dinsdag, december 29

Grote Rivierenpad: Leerdam - Beesd

Dinsdag, 29 december 2015

Het regent wanneer we in de auto stappen, maar de verwachting is dat het 's-middags in Midden-Nederland droog zal zijn. Tot voorbij Gouda puffen we door de regen. Maar wanneer we bij het station in Leerdam het laatste plekje op de parkeerplaats inpikken, is het droog.

We trekken de wandelschoenen aan, letterlijk, en vinden de route gemakkelijk bij het station. We wandelen door gezellige winkelstraatjes.

Voor de grote kerk staat een beeld van twee glasblazers. Leerdam=glas, dat herinner ik me.

Leerdam blijkt ook een leuk haventje te hebben met pleziervaartuigen. We wandelen langs de kade en steken met een brug de Linge over. Direct daarna gaan we linksaf, een fietspad langs de weg. De nummering loopt wat vreemd: 8, 7, 6, 5, 4, 68. De logica ontgaat me. In ieder geval slaan we hier linksaf en wandelen over de Oude Zuider Lingedijk.
Het is december, dus ik heb de Flora van Heukels thuisgelaten. Want wat kan er nou tussen Kerst en oud&nieuw nou helemaal in bloei staan? En als er door de warme winter toch anderhalve soort bloeit, zijn dat toch de bekendere soorten die ik uit mijn hoofd ken.
Voor het fluitenkuid, witte dovenetel, de grote berenklauw, scherpe boterbloem, de schijfkamille en de kropaar gaat dat inderdaad op. De melkdistelsoort met zijn rode stengels zal wel de gewone melkdistel zijn. Zei ik anderhalve soort? Misschien toch iets meer.
Wacht even. Is dat braam die daar in bloei staat? Ja, dat is braam. Maar braamsoorten ken ik niet uit mijn hoofd.
Thuis gekomen wat snuffelen in een oude Heukels leidt me naar de gewone braam.

Het wandelt heerlijk rustig over de dijk. Weliswaar is in de verte verkeerslawaai, vermoedelijk van de A15, maar heel storend is het niet. Het geluid zal onze hele tocht vandaag te horen zijn. We lopen rond het Galgenwiel en missen een verrekijker voor de talloze watervogels.


In Asperen slaan we linksaf  richting de Linge. Tijd voor een meegebrachte boterham, die we aan de waterkant nuttigen. Zodra we weer op pad gaan, begint het toch even te miezeren. Via twee sluizen steken we de Linge over. De route is hier goed aangegeven, en dat geldt voor het gehele traject van vandaag. Het buitje is weer voorbij; we hoefde niet eens onze regencapes te voorschijn te halen.

Fort Asperen is in de 19e eeuw gebouwd. Een tijd van grote veranderingen, want als Nederland in de eerst wereld niet neutraal was gebleven, dan schat ik in dat het fort het onder de Duitse Dikke Bertha's het niet lang volgehouden. Even verderop langs de dijk staan betonnen bunkers, volgens het bordje bij het fort zijn dit scherfvrije observatieposten uit 1914.

Aan de andere kant van de dijk hebben we een prachtig uitzicht over de Linge. In de berm groeien knolboterbloemen en madeliefjes. De zon begint al te zakken, want de dagen zijn kort.

Al wandelend bereiken we Acquoy, een landelijk plaatsje met een B&B adres. De toren van de grote kerk begon al in de 15e eeuw te verzakken.


De N327 is een drukke weg; gelukkig wandelen we over het fietspad. Voorbij Rhenoy slaan we linksaf.  De Linge loopt nu aan onze linkerkant. In de uiterwaarden staat een grote boomgaard met fruitbomen. We vragen ons af hoe dat met de oogst gaat als de uiterwaarden ooit onderlopen. Datzelfde geldt voor een maisakker even verderop.

We komen op de Molendijk. De molenonderbouw ziet er met zijn gele bakstenen modern uit. De zon zakt langzaam verder.

Het plaatsje Rumpt is een heerlijk rivierdorpje. Een inwoner maakt vogelhuisjes; ze zien er leuk uit.


Wanneer we omhoog klimmen naar de weg, herkennen we deze van onze vorige wandeling. Bij de bushalte waar we de vorige keer zijn uitgestapt, nemen we nu de bus naar het station. Met de trein keren we terug naar Leerdam.


