vrijdag, oktober 21

Veluwe Zwerfpad: Wekeromsche zand

Vrijdag 21 oktober 2016

De afgelopen anderhalve week liepen we met de hond van een van onze kinderen. Die hebben we gisteravond terug gebracht, en vandaag willen we de delen die niet met een hond toegankelijk zijn, inhalen: het tweede deel van kaart 8, het laatste stukje van kaart 10 en de eerste helft van kaart 11.

We parkeren aan de Edese weg In Wekerom op de parkeerplaats voor het Wekeromsche Zand. Van daar lopen we langs het hekwerk over een zandweg naar de ingang van het Wekeromsche Zand vlak bij de Immenweg. Over een smal bospad wandelen we richting een heideveldje. De heide is grotendeels uitgebloeid, slechts enkele verspreid staande struikjes struikhei dragen nog hun kleine roze bloemen.
"Ga naar de natuur, daar kom je tot rust," zei ooit iemand tegen me. De luchtmacht heeft de natuur ook ontdekt; op Utrecht Centraal is het aantal decibels minder dan hier op de heide. Moeflons zijn niet te bekennen.
Op deze heide valt het me op dat er niet alleen dennen staan - verspreide dennen kom ik op vrijwel elke heide tegen - maar ook beuken. Soms alleen, soms in losse groepjes van twee of drie. In de berm van de zandweg staan twee gele composieten in bloei. De ene lijkt sterk op bezemkruiskruid, de andere op duinkruiskruid. Van beiden ben ik niet zeker: het bezemkruiskruid heeft minder lintbloemen dan ik gewend ben en duinkruiskruid zou ik in de duinen verwachten, niet hier.

Voor de uitgang staat een groepje runderen. En als ik zeg voor de uitgang, bedoel ik ook precies dat: ze staan pal voor het draaihekje op de zandweg. We zien al van verre het groepje staan, en lopen door in de hoop dat onze nadering ze ertoe brengt verderop hun heil te zoeken. Aan de buitenkant van het hek staat een gezin te wachten. Pa neemt daar het voortouw en loopt midden door de kudde heen. Vrouw en twee tieners volgen. Een jong kalf schudt verontwaardigd de kop en laat het hangen op een manier die bij honden dreigend zou zijn. We houden afstand tot het jong en bereiken veilig het draaihek.

Van hieraf volgen we de zandweg langs het hek tot het punt waar we gisteren geeindigd zijn. Hier slaan we linksaf. Ditmaal volgen we de route correct, en verbazen ons dat we hier verkeerd konden lopen. Zonder probleem komen we bij de Germaanse put. Helaas is die vol gestort. Bij de picknicktafel gebruiken we onze lunch. Een koppel wandelaars komt ons achterop. Ze dragen ook het groene boekje van het Veluwe Zwerfpad en we maken even een praatje. Ze zijn in Lunteren begonnen en op weg naar Otterlo. We wensen hen veel succes. Even verderop is een germaanse hut nagebouwd. Mooi staaltje werk, en het was nog mooire geweest als ze de oorspronkelijke bouwmethoden hadden gebruikt. Schroeven komen op mij niet authentiek over. Toch is het met voorraadschuur en veldjes een aardig geheel. Met een paar Germaanse beroepen erbij zou het een een redelijke attractie vormen.

Nu gaan we opieuw door het draaihek het Wekeromsche Zand op. Zagen we vanochtend geen zand maar heide, nu lopen we echt over het zand. De mouflons, die hier wild zouden moeten voorkomen, houden zich schuil. Sporen zien we wel, al weten we niet zeker of deze van de mouflons zijn. Rond het zand staat, zoals vaker, de grove den. Aan de oostkant passeren we een zandwal, in eeuwen gebouwd in onbedoelde samenwerking tussen boeren en stuifzand.

