LAW : Grote rivierenpad : Tiel - Ochten

Zaterdag 25 oktober 2014

Donderdagavond kijken we het weerbericht: doen we het wel of doen we het niet? De verwachting is toch we veel regen. Vrijdagavond bekijken we opnieuw de weersverwachting. Nu is er nog steeds kans op ene bui, maar er komen vanuit het westen toch vooral opklaringen het land binnendrijven.

En wanneer zaterdagochtend de lucht grotendeels blauw gekleurd is, staat het besluit vast: we gaan. De keuze is gevallen op een stukje grote rivierenpad, van Tiel naar Ochten. We parkeren de auto in Ochten op een rivierdam beneden de dijk. Er staan verschillende vissers, dus dit zal wel een vertrouwde plek zijn.

Een bus van Arriva brengt ons snel naar Tiel. Daar is het nog even lopen naar het veerpontje. Dat veerpontje is een verrassing: alleen voor voetgangers en fietsers. Voor 2 euro 10 mogen we allebei mee.
Een vriendelijke dame uit Tiel vertelt dat ze ook wandelt. We laten haar in het boekje zien hoe we willen wandelen. Ze vertelt dat we rustig langs de waaloever over het zand kunnen wandelen. Alleen over het laatste stukje is ze niet zeker: het is een tijd geleden dat ze daar is geweest. Ondertussen is het grijs bewolkt. Niet egaal grijs, voor de liefhebber zijn er verschillende grijstinten te bewonderen.

Bij het verlaten van de veerpont gaat zij rechtsaf naar het westen. Wij volgen de weg tot aan het veerhuis. Hier gaat de hoofdroute rechtdoor, maar met het lage water willen we graag de alternatieve route door de Wamelsche Waarden. Die alternatieve route zou hier linksaf gaan en zijn aangegeven met een bordje "struinroute". Dat bordje ontbreekt. We volgen een poosje de halfverharde modderweg, en steken dan door het weiland naar de Waaloever. Er staat schrikdraad, maar daar kunnen we zonder probleem overheen. Achteraf gezien hadden we even terug moeten lopen. Boer, ons excuus!

Langs de Waaloever blijkt het een plantkundig soortenrijk gebiedje te zijn. Ondanks dat het eind oktober is, staan er verschillende planten in bloei. De reukloze kamille, guldenroede, het duizendblad, kruisdistel en het boerenwormkruid zijn algemeen bekend, maar ik zie ook drie soorten die ik niet direct kan thuisbrengen. Een ervan is een zuring, de andere twee composieten. Ik concentreer me op een plant met gele buisbloemen en witte lintbloemen, en kom uit op de smalle aster. Een leuke vondst.
Verschillende malen belemmert schrikdraad de voortgang, maar bij de rivier kunnen we er langs. Misschien is dit alternatief toch opgeheven.

In de rivier zelf zijn de kribben, die vanaf de oever loodrecht de rivier insteken, afgegraven. De dame op de veerpont vertelde ons dat RWS ze aan het vervangen is door dammen die evenwijdig aan de rivieroever lopen. De rivier moet dan meer water kunnen afvoeren.

Het is wat lastig om uit de beschrijving van het boekje op te maken waar we weer omhoog moeten. We vinden na wat zoeken een gemakkelijk paadje na een bakstenen bouwwerk dat tot vlak bij de rivier komt. De weg die we hierna tussen de weilanden volgen brengt ons bij het oostelijke uiteinde van Wamel.

Kaart 39 is een beetje een 'moetje'. Via de brug over de Waal voor de N323 komen we terug op de Noordoever. Op het asfalt lopen de kilometers wel gemakkelijk en snel weg. Veel gemakkelijker dan op het zand langs de Waal. Exact volgens het boekje  verlaten we deze weg en gaan verder over de Waalbandijk. In principe zouden we deze dijk tot aan Ochten kunnen volgen, maar er zijn twee plaatsen waar de route van de dijk afwijkt.

In de berm groeit een paarse composiet. Ik vermoed cichorei, ondanks de lage hoogte, maar stop niet om dit te controleren. Eigenlijk geen goed gevoel bij. Maar we moeten nog vijf kilometer, en de verschillende grijstinten verschuiven nu toch naar de donkerder soorten. Even later begint het te regenen. Capes om dus.

De eerste afslag naar de Heersweg is gemakkelijk te vinden. Het is hier goed lopen. Na een ruime kilometer komen we terug op de dijk. De tweede afslag is onduidelijk. Het boekje vermeldt een graspad tegenover de Lappenafweg. Hier is wel een graspad, maar het hek zit stevig op slot. Het hek ernaast heeft de bekende wit-rode sticker, maar leidt naar een modderige akker. We besluiten de dijk te volgen.