Vandaag afgelegd: 14,9 km
Gedaan: 200,3 + 14,9 = 215,2 km
Nog te gaan: 273,3 - 215,2 = 58,1 km

zondag, december 6

Grote rivierenpad: Beesd - Buren

Zaterdag 5 december 2015

Gisteren was mooier wandelweer met regelmatig zonnige perioden, maar vandaag kunnen we de wandeling combineren met sinterklaasfeest bij onze kinderen in het oosten van het land. Onderweg zien we enkele grote zwermen vogels richting zuiden vliegen. Smalle vleugels, punten met een bocht naar achteren, donkere bovenkant, licht onderzijde. We parkeren op een groot parkeerterrein in Geldermalsen. Vandaar nemen we de bus naar Beesd. Het is een buurtbus, en de chauffeur zet ons af bij de brug over de Linge ten zuiden van Beesd. Hier pakken we het pad gemakkelijk op.


Beesd blijkt een leuk plaatsje. Het maakt een gezellige indruk. Ondanks dat het tegen de A2 aangeplakt ligt, horen we het verkeerslawaai nauwelijks. Dat zal wel komen door een combinatie van sterke westenwind en een geluidsscherm.
In het dorpje zelf staan lijbomen, waarvan de takken evenwijdig aan de straat lopen. Ik veronderstel dat het lindes zijn.

We wandelen langs twee kerken, een met een stompe toren en een 19e eeuwse rooms katholieke kerk met een spitse toren. De kerk met de stompe toren heeft een leuke uitnodiging voor kerstfeest.

Zelfs vlak bij de A2 horen we nauwelijks lawaai. Datzelfde geldt wanneer we aan de andere kant van de A2 tevoorschijn komen. De wind waait straf, en af en toe komt er een bleek zonnetje door. 

We wandelen over de dijk langs de Linge. Aan onze rechterhand stroomt de Linge, aan het zicht onttrokken door moerasbossen. Het is december, dus veel bloeit er in de bermen niet meer: scherpe boterbloem, rode klaver, grote berenklauw, witte dovenetel, melkdistel.


Links van ons ligt de heerlijkheid Marienwaerdt. In een klein stukje bos groeien grote paddenstoelen. Op een plaats lijkt een 19e eeuws dorpje te zijn opgezet in de stijl van filmopnamen. Dit stukje herinner ik me als het mooiste deel van de wandeling.


De Appeldijk is nieuw geasfalteerd, iets wat de automobilisten ook ontdekt hebben. Ondanks de betrekkelijk smalle dijk rijden de inboorlingen hier stevig door. Gelukkig houden de meesten wel even wat vaart in wanneer ze ons passeren. In de berm grazen schapen met lange horens, misschien een lokaal schapenras.


Aan weerskanten groeien oude vruchtbomen. De bomen zijn kaal, en duidelijk vaak gesnoeid. Op enkele plaatsen hangen er nog verdroogde vruchten aan. Misschien zijn het abrikozen of pruimen geweest. De oude bomen doen ons denken aan de Bijbelse belofte: in de grijze ouderdom zullen zij nog vrucht dragen.
Op enkele plaatsen hangen nog peren in de bomen: mogelijk over het hoofd gezien bij het plukken.

Bij Tricht staan we voor de keuze: we kunnen hier snel terug zijn bij de auto, of we kunnen doorwandelen naar Buren. Het is nog een kilometer of 10 naar Buren, en nu 2 uur. We besluiten door te gaan.

We volgen de Meersteeg. Deze straatweg kent opnieuw veel boomgaarden. Aan het eind staat een kort stukje graskade gepland, waar ik gezien de regen in de afgelopen weken met wat zorg naar kijk.
Het begin blijkt goed begaanbaar. Geleidelijk wordt het drassiger, en het degradeert van begaanbaar via overspringbaar tot doorwaadbaar. Toch komen we goed bij de N833. Hier ontmoeten we een (Vlaamse?) wandelaar met een vlaggetje op de rug. Hij verzekert ons dat het traject dat voor ons ligt redelijk is.

Dit pad heet het grote rivierenpad, maar het water waar we nu langs lopen heet de Assche wetering. Hoe zegt u? Ja, ik had er ook nooit van gehoord. En hoewel ik de Linge nooit als een van de grote rivieren heb beschouwd, kan ik met de beste wil van de wereld de Assche Wetering niet als een van de grote rivieren zien.


De graskade is hier een aaneenschakeling  van redelijk begaanbare stukken tot doorploeterbare stukken. De modder doet ons tempo geen goed. Gelukkig hebben we de stevige wind in de rug. Het landschap is wel heerlijk rustig. Het water langs de graskade is dit najaar waarschijnlijk uitgediept, want overal liggen handgrote mosselschelpen. Nederland kent bijna 30 soorten zoetwater  mosselen. Deze zijn waarschijnlijk bij het uitbaggeren van de Assche wetering op het land gekomen en door vogels of ratten opgegeten. Wist u dat het een mossel tijdens zijn leven meer dan 100.000 liter water zuivert?
Het ploeteren door de modder is even vermoeiend als het wandelen over rul zand. We zijn blij en moe wanneer we na 2 km de Hennisdijk bereiken. Hier hebben we weer auto's langs ons heen, maar op de fietsstrook kunnen we goed wandelen. De weg is hier breed genoeg om de auto's de gelegenheid te geven uit te wijken. Een van de bewoners heeft een zeil met walnoten bij de ingang liggen. Er ligt een bordje bij: 'Gratis noten'. We nemen twee handen vol mee. Bewoner, hierbij onze dank!