Hiermee zit onze herfstvakantie er weer op. Wanneer we het Veluwe Zwerfpad vervolgen, weten we nog niet. Vandaag gewandeld: 4,5+7,5+6,2=16,2 km.
Totaal gewandeld: 56,2 + 16,2 = 72,4km. Ergerns hebben we een rekenfoutje gemaakt, we hebben nu 70,6 km gewandeld.
Te gaan: 287,2 - 70,6 = 216,6 km

donderdag, oktober 20

Veluwe Zwerfpad: Lunteren - Wekeromse zand en Wekeromse Zand - Lunteren

Donderdag 20 juni 2016

We bestuderen 's ochtends uitgebreid de buienradar en besluiten uiteindelijk om 's ochtends te wandelen. De verwachting is voor griote delen van de dag lichte of iets minder lichte regen. We zitten net in de auto wanneer onze schoonzoon belt dat ze voor de bevalling onderweg zijn naar het ziekenhuis. Spannend. We besluiten de wandeling door te zetten; d ebevalling kan gemakkelijk inclusief nacontrole enkele uren duren. We parkeren de auto bij het station in Lunteren. Het traject loopt daar langs en pikken we gemakkelijk op. De bedoeling is eerst kaart 10 te lopen en daarna via de rouite op kaart 9 terug naar het station.

Door een lichte miezer lopen we door een buitenwijk van Lunteren. We volgen een pad langs een weiland en een bos waar hond Maiky los mag lopen. Hij geniet er van. Wij ook, ondanks de regen. De asfaltweg die we een stukje moeten volgen, is vrij rustig. Daarna gaan we echt het bos in. Hier moet Maiky aan de lijn. Het is een mooi, gemengd bos, met o.a. spar, eik, kastanje en linde. Hoewel begin vorige week nog vrijwel alle bomen in een prachtig groeene jas stonden te pronken, tonen de meeste soorten nu duidelijke gele en bruine herfsttinten. Het begint herfst te worden. Dat mag ook wel, zo eind herfstvakantie. Om de herfst te benadrukken, gaat het nu ook harder regenen. Het is maar goed dat alle bladzijden uit het wandelboekje geplastificeerd zijn.

We passeren een archeologische opgraving van 'Celtic fields'. Er wordt bedoeld: Keltische akkers. Waarom kan dat niet gewoon in het Nederlands? Deze staan in het boekje wel genoemd, maar op een andere plaats. Rara, waar zijn we nu? We slaan per abuis rechtsaf in plaats van linksaf en stuiten op een bordje 'Wekeromsche Zand'; verboden voor honden. Ik was er al een beetje bang voor. We lopen terug en steken even verderop moeiteloos over naar het eindpunt van kaart 10. Hier mogen we namelijk wel met hond op de weg wandelen.

Over kaart 9 valt wat minder te vertellen. De regen varieert in sterkte, en neemt aan het eind af tot vrijwel droog. We zijn er blij mee. Ook op de grond is het herfst met vele zwammen en paddenstoelen. Het vele vocht van de afgelopen dagen zal daar aan meegeholpen hebben. Een boomstronk staat vol zwavelkopjes. 'De koepel' is een uitkijktoeren, en we gebruiken onze lunch aan een van de picknicktafels. We passeren en blokhut met allerlei levensgroot houtsnijwerk. We komen enkele andere hondenbeztters tegen. Een ervan vertelt dat de honden hier los mogen lopen. Voor we het weten zijn we terug bij het station.

Vandaag gewandeld: 5,2 km.
Totaal gewandeld: 51,0 + 5,2= 56,2km
Te gaan: 287,2 - 56,2 = 231,0 km

dinsdag, oktober 18

Veluwe Zwerfpad: Valouwe en Roekel

Dinsdag 18 oktober 2016

We parkeren de auto op de Roekelse bosweg, en volgen de Apeldoornse weg tot paddenstoel 20337. Hier duiken we een smal bospad in. Het is zonnig, we zijn vroeg, en in het bos is het rustig. Halverwege de middag wordt regen verwacht, maar het moet ons lukken ruim voor die tijd bij het vakantiehuisje terug te zijn.

In het boekje staat vermeldt dat de bewegwijzering ontbreekt, en dat kunnen we bevestigen :) Een probleem vormt dat niet, het kaartje in het boek is duidelijk genoeg. Toch slaan we door onoplettendheid even een verkeerd pad in. De gps wijst ons snel terecht. Op de Immenweg wordt de bewegwijzering weer hervat. Al snel kunnen we de voorrangsweg oversteken. De ingang van het Wekeromse Zand is snel gevonden. Even op het bordje controleren of Maiky hier los mag lopen. Schrik: Maiky de hond mag hier helemaal niet lopen. Niet los en niet aangelijnd.