Die loopt lekker door. Een klein uurtje later zijn we bij Ochten, waar we de auto keurig terugvinden.


Vandaag afgelegd: 13,6 km
Gedaan: 121,7+13,6=135,3 km
Nog te gaan: 273,3-135,3=138,0 km

LAW 6 Grote Rivierenpad: Schoonhoven - Melkweg

Zaterdag 4 oktober 2014

Rond twaalf uur parkeren we bij de pont in Schoonhoven. We steken te voet over, waarvoor men ons 1,20 euro rekent.
Aan de zuidkant verlaten we het schip. Op de kruising blijkt ook het Pelgrimspad, het Floris de V pad en het Oude Hollandse Waterlinie pad te lopen.

Over de Veersedijk lopen we richting Nieuwpoort. Nee, niet het Nieuwpoort van 1600, slag bij Nieuwpoort. Dat Nieuwpoort ligt aan de Vlaamse kust. Dit Nieuwpoort is wel een oud stadje. We lopen over de vestingwal die naar aanleiding van de Frans inval in 1672 zijn aangelegd.
NU is alles hier rustig en vreedzaam.  Er grazen schapen op de aarden wallen. Enkele schapen zijn gespikkeld, en herinneren me aan het verhaal van Jakob en Laban uit de Bijbel, die daar over de schaapskudden een 'battle of wits' uitvechten. 

Door het oude vestingstadje lopen we naar het zuiden. Even buiten de bebouwde kom slaan we linksaf. We klimmen met een keurig opstapje over het hek. Dat opstapje is er speciaal voor neergezet. We lopen over een pm 5 meter brede grasdijk evenwijdig aan de N216. Dat is prima lopen. Een paar koeien versperren ons de weg, en maken vreemde geluiden. We weten er toch voorbij te komen.

Langs de slootkant staat nog steeds het Koninginnekruid in bloei. Eerder deze week zagen we het in Winterswijk al helemaal in het grijze zaad staan. Hier bloeit het volop. We komen twee wandelaarsters tegen met een boekje van het Grote Rivierenpad in de hand en zeggen hen vriendelijk gedag.

Bij de Westermolen slaan we linksaf. Van hieraf volgen we eerst de Goudriaanse kade en later de Langerakse kade. Bij het woord 'kade' moet u zich geen stenen oevers met aanlegplaatsen voorstellen. Alles is heel landelijk. Een sloot, zo smal dat ik er 's winters niet zou willen schaatsen, loopt langs deze kade.

Een groep parapenters is aan het oefenen op een van de weilanden. Dat ziet er leuk uit. Bij de stuw slaan we rechtsaf en lopen opnieuw over een smalle kade. Dit traject hebben we al eerder gelopen. We gaan daarom niet verder naar pompstation Melkweg, maar volgen de Boonevlietweg naar Goudriaan. Daar gaan we even bij familie op de thee.






Vandaag afgelegd: 4,6+5,9=10,5 km
Gedaan: 111,2+10,5=121,7 km
Nog te gaan: 273,3-121,7=151,6 km

Scholtenpad: Kotten - Haart

Donderdag 2 oktober 2014. 
Kaart 15, 16.

Hoewel het 2 oktober is, is de weersverwachting dat het vandaag 15-20 graden zal worden. We zetten de fietsen weer neer bij Haart, bij het gedenkmonument voor de Tweede Wereldoorlog. Daarna rijden we naar Kotten en parkeren op de parkeerplaats langs de provinciale weg.

Het pad steekt hier ook de weg over, dus daar hoeven we niet naar te zoeken. We wandelen opnieuw door een afwisselend landschap van kleine bossen, weilanden en akkers. De weilanden staan soms leeg, maar worden soms begraasd door schapen of koeien. De koeien zijn soms zwart bont, soms rood bont, soms wit en soms geheel rood.

Rechts van ons stroomt volgens het kaartje de Bemersbeek, maar daar zien we niet veel van. In de bermen staan dagkoekoeksbloem en boerenwormkruid. Dat zijn geen planten waarvoor ik een wandeling van 10 kilometer wil maken. Ik hoop op iets interessanters.