Volgens het boekje gaan we even naar rechts. Het weiland waar we doorheen zouden moeten, is zo nat dat we besluiten de Hennisdijk verder te volgen. We hebben geen behoefte aan meer modder.


We kwamen eerder al langs de 'Haagse Uitweg'. Voorbij 'Achter den Haag' pakken we het pad weer moeiteloos op. Hier volgen we het pad door een mooi parkje. Tot ons plezier komen we in Buren bij een bushalte uit. We weten niet meer of we de vorige keer Buren bekeken hebben, maar het is hoog tijd voor de terugreis.

Vandaag afgelegd: 17,6 km
Gedaan: 182,7 + 17,6 = 200,3km
Nog te gaan: 273,3 - 200,3 = 73,0 km













zaterdag, oktober 31

Deltapad: Neeltje Jans - Westerschouwen

Zaterdag 31 oktober 2015

Het is rond 3 uur 's middags wanneer we de auto, op de terugweg van familiebezoek in Zeeland, op Neeltje Jans aan de zeekant parkeren. Het is een prachtige zonnige dag, droog en weinig wind. Kortom, ideaal wandelweer.

We wandelen naar het verkeersviaduct onder de N59. Onderweg zien we dat de bermen geel staan van het bezemkruiskruid. Hier en daar bloeit duizendguldenkruid. Zonder probleem pakken we het pad bij het viaduct onder de N59 op. Het zand/grint pad slingert zich door de struiken; duindoorn, duinroos en sering lijken de hoofdmoot te vormen.

We beginnen aan ons eerste stuk Oosterscheldedam. Het water stroomt met geweld onder de platen door. Meeuwen zitten op de buizen. De Roggenplaat vormt een korte onderbreking van de dam. Windmolens bepalen vanaf een afstand het gezicht. De dijk om deze plaat lijkt vanaf een afstand van zand. Speerdistel en jakobskruiskruid bepalen de begroeiing.

Het tweede stuk Oosterscheldekering brengt ons naar Schouwen. Hier gaan we de duinen in. De bewegwijzering is prima in orde. Af en toe hebben we een mooi doorkijkje naar de Oosterscheldekering.

In Westerschouwen wandelen we door tot de boswachterij, het einde van de kaart. Hier checken we de OV status. Helaas, als we stevig doorlopen halen we de bus net wel of net niet. We besluiten dezelfde route terug te wandelen.

Onderweg vallen ons de vele grote zwermen spreeuwen op, die richting noorden vliegen. Richting noorden? Jawel. Ik had in dit jaargetijde richting zuiden verwacht. Daarbij maakt het niet uit of het vogels zijn die bij ons gebroed hebben en nu naar het zuiden trekken, of dat het vogels zijn die uit het noorden komen om hier de winter door te brengen. Zijn ze van slag door het warme weer, of zoeken ze een slaapplaats? Waarschijnlijk dat laatste. In ieder geval zorgt de ondergaande zon voor enkele mooie plaatjes.


Gewandeld: 27,4+5,6=33,0 km


Te gaan: 195,1-33,0=162,1 km



zaterdag, oktober 24

Scholtenpad: Winterswijk: 't Haken

Zaterdag 24 oktober 2015

Het is een grijze dag, met grijze wolken maar geen regen. Ook geen zon, dus verwacht geen inspirerende foto's bij dit verslag.

Het is de laatste dag van dit bezoekje aan Winterswijk: vanmiddag willen we terugrijden naar Den Haag. Vanochtend willen we het als slotstuk kaart 2 wandelen: het enige deel van de rondwandeling van het Scholtenpad dat we nog niet gewandeld hebben. Op de camping leveren we de sleutel van het huisje in en huren twee fietsen. Daarmee rijden we naar het centrum. Het is markt, druk met (Duitse) bezoekers en daardoor even zoeken naar waar nu precies de Wooldse straat begint. Als er een straatnaambordje is, dan is dat goed verstopt. Een inboorlinge brengt uitkomst. Vanaf hier is het eigenlijk gemakkelijk.


We lopen met de fiets aan de hand. Het pad buigt linksaf en we wandelen over een fietspad door een park of landgoed. Ik verwacht snedige opmerkingen in de trant van: 'tegenwoordig mag u op het fietspad fietsen' maar die blijven uit.Misschien komt dat door gebrek aan fietsers en wandelaars. Het is rustig. Rustig qua wandelaars, rustig qua fietsers. Jos merkt terecht op dat we hier wel toerfietsers ontmoeten, maar geen racefietsers of mountainbikers.
Opnieuwe valt het grote aantal eikels op de grond op. Het is duidelijk een goed mastjaar.