We kunnen om het Wekeromse zand heen wandelen, maar dan missen we het hoogtepunt van deze wandeling. We besluiten langs het hek van het Wekeromse zand te wandelen tot we bij de route op kaart 11 uitkomen. Inderdaad pakken we de route daar moeiteloos weer op. Langs het weiland staan twee soorten kamille en gewone reigersbek in bloei. We steken over en komen al snel in het bos. De zon schijnt door de bomen, en weerlicht in bedauwde spinnenwebben.

Aan het eind van het bos worden we opnieuw gestopt: Honden, ook aangelijnd, zijn niet toegestaan. Gezien de korte afstand naar de weg kom ik even in de verleiding het bordje te negeren, maar dit is priveterrein, en de eigenaar zou zijn toestemming kunnen intrekken. Dan worden velen het slachtoffer. We volgen daarom het pad rechts langs het hek tot een t-splitsing op vakantiepark bergenrhode. Hier wandelen we over het park naar de hoofdingang. Over de weg lopen we terug naar de auto.

Vandaag gewandeld: pm 5 km, maar geen kaarten afgestreept, dus : 0 km.
Totaal gewandeld: 51,0 km
Te gaan: 287,2 - 51 = 235,2 km

maandag, oktober 17

Veluwe Zwerfpad: Planken wambuis - Valouwe en Roekel - Otterlo

Maandag 17 oktober 2016

We hebben geaarzeld. Tot nu toe hebben we vanaf Arnhem de kaarten 1 t/m 5 gelopen. Het meest logische vervolg is om in een of twee keer van PLanken Wambuis naar Lunteren te lopen. Maar Jos heeft de kaarten in het wandelboekje bestudeerd en ontdekt dat we het ook in 3 rondwandelingen kunnen doen. Vandaag staan de kaarten 6, 7 en 12 op het programma. Een nadeel van deze keuze is dat we een paar kilometertjes extra lopen, maar daar staat tegenover dat we straks niet meer van het OV afhankelijk zijn.

We verlaten ons vakantiehuisje in Otterlo in een lichte miezer en nemen de bus naar Oud Reemst. De bus rijdt keurig op tijd, twee keer per uur. Goed werk van Syntus. Bij Oud Reemst stappen we uit. Van hier volgen we de boslaan, een statige beukenlaan, naar Planken Wambuis. Een van de beuken is dood, en zit onder de zwammen, mogelijk Reticularia lycoperdon, ook wel zilveren boomkussen genoemd.

Bij de Planken Wambuis slaan we rechtsaf. Maiky moet aan de lijn blijven. Bij het begin van een heideveld slaan we linksaf. Hierna volgt opnieuw een beukenlaan, terwijl het zonnetje doorbreekt. Het zonnetje breekt door wanneer tussen de majestueuze beuken doorwandelen. Hond Maiky heeft het naar zijn zin. Het zonnetje zorgt ook bij ons voor extra energie. Veel beukenlanen in dit gebied zijn geplant door ene Jan van Pallendt.

We wandelen langs de heide. Deze oogt paars, ook al is de bloei voorbij. Tussen de heide ontdekken we wat rode bessen. Bij determinatie kom ik uit op de rode bosbes. De rode? Ja, die bestaat ook. En volgens de Heukels gids komt de rode bosbes niet alleen in het bos, maar ook op de heide voor. Een leuke vondst; ik kan met niet herinnneren deze eerder te zijn tegengekomen. De heide heeft hier wel ernstige concurentie van gras, vooral het pijpenstrootje. Regelmatig zijn er leuke doorkijkjes, wat dit tot een mooi gedeelte maakt. De bewegwijzering is niet overdadig maar voldoende.

We wandelen langs 'het oude hout'. Dit stuk bos is behoorlijk oud. Tot ca. 1900 deed het dienst als eikenhakhout gebied. Daarbij liet mem de wortelstelsels in tact, wat betekent dat sommige wortelstelsels tot in de middeleeuwen terug kunnen gaan.