De wegen zijn vrijwel allemaal erg rustig. We ontmoeten geen mensen die het Scholtenpad ook lopen: vrijwel alle andere dagjesmensen zijn fietsers. Bij de Borkense Baan houden we halt voor de lunch. Het is hier zeldzaam rustig. De Borkense Baan is een treinspoor tussen Winterswijk en Borken die niet meer gebruikt wordt. De rails ligt er nog. We lopen vanaf hier een stukje gelijk op met het Naboarpad, dat de Nederlands-Duitse grens volgt. De bordjes vermelden ook nog het voor mij onbekende kommiezenpad. Volgens het Naboarpad boekje komen er op en langs de Borkensbaan 34 soorten dagvlinders voor. Hoewel het begin oktober is, zien we nog wel een enkel bont zandoogje rondfladderen.

We volgen enkele halfverharde wegen en komen bij de Duitse grens. Hier houden we even halt. Hier vlak bij ligt het Wooldsche veen en het Vardingholter veen. Samen vormen die een aaneengeschakeld natuurgebied met hoogveen. Volgens het informatiebord bij de grens leven er enkele unieke plantensoorten die nergens anders voor komen. We nemen ons voor op de terugweg er langs te fietsen en het zo mogelijk een bezoekje te brengen.

De laatste kilometertjes gaan redelijk snel. In de berm groeit nog de reuzenbalsemien, die we al een paar keer eerder in vochtige bermen hebben gezien.
We komen bij de fietsen en halen ze van slot. Dan komen we bij een onprettige verrassing: drie ventielen ontbreken. Drie legen banden. We overleggen wat we zullen doen: teruglopen naar de auto? Dat kan, maar zal wel een kilometer of acht zijn. Dat wordt laat en dan zijn we uitgeput. Ik besluit een taxi te bellen. Helaas heb ik hier geen netwerkbereik. We lopen een stukje terug langs de weg. Daar ligt een camping met de naam Roerdinkhof.  Wanneer we daar komen, is het bereik toegenomen tot 1 streepje: nog steeds onvoldoende om het adres van de camping of het nummer van een taxicentrale te vinden.  Jos vraagt bij de receptie van de camping of zij een taxi willen bellen of een nummer weten. De eigenaar, Gerhard Huetink, hoort ons wedervaren aan en biedt spontaan aan om ons voor een bescheiden bedrag naar Kotten te brengen. Dat aanbod nemen we graag aan.

Daar vinden we de auto, halen de fietsen op en gaan terug naar de camping. We waren van plan om vrijdag ook nog te wandelen, maar door de kwajongensstreek besluiten we om morgenochtend al terug te gaan.

Vandaag afgelegd: 10 km
Gedaan: 18,6+10=28,6 km
Nog te gaan: 81,3-28,6=52,7 km.

 

Scholtenpad: Haart - Bredevoort

Woensdag 1 oktober 2014
Kaart  4

Het is mistig als we door het Winterswijkse buurtschap Miste rijden. Heel toepasselijk.Vandaag hebben we een hond te leen, Maiky.

In Bredevoort blijkt het gratis parkeren op het pleintje in het oude centrum. De wandelroute loopt langs het pleintje. Daar staat een standbeeld van Hendrickje Stoffels, eerst dienstmeisje, en later minnares van Rembrandt van Rijn.

Bredevoort voert reclame voor zichzelf als boekenstad. Op verschillende plaatsen zijn boekhandels. We zien er verschillende waar boeken op basis van eerlijkheid te koop zijn voor 2 euro. De boeken stan onder afdakjes, er is niemand bij, maar er is een brievenbus waar je geacht wordt het geld voor de boeken die je meeneemt in stopt. De beschrijving voert ons door het oude vestingstadje naar de provinciale weg, die we moeiteloos oversteken.

We wandelen over een rustige weg, en een bospad naar landgoed Walfort. Maiky luistert goed maar we houden hem nog wel even aangelijnd. Over een zandweg met fietspad komen we bij een bos. Dit blijkt een echt paddenstoelenparadijs. Het bos is uiterst gevarieerd, met opnieuw berk, beuk, lijsterbes, verschillende soorten eiken, klimop, kastanjes en een aantal soorten die ik niet direct aan de bladeren herken. Vermoedelijk is het die verscheidenheid die voor het grote aantallen soorten paddenstoelen zorgt. Maiky wil graag verder, en ik heb ook geen paddenstoelengids bij me, dus we wandelen verder zonder ze te bestuderen.

Veel planten zien we niet in bloei staan. Een aantal planten zullen hun bloemen gesloten houden door het gebrek aan zonlicht - de mist is wel opgetrokken, maar de zon breekt slechts moeizaam en kortstondig door.