Het pad gaat geleidelijk over van park via landgoed in bos. Een exacte grens ontgaat me. Het bos is zoals bos moet zijn: gemengd en afwisselend. In de kruidlaag zie ik dagkoekoeksbloem, klein springzaad en verschillende andere kruiden. Maar vooral heel veel paddenstoelen. Ik zal proberen onderaan een kleine collage neer te zetten.

Op verschillende plaatsen zijn zware beuken omgewaaid die een natuurlijke brug over de beekjes vormen. Eenmaal moeten we een smal bruggetje over, dat uit een plank met een leuning bestaat. Gelukkig lukt het om met de fietsen de overzijde te bereiken. Het bos is vochtig, nat emn modderig door de vele regenval van de afgelopen week.

We komen nog twee dames op leeftijd tegen, die ook aan de laatste etappen van het Scholtenpad bezig zijn. Rond 12 uur zijn we bij de kruising waar we ooit de rondwandeling begonnen zijn. We hebben de rondwandeling van het Scholtenpad voltooid.

Vandaag afgelegd:  6,7 km
Gedaan: 74,6 + 6,7 = 81,3 km
Nog te gaan: 81,3-81,3=0 km.





vrijdag, oktober 23

Scholtenpad: Lievelde - Beurzerbeek

Vrijdag 23 oktober 2015

We parkeren de auto op de kruising van de Beurzerbeek en de weg Winterswijk-Meddo. Van hier lopen we langs de beek tot het einde van kaart 9. Op het aansluitende deel van de Beurzerbeek zagen we in het voorjaar de slanke sleutelbloem bloeien. Nu zijn de oevers recent glad gemaaid.


We slaan bij het bruggetje linksaf en nemen een binnendoor route naar de weg waarlangs de auto geparkeerd staat. Volgens het boekje is er in Meddo een bushalte, en op 9292.nl zag ik twee keer per uur een bus van Meddo naar Groenlo. Langs de weg staat een blauwpaarse bloeier. Ik kom uit bij de blauwe knoop. We lopen door naar Meddo. Waar is de bushalte nu precies? Even op de mobiel 9292 app starten. Wat? 45 minuten lopen???
Dat zal er thuis ook wel gestaan hebben, maar met kleine lettertjes. Bij dat soort wandeltijden zou er mijns inziens moeten staan: niet met OV bereikbaar.
Tot overmaat van ramp merken we dat we het Scholtenpad boekje niet bij ons hebben. Heb ik daat bij het determineren van de blauwe knoop laten liggen? Of ligt het in de auto?
We wandelen terug. Het boekje blijkt in de auto te liggen. Vanaf de auto is het 30 minuten wandelen naar de bushalte op de N319.
Een half uur betekent dat de accu van mijn mobieltje leeg is als ik de hele tijd de navigatie aan houdt. Gelukkig loopt een deel van Kaart B van het Scholtenpad dezelfde route als wat er op 9292.nl aangegeven wordt.
Zonder problemen komen we op de N319. Dat kost ons een ruim half uur. Opnieuw 9292 raadplegen. He? Nu adviseert het ding 20 minuten naar het station te lopen. Mijn vertrouwen in 9292.nl is nu foetsie.
Wat nu? Opgeven? We hebben er al een kleine 10 kilometer opzitten en nog vrijwel niets van de voorgenomen route gewandeld. We wandelen langs de N319 richting Winterswijk en zijgen neer bij een bushalte. Hier moeten we drie kwartier wachten tot de bus naar Groenlo langs komt. Pff, kunnen we in ieder geval uitrusten van de 10 kilometer die we intussen gewandeld hebben.

De bus komt keurig op tijd en brengt ons naar Groenlo. In Groenlo moet dit weekend een re-enactment zijn van de slag bij Grollo, maar daar zien we helaas niets van. We hoeven niet lang te wachten op de bus naar Lievelde. Blijkbaar zijn we hier in de bewoonde wereld. We herkennen het station en de route van de vorige wandeling.
Op mijn mobiel staat een stappenteller. Ik noteer de beginstand. Het is al twee uur.

De route voert ons langs een onderduikadres. Een bordje wijst ons een zijweg naar het hoofdkwartier van 'stedendwinger' Frederik Hendrik tijdens de slag bij Grollo. Van het veengebied dat op de kaart is getekend, merken we niet veel. Wel lopen we langs een vochtig stuk dat rijk is aan paddenstoelen.