Vanaf hier volgen we de Planken Wambuisweg. Halverwege stoppen we bij een uitkijktoren. Een mooie constructie: hier kunnen rolstoelers naar boven! Kudos aan natuurmonumenten. De Planken Wambuisweg is lang, maar we ervaren hem niet als eentonig. Het uitzicht varieert regelmatig. We steken een veld met grote grazers over. Voor een kudde paarden, die de weg versperren, maken we met Maiky een ommetje om uit de buuurt te blijven. Wanneer we door het hek gaan waar het gebied van de grazers ophoudt, zien we wel achter ons een bordje 'honden aan de lijn', maar voor ons staat niet een dergelijk bordje. Optimistisch concluderen we dat Maiky hier even van zijn vrijheid kan genieten. Een halve kilometer verderop vernietigt een natuurbeheerder van de gemeente Ede deze hoop op vriendelijke, doch besliste wijze. Maiky wordt dus weer aangelijnd.

Bij de Apeldoornse weg slaan we rechtsaf en volgen deze tot voorbij 's Heeren Loo. Hier pakken we de route van kaart 12 weer op. Op deze zandweg is er weer ruimte voor Maiky. Daar geniet hij van. Wanneer we het bos ingaan, gaat hij subiet weer aan de lijn. Dit stukje bos komt niet heel bijzonder over. Wel ontdek ik in de berm nog een bloeiende dauwnetel. De kilometertjes wandelen gemakkelijk weg, en vermoeid maar voldaan komen we in Otterlo aan.

Vandaag gewandeld: 4,7+3,7+3,9= 12,3km
Totaal gewandeld: 37,7 + 13,3 = 51,0 km
Te gaan: 287,2 - 51 = 235,2 km

vrijdag, oktober 14

Veluwe zwerfpad: Wolfheze - Planken Wambuis

Vrijdag 14 oktober 2016

Vandaag schrijf ik, Maiky de hond, dit wandelverslag. En terecht, want viervoeters zoals ik weten natuurlijk meer van wandelen dan Tweebeners. Die stumpers moeten, zoals hun naam al zegt, met twee benen zien vooruit te komen.

Laat ik eerst vertellen hoe ik in deze logeerroedel terecht ben gekomen: mijn eigen bazinnetje verwacht binnenkort een nieuw welpje. En dan horen reuen zoals ik niet in de buurt te zijn. Het prettige van deze logeerroedel is dat ze er vaak even op uit gaan. Zo ook vandaag. Zodra de kofferbak van de auto open gaat, hoefde het baasje maar even 'hoog' te commanderen, of ik sprong al achterin. Het baasje reed naar een plek die ze 'Planken wambuis' noemen. Daar parkeerden ze de auto en wandelden naar een bushalte. Ze hadden gisteren op de 9292 reisplanner gekeken en toen was het 10 minuten lopen naar de bushalte. Nou, mede viervoeters, we deden er een half uur over. En aan mij heeft dat niet gelegen: ik moest aan de riem blijven, maar heb stevig getrokken. Die Tweebeners weten gewoon niet wat lekker rennen is. Spannend was het wel: mijn baasjes hadden niets in de gaten, maar ik hoorde vlak naast het pad een wild dier. Ik had het zelf pas op het laatste moment in de smiezen.

Op de N224 bleven mijn baasjes wachten op de bus. Ik wachtte mee. Voor het eerst in mijn leven ben ik met de bus geweest. Twee verschillende nog wel, eerst met de 105 naar Otterlo, en toen met de 108 naar Ede. Daar stapten we op de trein naar Wolfheze, waar we snel arriveerden. Wolfheze herkende ik direct: daar waren we bij de vorige wandeling gestopt.

Nadat we een drukke weg waren overgestoken, liepen we door een buitenwijk van Wolfheze. Hier voerde de route ons langs wegen, waar mijn baasje me aan de lijn houdt. De tweebeners hebben nog niet zo veel zin in wandelen, want ik moet er opnieuw fors aan trekken om er het tempo in te houden. Een paar keer beveelt het baasje me 'volg!' en dan luister ik gedwee - ongeveer anderhalve seconde. Al snel komen we in een stukje bos waar het baasje me vrij laat lopen. Hier ruik ik allerlei bosdieren, spannend!

Even verderop komen we langs een "biotoop versterkende berm'. Typisch tweebenertaal. Mijn baasje prijst de bloemen die hier nog bloeien, zoals goudsbloem, korenbloem en kaasjeskruid. Volkomen oninteressant natuurlijk. Het bazinnetje leest op een bordje dat de bloemen goed zijn voor insecten, en daarmee voor vogels en muizen. En die muizen, die ruik ik! Jammer dat ik ze niet te pakken krijg.