Voor we er erg in hebben zijn we in Haart. We nemen dezelfde weg terug, al laten we Maiky nu los lopen.

  












Vandaag afgelegd: 4,1 km
Gedaan: 14,5+4,1=18,6 km
Nog te gaan: 81,3-18,6=62,7 km.

Scholtenpad: Roerdinkhof - Haart

Dinsdag 30 september 2014
Kaart 1, 17

Het Scholtenpad is een rondwandeling rond Winterswijk, waar we een midweekje doorbrengen. Vorig voorjaar hebben we hier al een stukje van gelopen. Het Scholtenpad is genoemd naar de Scholten, Achterhoekse herenboeren. De boerderijen zijn o.a. herkenbaar aan het rode of groene hout bij de nok.

Laat ik van mijn hart geen moordkuil maken: de OV ondersteuning van dit pad is niet geweldig. We zijn er op voorbereid, en hebben het fietsenrek achterop de auto gezet en de fietsen meegenomen. Vandaag rijden we met de auto naar de Roerdinkhof, zetten daar de fietsen neer, en rijden dan naar Haart. Daar parkeren we de auto in de berm van een rustige weg langs het te wandelen pad.

De route leidt aanvankelijk over enkele rustige asfalt wegen. In de bermen groeien de bekende kruiden als reukloze kamille en margrieten. Ze lijken oppervlakkig gezien wel wat op elkaar: allebei composieten met bloemhoofdjes waarvan het hart bestaat uit gele buisbloemen omgeven door een rand van witte lintbloemen. Het verschil is het duidelijkst bij de bladeren: die van de margriet zijn grof getand, die van de kamille fijn veerdelig.

Het landschap is kleinschalig gevarieerd. Weilanden, akkers en kleine bospercelen wisselen elkaar af. Bij een van de bermen is een mengsel van bloemzaden ingezaaid. Behalve de zonnebloem kan ik de meesten niet thuisbrengen.

Het pad voert verder over stenen wegen, halfverharde wegen, voetpaadjes en alles wat er tussenin denkbaar is. De bossen zijn kleinschalig maar gevarieerd: zomereik, ruwe berk, beuk en kastanje zijn slechts enkele van de vele soorten.

Er staat eind september nog genoeg in bloei. Daarbij vallen altijd de planten op met felgekleurde bloemen. Platen met groene bloemen vallen nooit op. Een voorbeeld hiervan is de klimop. De bloemen zijn in een soort bolletjes gegroepeerd.

Bij Meerdink groeien volgens het boekje wintereiken. De meeste eiken in ons land zijn zomereiken, herkenbaar doordat de bladeren geen steel hebben of een steel die korter is dan 1 cm.  Bij de wintereik is deze 1-2,5 cm.

Op het landgoed komen we zelfs drie soorten eiken tegen, de zomereik, de amerikaanse eik en iets wat op wintereik lijkt. Ik zeg lijkt, omdat de gehele bladonderzijde behaard is, en niet alleen de nerven stervormig behaard. De flora van heukels noemt ook een kruising tussen zomer- en wintereik, en ik vermoed dat ik die hier onder handen heb.

De kranten maakten al melding van een extra generatie vlinders. Ook wij kwamen nog verschillende vlinders tegen. Tegen het eind van de wandeling troffen we nog een mooie rups aan. Omdat het eind september is, hadden we de vlinder en insectengidsen thuis gelaten.


Het wandelpad is overal prima aangegeven. Een 10 met een griffel voor de pad-coordinator.









Vandaag afgelegd: 7,6+3,8=11,4 km
Gedaan: 3,1+11,4=14,5 km
Nog te gaan: 81,3-14,5=66,8 km.

LAW 6 grote rivierenpad : Loetbos - Bergambacht

Zaterdag 20 september 2014

We komen rond 10:10 met de auto aan en parkeren bij het Loetbos. Het laatste stukje werd het steeds mistiger. Bij de bushalte hangen 4 roosters. De eerste 3 rijden niet op zaterdag. De 4e wel, eens in het uur. En we hoeven maar 5 minuten te wachten. Wanneer de bus stopt is het zicht nog maar 200 meter.

De bus brengt ons snel over de N210 naar Bergambacht. We lopen door het plaatsje naar Kadijk, steken de N207 over en lopen over de Kadijk. Het is nog steeds mistig. We lopen middendoor de weilanden, en op enkele groepen racefietsers na is het hier rustig. Aan weerskanten van het pad zijn, zoals het in een Hollands polderlandschap betaamt, sloten en wilgen. Op een van de wilgen zit een meer dan vuistgrote zwam. De paddenstoelengids brengt geen uitkomst.