We stekende N18 over en volgen de Zwolse Weg. Het stapt gemakkelijk door naar de N319. Kaart 7 zit er op.
We volgen ze Zwolse Weg nog even en slaan rechtsaf naar de Oude Winterswijkse weg. Op het kaartje in het boekje staat de naam Stikkeweg. We wandelen door een landschap met afwisselend akkers en weilanden. We passeren enkele megastallen. De bomen lans de weg zijn meest zomereik, maar ook es en andere bomen komen voor. Vooral de eiken geven mooie herfstkleren. De wegen zijn gevarieerd: soms wandelen we over asfalt, soms over een halfverharde weg of een niet verhard fietspad.

We hebben al ruim 15 km gewandeld, en houden twee keer kort rust. De laatste kaart brengt ons aan de rand van Meddo. Daar volgen we een smal pad dat ons naar de Beurzerbeeek brengt. De overzijde van de beek loopt heel geleidelijk op.  Vermoedelijk is dat met opzet zo aangelegd om amfibien een kans te geven.
Het pad is drassig. De maisvelden langs de beek zijn pas geoogst, maar begaanbaar en we zijn blij om even voor vijf weer bij de auto terug te zijn.

Vandaag afgelegd:  3,3+4,8+4,4=12,5 km
Gedaan: 62,1+12,5=74,6 km
Nog te gaan: 81,3-74,6=6,7 km.






donderdag, oktober 22

Scholtenpad: Dottinkrade - Emmaschool

Donderdag 22 oktober 2015

We hebben ons kamp opgeslagen op camping het Wieskamp aan de Kobstederweg in Winterswijk. Daar hebben we vaker gestaan. Het is miezerig wanneer we aankomen. We pakken onze spullen uit en besluiten om ondanks de regen een klein openstaand stukje van kaart 11 te wandelen.

Langs de Kobstederweg wordt de mais binnengehaald. In de verte staan enkele bomen in herfsttooi. Even verderop staan tegenover twee huizen asters in bloei. We slaan linksaf en gaan we het bos in. Op verschillende plaatsen zien we paddenstoelen. Het is echt herfst. De klimop bloeit bijna verscholen. De
reuzenbalsemien valt met haar grote roze bloemen wel op. In de struik en boomlaag springen hulst, lijsterbes, zomereik en amerikaanse eik het meest in het oog. Sneller dan verwacht zijn we bij Emmaschool. We herkennen de plek waar we bij een vorige wandeling de auto parkeerden.

Op de terugweg wordt het even bijna droog, maar ten slotte wint de miezer het. De regen is tevens de reden voor de wat minder fraaie foto's. Maar misschien geven die wel een extra herfstidee. We wandelen dezelfde route terug: het dottinkrade is een mooi bos, ook in de herfst.

Vandaag afgelegd:  4,1km
Gedaan: 58,0+4,1=62,1km
Nog te gaan: 81,3-62,1=19,2 km.

zaterdag, september 19

Grote Rivierenpad: Herveld - Lent

Zaterdag 19 september 2015

We parkeren de auto in Lent, Hoewel we onderweg nogal wat regen hebben gehad, is het droog wanneer we de wandelschoenen aantrekken. We nemen de trein naar Elst en dan de bus naar Herveld. De chauffeur blijkt vroeger veel gewandeld te hebben, en kent het Lingepad. Dat dit nu onderdeel vormt van het grote Rivierenpad is nieuw voor hem.

In Herveld-Noord is het pad gemakkelijk op te pikken op de plaats waar we de vorige keer geƫindigd zijn. We wandelen het dorp uit en lopen verder over een asfaltweg. Molen de Vink is zeker een bezienswaardigheid. Deze standerdmolen dateert uit 1722.


Na onder de A50 doorgewandeld te zijn, wandelen we al snel het landgoed Loenen in. De paden zijn smal, en door de regen van vanochtend glibberig. Gelukkig komen we er zonder glijpartijen doorheen. De flora in het park is niet opvallend: er staat weinig in bloei.

Over een rustige Loenense straat bereiken we Sluis-Ewijk. Via de dorpsstraat bereiken we de Waaldijk. Hier hebben we een mooi uitzicht over de Waal en de uiterwaarden.  De berm is hier wat kleurrijker: rode klaver, wilde cichorei, bont kroonkruid en kruisdistel.

Bij een terras met uitzicht op de Waal drinken we een kopje thee. Bij Oosterhout (niet het Oosterhout bij Arnhem) verlaten we de Waaldijk. We komen langs een kerkgebouw met een opvallende kerktoren. Na een rondje rond vakantiewoningen komen we in een park. Hier is het af en toe zoeken naar de bewegwijzering. Ook de beschrijving is niet altijd even duidelijk. Toch bereiken we weer de Waaldijk op de plek waar dit de bedoeling is. 

Langs de dijk staan opvallende witte grenspalen met de namen van voormalige gemeentegrenzen. Gezien het tijdstip van de dag laten we het mysterieuze voormalige fort liggen.