Hierna wandelen we over veldwegen langs akkers. Twee keer ontmoet ik een leuk speelkameraadje. Ik loop los, dus dat spelen gaat prima. We steken een weg over en mijn baasje leest dat er hier grote grazers zijn, zodat ik aan de lijn moet. En jawel, koeien zo groot als reuzen. Mijn baasje is voorzichtig en maakte een kleine omweg als er een stel midden op de zandweg staan. Ik bekijk ze geinteresseerd en vraag me af hoe een echte roedel op deze beesten zou jagen. Met dit stelletje tweebeners hoef ik er natuurlijk niet aan te beginnen. De reuze koeien kijken dom maar alert terug. Waarom vertrouwen ze me nou niet?

Hierna lopen we langs een heel stel paardenweiden. Ik heb eerder bij deze baasjes gelogeerd en toen heb ik een heus groot paard op hol gejaagd. Jammer dat ze me nu kort houden. Ik had dat graag nog eens herhaald. Hierna gaan we hot bos in. Allerlei smalle paadjes volgen elkaar op. De baasjes praten er over dat hier ook het Maarten van Rossumpad loopt, genoemd naar de middeleeuwse veldheer Maarten van Rossum. IK vraag me af waarom ze een pad noemen naar iemand die als lijfspreuk had: 'blaken en branden is het sieraad van de oorlog'.

We arriveren bij het Nivon huis. En wat denk je? Ik mag er niet in! Mijn baasjes drinken er wel een kopje thee, en ik krijg water. Daarna zetten we er weer de pas in. Het is half vier, en het bazinnetje wil voor donker bij de auto terug zijn. Typisch tweebeners, ze snappen niet dat je in het donker het best kunt jagen. We steken een spoorbaan over, waar mijn baasjes zichzelf op een ijsje trakteren.
Na het oversteken van de spoorbaan lopen we er een tijdje langs, een mooi gedeelte.

De 2 of 3 km boslaan daarna is wat saai. We steken de A12 over of liever onder. Jammer dat overal bordjes 'Verboden toegang met loslopende honden' staan. De baasjes maken nog een praatje met mensen die een paddenstoel bewonderen. Het ding ziet er ongewoon uit, maar als viervoeter ben ik daar niet in geinteresseerd. Niet eetbaar. Pas na 5-en zijn we bij de auto terug.

Vandaag gewandeld: 17,8 km
Totaal gewandeld: 19,9 + 17,8 = 37,7 km
Te gaan: 287,2 - 37,7 = 249,5 km

woensdag, oktober 12

Veluwe zwerfpad: Oosterbeek - Wolfheze

Woensdag 12 oktober 2016

We parkeren in Oosterbeek op dezelfde plek als gisteren aan de Graaf van Rechterenweg. Hond Maiky, gisteren opgehaald, heeft er zin in. Maiky heeft er zin in en trekt regelmatig. Het commando 'Volg' werkt telkens maar kort. We houden hem op de Graaf van Rechterenweg kort aan de lijn, want ondanks het rustige karakter van de weg vertrouwen we hem nog niet bij verkeer. Hotel Dreyenoord was voor de Britse militairen, die hier in '44 vochten, als naam niet goed uit te spreken. Zij noemden het daarom the white house. In de berm bloeit de reuzenbaLsemien.

De weg loopt door het bos in. Gisteren liepen we door landgoederen, dit is veel meer echt bos. Links opent zich een mooi stuk heide. Hier kan Maiky ook lekker los lopen. Hij geniet zichtbaar en luistert goed. Een fietser is ideaal om de schrik op het lijf te jagen, maar ook hier doet een kort commando wonderen. Toen ik vanmorgen dit traject op de kaart bekeek, had ik mijn zorgen over de bewegwijzering. Deze blijkt juist in het lastige deel van het traject, over smalle bospaadjes, prima verzorgd te zijn. We passeren de 'wodanseiken', zo genoemd door enkele schilders uit de 19e eeuw, en een 'duizendjarige den', die rond 1600 zijn eerste groene sprietjes voorzichtig boven de grond uit stak. Door de wind vallen er voortdurend eikels naar beneden. We horen ze overal rondom ons heen vallen en eentje landt er in mijn nek. Het zijn intieme paadjes langs een drooggevallen beek, dat kronkelend door het bos loopt. Dat maakt het voor mij wel een afwisselender en mooierre tocht dan gisteren.