Wanneer het zonnetje eenmaal doorbreekt, is het echter snel met de mist gedaan. Het tweede deel van de Kadijk is rustiger. Het pad is versperd met hekken en schrikdaden, maar we kunnen goed verder. Het hek naar links is goed te vinden. We lopen nu in de open zonneschijn en het wordt zelfs behoorlijk warm. Een prima plaats om de lunch te gebruiken. In de sloot groeit tandzaad. Met de Heukels in de hand kom ik uit op smal tandzaad, Bidens commata. De meeste bloemen zijn al uitgebloeid. Een enkele kattenstaart toont nog haar volle glorie.

Via het erf van een boerderij komen we uit op een asfaltweg door het lintdorp Zuidbroek. Het is een smalle weg met vrij veel plaatselijk autoverkeer. Bijna aan het eind van de weg houdt kaasboerderij Schep open huis. We nemen even een kijkje. Twee stukken kaas rijker en twee lapjes papier armer vervolgen we ons pad. Langs de sloot komen we nog het zwart tandzaad en het knikkend tandzaad tegen.

De verschillende tandzaadsoorten hebben geen fel gekleurde bloemen, en vallen dus niet zo op. Toch maar een fotootje.

Over een fietspad komen we bij het Loetbos. Met het boekje in de hand is het pad prima te volgen. Zonder boekje ook, als je gewoon de bordjes van de andere routes volgt. In het bos zelf bekijken we niet zoveel. Wel staat overal de reuzenbalsemien in bloei.

De hele route, behalve het laatste stukje Loetbos, is de bewegwijzering aan de magere kant. Misschien komt dit doordat we deze twee kaarten "tegen de richting in" lopen, van oost naar west i.p.v. van west naar oost.

Vandaag afgelegd: 9,0 km
Gedaan: 102,2+9,0=111,2 km
Nog te gaan: 171,8-9,0=162,8 km.

Deltapad: Vom Brouwersdam nach Renesse

Zaterdag 6 september 2014

Een goede wandeling begint met een goede voorbereiding, dus de avond voor ons vertrek bediscussiëren tussen de bedrijven door we welk traject we zullen wandelen. We besluiten op Renesse - Burgh-Haamstede. En 's ochtends een halve minuut voor vertrek kijken we even naar de bustijden. Omdat de herfst in aantocht is, lijkt het nuttig om naast een flora ook een paddenstoelengids mee te nemen.

Onderweg in de auto besluiten we niet bij Renesse, maar bij de Brouwersdam te beginnen. Deze dam hebben we al voor een groot deel gelopen, dus is het prettig deze kaart af te maken. Het pad is snel terug gevonden. We kijken in het routeboekje en merken dat het tot aan Renesse vooral strand is. Die paddenstoelengids lijkt opeens een stuk minder nuttig. De plantengidsen ook.

Wat we wel hadden moeten meenemen was een gids over de kust. Op het strand liggen verschillende kwallen. De bruine identificeert Jos direct als kompaskwal. De blauwe lijkt, thuis gekomen, een "Wurzelmundqualle" te zijn, of in het Nederlands een "Zeepaddenstoel". Nee, die is niet in een paddenstoelengids te vinden.

We zijn niet de enige strandwandelaars. Regelmatig worden we een "guten Morgen" gewenst. Is dat Zeeuws? Nou, misschien Nieuw Zeeuws of Vakantie Zeeuws. Op de parkeerplaats stonden redelijk wat witte kentekenplaten. Een Duits echtpaar verzamelt in een "tütchen" stukken schelp van "Musscheln".

Naast de kwallen zien we ten minste nog 3 soorten wier. Het strand is prachtig breed.

Bij het wandelen op een strand is het altijd de vraag wanneer je er weer af moet. Dit keer vermeldt: het boekje "na strandpaal 310". We onderzoeken een strandovergang maar merken dat we te vroeg zijn. Even verderop leidt een houten trap ons over het duin. Over rustige wandel- en fietspaden komen we in Renesse.

Renesse heeft nogal de naam van een uitgaanscentrum voor de strandjeugd te zijn. Aan het begin van het dorp staat een waarschuwingsbordje: verboden voor wapens. Verboden alcohol op straat te nuttigen. Enzovoorts.
Het is echter gezellig druk. Kraampjes staan langs de dorpsstraat. Een bakker verkoopt me enkele vrolijk versierde donuts. Hoewel ik meen dat mijn Nederlands toch heel behoorlijk is blijft hij me in het Duits aanspreken.
Renesse blijkt een soort van centraal busstation voor de streek te hebben, en na 20 minuten wachten hebben we de bus naar de Brouwersdam.