Ondanks af en toe dreigende wolkenpartijen blijft het de hele wandeling droog: soms is het zonnig, vaak bewolkt, maar geen moment hebben we onze regenkleding echt nodig.

Zonder problemen bereiken we de auto in Lent, vanwaar we het traject van het rijk van Nijmegen gewandeld hebben.




Vandaag afgelegd: 15,6 km
Gedaan: 167,1+15,6 = 182,7km
Nog te gaan: 273,3-182,7=90,6 km

dinsdag, september 8

Via Algarviana: Vale - Alte (10 km)

Dinsdag 8 september 2015

Vanuit de weg door Vale slaan we al snel een grintweg rechtsaf in. Deze weg voert ons na een aantal huizen door een uiterst rustig dal. Er zijn huizen, maar die liggen behoorlijk verspreid. Als u nog een rustige plek zoekt, is dit een mogelijkheid. Langs de weg staan verlaten boomgaarden. Het dal kent een beekje, dat nu vermoedelijk droog staat. Toch zien de hellingen er hier groener uit dan op andere plaatsen. De weg stijgt geleidelijk richting Fonte Santa. Wilde venkel (foeniculum vulgare) en een gele composiet die op dittrichia viscosa lijkt zijn de voornaamste bloeiers. Een Duits echtpaar dat de Via Algarviana loopt is wel in voor een praatje. Ze zijn vanochtend in Alte begonnen en willen doorgaan tot S.B. Messines. Ze waarschuwen ons voor veel honden onderweg. De honden hebben wel respect voor een stok. Deze hebben we bij ons.

Het pad stijgt behoorlijk, na wat dorpjes gepasseerd te zijn wordt ons pad aanzienlijk smaller en lijkt het steeds meer op een echt bergweggetje, wat dan weer daalt en dan weer stijgt. Midden op het pad bloeit af en toe drimmia maritima. Ondanks de naam bloeit deze soort dus niet alleen aan de kust. Persoonlijk vind ik het een prachtige plant, maar oordeel zelf.

Bij een boerderij eten we in de schaduw onze boterham op. Het is dan nog een kleine twee kilometer naar Alte. Na de wasplaats komen we al spoedig in het dorp. Bij de kerk rusten we uit in de schaduw. Daarna drinken we vers geperst sinaasappelsap voor 1,50 euro per glas. Na nog wat water ingeslagen te hebben gaan we over de N124 terug naar Portela. Onderweg komen we een allervriendelijkste dame tegen die ons amandelen, vijgen en Johannesbrood kado doet. Ze wil er niets voor hebben en we bedanken haar met een allerhartelijkst obrigado.









maandag, september 7

Via Algarviana: Sao Bartolomeo Messines - Stuwmeer do Fucho (10 km)

Maandag 7 september 2015

Stuwmeer do Fucho
Het traject van Portelo naar SB Messines lijkt niet echt interessant, dat slaan we over. Het traject van Bartolumeo naar de stuwmeren oogt mooier. In S.B. Messines is het even zoeken naar een parkeerplek, maar achter de intermarche blijkt een groot gratis parkeerterrein te zijn.

Het voordeel van gps is dat de route snel te vinden is. In het stadje komen we langs een fabriek maar het is me niet duidelijk wat hier verwerkt wordt. Aan de rand van het stadje passeren we de spoorlijn. Enkel spoor en onbewaakt. We komen nu in een heuvelachtig landschap met verspreide woningen. Verschillende malen zien we bordjes van lokale wandelroutes die met rood-geel ipv wit-rood zijn aangegeven. Ons Duitstalige gidsje gaat de rugzak in, want de bewegwijzering is weer perfect.






Kurkeik
Tussen de verspreid liggende woningen staan sinaasappelboomgaarden en losse olijfbomen. Een kort gezet mannetje is bezig met de hand groene olijven te oogsten en balanceert daarbij wiebelend op een muurtje. Met mijn lange Nederlandse postuur help ik hem met een paar losse exemplaren.

Het landschap is droog en er staat weinig in bloei: vorige week vonden we aan de kust meer bloeiende planten. De asfaltweg gaat over in een grindweg die bergopwaarts voert. Hier staan kurkeiken langs de kant van de weg en in de velden. De kurkeik is in Portugal beschermd. Heeft u een kurkeik op uw terrein en gaat deze dood? Dan bent u verplicht een nieuwe kurkeik te planten.

