant heeft hier in Noorden gestaan, en ik wil nog even een kijkje bij de kerk nemen. De kerk hebben we aan het begin van de wandeling al op de foto gezet. Ik check nog even - wat maar goed ook is, anders hadden we een flater geslagen - de op-vallende kerk tegenover de parkeerplaats is een Rooms katholieke kerk, de Sint Marinuskerk..

Gedaan: 91 + 4,1 = 95,1 km
Te gaan: 360 - 95,1 = 265,9 km