Het briefje met de afgedrukte bustijden tussen Burg- Haamstede en Renesse kan ongebruikt bij het oud papier.

LAW Grote riverenpad: Kadijk - Schoonhoven.

Zaterdag 9 augustus 2014

In de vroege ochtend regende het nog fors, maar tegen de middag zou het opklaren. Dat doet het dan ook.
We parkeren bij het pontje bij Schoonhoven, wandelen door het oude zilverstadje naar het busstation en nemen na een paar minuten wachten bus 197 naar Kadijk.

In Kadijk kunnen we het pad niet missen: klein plaatsje, gemakkelijk te herkennen kruising en een duidelijk zichtbare wit-rode sticker. Fietsnet is inmiddels algemeen bekend, maar tot mijn verrassing staat hier een paaltje van wandelnet. Hetzelfde idee, alleen staat er geen bord bij.
Het smalle weggetje is rustig. Aan weerskanten is een sloot, met bekende waterplanten als kikkerbeet, witte waterlelie, zwanenbloem en krabbescheer. In de berm en langs de oever groeit Hollands glorie aan oeverplanten:  kattenstaart, riet en lisdodde. Ik maak nog geen foto, want we willen even doorlopen. "Komt straks wel, als ik een bijzonder plantje zie". U voelt hem al...

De weersverwachting komt uit: het is strak zonnig, al komen er regelmatig dreigende wolkencomplexen voorbij. Door een stevige zuidwesterbries is het niet heet.

Waarom de route door het moderne Bergambacht leidt is me een raadsel. Misschien ter wille van architectuur liefhebbers van nieuwbouwwijken. We komen terug bij de "tussenlanen" die we enige tijd volgen. Hierna volgen we een rustig fietspad richting Ammerstol. Het oversteken van de drukke N210 is even lastig. Het smalle weggetje hierna blijkt nog redelijk wat bestemmingsverkeer te kennen.  Toch is het relatief rustig.

Echt rustig wordt het pas op de Hogedijk langs de Lek. De dijk is in onderhoud, dus verkeer is er vrijwel niet. We zouden na "hm 3.7" rechtsaf moeten een buitendijks gebied in. Dat hectometerpaaltje zal wel bij de onderhoudswerkzaamheden gesneefd zijn. Een stel dat ook het grote rivierenpad volgt, houdt gewoon de dijk aan. Wij kiezen het derde van drie bruggetjes, al heb ik het idee dat we een van de eerdere bruggetjes hadden moeten nemen. Het pad voert ons nu door de uitlopers van een broekbos. Niet zo veel verder komen we weer op de dijk terug.

Al snel komen we in Schoonhoven. Het was een mooi traject, door een afwisselend landschap. De kwaliteit van de bewegwijzering varieerde, maar met het boekje in de hand was het goed te volgen.  We hadden nog een familiebezoekje in de Alblasserwaard willen afleggen, maar een telefoontje dat een van onze kinderen langs wilde komen veranderde dat.


Vandaag afgelegd: 9,1 km
Gedaan: 93,1+9,1=102,2 km
Nog te gaan: 180,9-9,1=171,8 km.

GR5 Ceillac - Col du Fromage

Donderdag 10 juli 2014.

Na een goede nachtrust en een goed ontbijt vernemen we dat oranje er uit ligt. Daar treuren we niet hard om: wel zo rustig. Eerder deze week probeerden we vanuit Ceillac de Col de Fromage te bereiken, maar keerden terug wegens het weer.

Vandaag proberen we het opnieuw. In het centrum van Ceillac staat de route prima aangegeven met gele wandelbordjes. De GR 5 en de GR58 wijze naar het noorden. Het pad klimt langzaam en komt snel op een grintweg uit.

 

Ceillac ligt op een hoogte van 1650 meter, en er groeien diverse bergplanten. Bij een klein dorpje verlaten we de grintweg. Dit dorpje is in de jaren 70 door een lawine deels weggevaagd, maar door de bewoners met klassieke technieken herbouwd.

Bij de vorige poging vond ik in de almweiden minuarte capillacea, saxifraga paniculato, blauwe sla, globularia repens, en armeria alliacea. 