Na een rustige klim zien we voor ons enkele kleine meertjes liggen. Het echte stuwmeer is verderop. We volgen de grindweg langs het stuwmeer tot we Fucho in de verte zien liggen. Langs het meer worden we verrast door een koninginnenpage, een rouwmantel en enkele andere vlinders. Hiernaast zien we minstens drie soorten libellen.
We hebben nu zo'n 10 km er op zitten, en hoewel het pas twaalf uur is, keren we terug. 10 km heen en 10 km terug betekent 20 km, voor ons een mooie afstand. Met de bus terug is een avontuur dat we deze vakantie nog niet willen uitproberen.






zondag, september 6

Via Algarviana: Messines de Portela - Vale (pm 2 km)

Zondag 6 september 2015

We zijn al anderhalve week in de Algarve en we hebben nog totaal geen verslag gedaan. Dat heeft allerlei oorzaken.
Vanmiddag hebben we in ieder geval een klein stukje Via Algarviana gewandeld. Vanuit ons appartementje in Portela wandelen we door het dorpje naar de N124. Enkele keffers blaffen ons onderweg toe van vlak boven onze hoofden. Hier slaan we linksaf en wandelen we een klein stukje langs de provinciale weg. Direct na een benzinestation slaan we rechtsaf en volgen een landweg. De route is overal perfect aangegeven: daar kunnen we in Nederland nog een puntje aan zuigen.

We wandelen hier langs ogenschijnlijk ongebruikte grond, maar langs de kant van de weg groeien wel vruchtdragende granaatappelbomen en olijfbomen. In de berm groeit volop venkel (foeniculum vulgare). Opnieuw passeren we enkele boerderijen of huizen met blaffende honden. Er is hier vrijwel geen boerderij of villa zonder een batterij waakhonden. Meestal zitten ze achter een gesloten hek, maar sommigen komen ook de weg op. Het duitstalige boekje over de via Algarviana raadt een een stok mee te nemen om ze op afstand te houden.

Veel andere planten zijn al uitgebloeid. Twee gele composieten kan ik niet snel op naam brengen. Bij Vale nemen we een asfalt weg terug. In de berm groeit een stengelloze distel, die er toch weer anders uitziet dan de stengelloze distel die we uit de Alpen kennen. Via Cordeiros de Messines komen we weer terug bij Portela.


Aanvulling:
Een van de twee composieten, hier links weergegeven, lijkt calina racemosa te zijn.

zaterdag, augustus 22

Deltapad: Rockanje - Oostvoorne

Zaterdag 22 augustus 2015.

Zeepkruid
We vertrekken vroeg voor familiebezoek in Middelburg. Helaas zijn we niet de enigen die naar Zeeland willen; we brengen bijna een uur in de file op de A58 door. We zijn daardoor pas rond 13 uur in Rockanje. De wandelroute blijkt hier gemakkelijk te vinden. Lastig wordt het waar we tussen tweee parkeerterreinen door het duin in moeten. Waar moeten we nu precies linksaf? En bij de weg tussen de parkeerterreinen door staat een duidelijk kruis ten teken dat de route niet die kant uit gaat.
Hoewel bewegwijzering boven het boekje gaat, besluiten we toch om dit kruis te negeren. Dat blijkt een goede zet, want gelukkig komen we verderop weer stickers tegen.

Heelblaadjes
Zo slecht als de bewegwijzering begint, zo mooi is de flora. Het begint met zeepkruid, een oude bekende in de duinen. Het Deltapad trakteert ons al snel op 4 kilometer natte duinvalleien: de droom van iedere florist. De eerste tekenen die ik zie bestaan uit koninginnekruid en kattenstaart. Al snel daarna volgen munt en heelblaadjes. Op een helling groeit vleugeltjesbloem en slanke gentiaan. Parnassia ontbreekt niet. Het is ideale grond voor orchideeen, maar daarvoor zullen we in een ander jaargetijde terug moeten komen. Een aantal soorten die kenmerkend zijn voor natte duinvalleien zien we niet: duizendguldenkruid, ogentroost en kleine valeriaan. Misschien dat die er wel zijn, maar niet langs het pad waar we lopen.

Hoewel het vrij droog is, brengt het pad ons door een dicht en vochtig oerwoud dat in de tropen niet zou misstaan. Op verschillende plaatsen voert het smalle paadje ons over modderige delen. In de herfst zou ik hier laarzen aanbevelen.






Gentiaan
Het tweede deel van onze tocht voert door binnenduinbos. De vele vlinders vallen op. Voor we het weten zijn we aan het eind van de tweede kaart gekomen. Oostvoorne wint wat mij betreft de prijs voor het meest tegenstrijdige plaatsnaambordje van Nederland. Met de bus terug naar Rockanje.



Munt

 Gewandeld: 18,9+8,5=27,4 km
Te gaan: 195,1-27,4=168,7 km






vrijdag, juli 24

Krijtlandpad: Valkenburg - Maastricht

Donderdag 23 juli 2015

Het is de laatste dag van deze vakantie, en we willen nog een van de twee openstaande trajecten van het Krijtlandpad wandelen voor we vanavond naar huis rijden. De keuze valt op Valkenburg-Maastricht. Het traject ziet er op de kaart niet erg aantrekkelijk uit: een weg langs de voet van een hellingbos, gevolgd door weilanden en buitenwijken van Maastricht.