Bij de Wolfhezerheide staan bordjes dat honden aangelijnd moeten zijn vanwege grote grazers. Tot twee keer toe komen we andere hondenuitlaters tegen< Beide keren lopen hun honden los. Maiky gedraagt zich, ondanks dat hij aangelijnd is, prima. In een sprengbeek zijn vrijwilligers bezig met uitdiepen en schonen. Even verderop bloeit een distel die me bij determinatie naar de kale jonker leidt. Hoewel de heide uitgebloeid is, is het een mooi landschap met leuke doorkijkjes.

Aan de overkant van het ecoduct overde A50 kan Maiky weer los lopen. Het grijskruid bloeit langs het pad. Voor we het weten zijn we bij het station in Wolfheze. De sprinter brengt ons in 5 minuten naar Oosterbeek terug.

Vandaag gewandeld: 9 km
Totaal gewandeld: 10,9 + 9 = 19,9 km
Te gaan: 287,2 - 19,9 = 267,3 km

Veluwe zwerfpad: Arnhem-Oosterbeek

Dinsdag 11 oktober 2016

Gisterochtend voorspelden zowel de buienradar als het knmi voor de hele week tot vrijdag halfzonning en droog weer. Vanmorgen miezert het wanneer we ons bungalowtje in Otterlo uit stappen. Opnieuw check ik de weersverwachting: een dag vol lichte buien.

We parkeren in Oosterbeek bij het station. De sprinter naar Arnhem rijdt om de dertig minuten, wat dus voor ons betekent dat we 25 minuten geduld mogen oefenen. De sprinter is een oud geval, en waarschijnlijk het laatste type waarbij mensen zelf een raampje kunnen open doen om (veel te gevaarlijk) hun hoofd naar buiten te steken.


In Arnhem verlaten we het station via de loopbrug aan de noordzijde. Drie korte straatjes verder staan we aan de grens van een groot landgoed of park. De witte molen is een watermolen gebouwd rond 1470. Volgens de wandelgids is het de oudste in bedrijf zijnde watermolen in Nederland. De molen is in 1966/67 gerestaureerd.

Door het sonsbeekpark lopen we verder. Oorspronkelijk stonden er meerdere watermolens langs de St. Jansbeek of Sonsbeek. We komen langs een tweede exemplaar, de Begijnenmolen. Het verval is bij elke molen 1 a 2 meter. Voor Nederland is dat, als we 8 molens zouden nemen, een redelijk hoogteverschil.

Er staat niet veel meer in bloei, maar in een van de vijvers onderweg naar kasteel Zypendaal toont het moerasvergeet me nietje haar kleine blauwe bloempjes. Bij een waterram (wat een herrie maakt dat ding!) bloeit ook de munt en een groep (vermoedelijk aangeplante) heelblaadjes.

De bewegwijzering is uitstekend. Dat verandert na het oversteken van de Kemperbergerweg. Bordjes zijn beschadigd, verf is verbleekt. Een frisse lik zou de bewegwijzering goed doen. We wandelen door uitgebreide beuken bosen. De beukenootjes knisperen onder onze schoenen. Warnsborn is een mooi gebied. Vijvers en plassen had ik niet verwacht, maar we passeren er regelmatig enkele.

In park Lichtenbeek wordt druk in het bos gewerkt. Pas gekapte bomen worden door een traktor gesleept. We ontmoeten enkele studenten bosbouw die morgen tentamen hebben. We helpen ze bij het op naam brengen van een blauwe bosbes.

De laatste halte van het pad wordt gevormd door de militaire begraafplaats in Oosterbeek, waar 1754 militairen begraven liggen die gestorven zijn tijdens de mislukte luchtlandingsoperatie bij Arnhem in 1944. De meeste graven dragen namen van Britten, maar we komen ook twee Joodse salomonszegels tegen. Aan de namen te zien waren het Poolse Joden.

In Oosterbeek vinden we onze auto terug. We brengen een bezoekje aan het gezinnetje van onze dochter en halen hond Maiky op. Morgen wandelen we met zijn drieen.

Gewandeld: 10,9 km
Te gaan: 287,2-10,9= 276,3