Dit keer komen we hoger. We lopen door gemengd bos: Overwegend larix, maar soms een den met bundeltjes van 3 of 4 naalden in plaats van in bundeltjes van 2. Soms komen we ook dennen tegen met aanzienlijk kortere naalden dan die van de Grove Den.

Het pad voert ons een zijdal in en blijft stijgen. Na twee uur komen we bij de Col. We worden beloond met een mooi uitzicht. We zouden nu door kunnen lopen naar Fort Queras, maar we weten niet of we dan een bus terug naar Ceillac kunnen halen. Wel neem ik de tijd om even wat rond te speuren naar planten. De inspanning wordt beloond: bij de Col, vlak boven de boomgrens, stuit ik op campanula alpestris, een endemit van de Zuid-Westelijke Alpen. (Een endemit wil zeggen: inheems en alleen hier) .

We keren langs dezelfde route terug.

Nederlands kustpad deel 2: Castricum - Bergen

Zaterdag 21 juni

File. Op zaterdag. Dat was een maand terug ook al, toen we over de A4 reden. Het kost ons nu drie kwartier extra.
We parkeren bij het Zeehuis in Bergen. 1 euro 90 per uur? Die 10 euro per dag is bijna net zoveel als de 12 euro die ik bij de jaarbeurs in Utrecht kwijt ben.En we staan niet eens aan de boulevard! Gelukkig staat er genoeg op mijn chipkaart.

Wel hebben we het geluk snel de bushalte van de bus naar Alkmaar te vinden. Dat is maar goed ook, want die komt al 4 minuten later. In Alkmaar nemen  we de trein naar Den Bosch, die een kwartier lang voor ons klaar staat voor hij ons in 10 minuten naar Castricum brengt. Met bus 686 rijden we naar camping Bakkum.

Een bordje bij de ingang van het duinterrein herinnert ons er aan dat er kaartjes nodig zijn.Terug naar Johanna's hof. Hier is het parkeren gratis. Hum. Voor 3,40 chip ik twee toegangskaartjes.

De route is goed aangegeven. We wandelen door de bossen van het binnenduin. Het is afwisselend wandelen. De eerste kilometertjes gaan snel. Wanneer we in het open gebied komen, groeit er een groep planten die ik niet ken. De bloemen vormen een soort van trompet. Duidelijk niet een lid van een van de grote families. Het ziet er uit als een ontsnapte tuinplant. Wat bladeren in de oude Tirion Nieuwe plantengids brengt me bij de pijpbloem. Die kende ik nog niet.

Verder is er natuurlijk veel duindoorn, witte abeel, kruipwilg, slangenkruid en zomereik. Op een andere plaats ontdek ik de paarse bloemen van de kuifhyacint. Een tweede plant die ik nog niet eerder gezien heb.

Enkele malen lopen we een stukje op met een oudere man, die het Nederlands kustpad volgt. Hij is in Sluis, in Zeeland, begonnen. Some halen we hem in, andere keren haalt hij ons in, zoals wanneer ik een blauwe bremraap determineer.

In Egmond aan Zee lopen we over de boulevard. Hier groeit de blauwe zeedistel,  soms ook bij de tuinhekjes van bewoners. In sommige tuinen groeit helmgras of andere duinplanten. Een bewoonster heeft een tuin vol rimpelroos. En waarom zou je een hoop moeite doen voor mediterrane planten als er al prachtige bloeiers staan?

Ten noorden van Egmond aan Zee brengen de duinen ons een verrassing: talloze volkstuintjes. Ze lijken razend populair te zijn. Gewoon midden in het duinlandschap. Bij veel tuinhuisjes staan regentonnen. We zien onder andere aardappels en prei. De akkertjes zijn vaak afgegraven tot even boven het grondwater. Tsja, vroeger deed men in de vissersdorpen ook aan landbouw in de duinen. Dus waarom niet? Het is een omgeving waar je wel tot rust komt. En zo kweek of bewaar je wel het zeedorpenlandschap van en voor de toekomst.

Verderop mogen we onze weg zoeken langs witte paaltjes. Het is een prachtig duinlandschap. Grote ratelaar, duinroos, kruipwilg, kruipend stalkruid, geel walstro en andere planten bedekken de bodem. Veel mul zand maakt het lopen zwaar. we zijn dan ook blij als we eindelijk bij Bergen arriveren. Er zit ruim 17 kilometer op, al mogen we iets meer kilometers afstrepen door een eerder traject.