We parkeren in Valkenburg buiten het dorp. In het centrum is het even zoeken waar we de vorige keer naar beneden zijn gekomen. De beschrijving in de derde editie lijkt niet helemaal aan te sluiten, tenzij het genoemde plein eigenlijk een straat is.
Maar wanneer we de route weer opgepakt hebben, wijst deze zich verder vanzelf. We maken even een praatje met een echtpaar van onze leeftijd die het Krijtlandpad met rugzak wandelen, van Bed en Breakfast naar B&B. Mijn respect!

Valkenburg is de plaats waar het toerisme in Z-Limburg in de 19e eeuw begon, en wanneer we langs de Geul wandelen, begrijpen we waarom. De Geul meandert rechts van ons, het smalle wandelpad langs een steile helling doet niet onder voor Ardennen en Eifel en in de mergelwand aan onze linkerhand zijn oude vuursteenmijnen en mergelmijnen.

Onder de flora vallen ruig klokje en reuzebalsemien op. We gaan omhoog en de flora verandert, al zie ik geen bijzondere planten in bloei. Het schaduwkruiskruid, dat ik de afgelopen dagen verschillende malen in bossen zag, maar verzuimde te noemen, ontbreekt hier.

We krijgen nog een mooi overzicht over een mergelgroeve, en een uitzicht over Maastricht, alvorens we afdalen naar de voorstadjes van Maastricht.

Gewandeld: 66 +12,5= 78,5 km
Te gaan: 90,0 - 78,5 = 11,5 km

Deze wandeling was de laatste van onze vakantie. Er staat nog een traject open, bij Mheer, maar dat zal tot een volgende keer moeten wachten.


woensdag, juli 22

Krijtlandpad: Epen - Vaals

Woensdag 22 juli 2015

In Epen is het op P2 gratis parkeren. Via een smal voetpad nemen we een binnendoor weggetje naar de Geul, waar we afgelopen zaterdag wandelden. Een deel van het pad wandelen we opnieuw, namelijk bij Camerig de berg op.

Het eerste traject tot aan het restaurantje is een herhaling van zetten. Hierna is het leuker: omhoog verder het Vijlenerbos in. Het gemengde bos biedt nog steeds veel variantie in bomen. In de ondergroei is minder variantie: vooral veel varens en braam. De bosbes draagt haar donkerpaarse bessen.

Het Vijlenerbosch wordt gevolg door het Kerperbosch.  Hier is het hakbeheer in private handen.  Door het hakbeheer zouden hier zeldzame planten voorkomen als hengel, betonie, fraai hertshooi en agrimonie.
Van de genoemde soorten komen we de hengel inderdaag tegen. Een lipbloemige langs het pad zou misschien betonie kunnen zijn, maar blijkt brunel te zijn. Agrimonie en hertshooi hebben we op onze wandelingen veel gezien, maar vallen vandaag niet in de prijzen. Wel houd ik mijn ogen extra open voor het fraai hertshooi, maar helaas. Wel klein en  groot springzaad.

Net iets over de helft van de dagroute gaat het mis. Het boekje vermeldt: 'bij een wegkruis rechtsaf, Wolfhaag'. De stickers wijzen bij een wegkruis naar rechts. En we komen nog een sticker tegen die ons door een hekje een weiland opstuurt. Het enige pad op dit weiland voert langs de bosrand. Dit volgen we en door een hekje komen we bij een bosweg en een kruising. Hier ontbreekt elke markering. We hebben geen zin om terug te gaan, en volgen de bosweg langs het weiland. Deze gaat over in een smal voetpad. Elke markering ontbreekt, maar we moeten in deze richting een keer de Gemmenicherweg kruisen.
Het smalle voetpad voert ons door diverse klaphekjes, weiden en smalle paadjes. Soms is het pad maar nauwelijks open. Uiteindelijk komen we in Wolfshaag. Hier pakken we de route weer op.

Nu is het nog een lange, soms geleidelijke, soms iets steilere klim naar het drielandenpunt. Jos stelt voor onszelf hier op een sorbet te trakteren, maar die vlieger gaat niet op. Er zijn wel hete en koude drankjes te koop, en losse ijsjes, maar geen sorbets. We wandelen naar Vaals en vinden daar wel een terrasje.

Het was een redelijk intensief traject, vooral door het regelmatig dalen en stijgen. In dat opzicht een goede oefening voor bijvoorbeeld een Eifelsteig.

Gewandeld: 52,5 + 13,5 = 66km
Te gaan: 90,0 - 66,0 = 24 km