Gedaan: 171+20,5=191,5km
Te gaan:  232,4-191,5=40,9 km

Krijtlandpad - Maastricht - Moerslag

Zaterdag 6 juni 2014

De pinksterdagen brengen we door op camping de bosrand. Een aantal jaren geleden hebben we hier ook gekampeerd, en ontmoeten tijdens een lange wandeling een allervriendelijkst echtpaar uit Zeist. Dit keer hopen we een stuk van het Krijtlandpad te wandelen, een regiopad van 90 km door het zuiden van Limburg.

Het pad loopt vlak langs de camping. Dat zelfde geldt voor het Pelgrimspad. Op de hoek van de camping staat een paal die de kruising van de twee paden aangeeft. Aan de voet van de paal groeit kruisbladwalstro. Hoewel die ook in de duinen moet voorkomen, kan ik me niet herinneren hem daar ooit gezien te hebben. 

In een boom in een bocht van de weg groeit maretak, een parasiet die in Nederland alleen in Zuid-Limburg voorkomt. Ik zie hem over het hoofd, maar Jos merkt hem op. Het pad voert ons door weilanden en akkers met onder andere aardappels, mais en kersen. In de berm bloeien grote brandnetel, weideklokje, margrieten, kamille en hazelaarbraam. Er is ook een roos waarvoor ik niet de tijd neem om hem te determineren.

Enkele zomereiken dragen een aardappelgal. De aardappelgal wordt veroorzaakt door de larven van galwespen, de Biorhiza pallida.

Via Mariadorp lopen we naar Eijsden. We nemen een kijkje bij het kasteel, dat in prima staat verkeerd. 
De route is overal prima aangegeven; het boekje hoeft nauwelijks uit de tas te komen. 
In Eijsden voert het pad ons door de Eijsder beemden: nieuw natuurgebied. Ik ben niet direct enthousiast. Overheersend lijkt de grote brandnetel, zwarte vlier, en een distel en een roos die ik niet determineer. Verderop komen we de grote kaardenbol tegen, een prachtige plant die echter nog niet in bloei staat. Bij het verlaten zien we een veldje behaarde ratelaars.

Hoewel we vroeg vertrokken zijn, loopt het nu toch tegen de middag. De temperatuur loopt op en ik schat het meer dan 30 graden. Aan de overkant zijn de Pietersberg en de observant zichtbaar. Het tafereel zou ook zo in midden Duitsland kunnen liggen. 

We komen op een minder interessant deel van de route. Op 1 plaats klopt het boekje niet meer: de grintweg loopt niet meer door. De bewegwijzering is prima aangepast en wijst ons linksaf. We volgen de asfaltweg tot de Köbbesweg.

Van hier volgen we min of meer de Maas. We zijn duidelijk moe en de hitte eist zijn tol. We nemen enkele keren een rustpauze. De bewegwijzering voert niet meer door natuurgebied de kleine Weerd. Jammer, dat zou een saai stuk onderbroken hebben . 

Op een terrasje in Maastricht trakteren we onszelf op een koude smoothie. Door een gezellige  winkelstraat lopen we richting station. Daar pakken we de bus naar Eijsden. Mis dus, want die stopt niet op het station van Eijsden. Snel uitstappen en lopen naar het station. Vandaar de buurtbus naar Moerslag. In de buurtbus pak ik mijn ns businesskaart. He, waar is de incheckautomaaat? Die is er niet. Deze Veolia bus chauffeur verkoopt nog gewoon kaartjes. Kaartjes, bestaat dat nog? Ja echt. Een privérit, want we zijn de enige passagiers.

Gedaan : 18 km
Te gaan: 90-18=72 km.

Nederlands kustpad 2: Wijk aan Zee - Castricum.

Zaterdag 31 mei 2014

Sommige wandelingen zijn net een droom. Terwijl we naar de auto lopen, biedt Jos spontaan aan om te rijden. Onderweg gebruiken we navfree als wegwijzer, maar eigenlijk hebben we die niet nodig. Zonder problemen parkeren we de auto achter het station. Omdat het vandaag een droomwandeling is, is het parkeren natuurlijk gratis.

Even lijkt de droom ruw verstoord te worden als de trein wegrijdt terwijl we bij de auto onze wandelschoenen aantrekken, maar als we de trap oplopen staat de intercity precies klaar. In Beverwijk stappen we uit en nemen bus 78 naar Wijk aan Zee. Die staat voor ons klaar en vertrekt vlak nadat we instappen.

In Wijk aan Zee stappen we uit op het Julianaplein, waar we ooit gestopt zijn. Ik herinner me het pad van de vorige keer. Vriendelijke mensen vertellen ons dat er een kaartjesautomaat staat bij de ingang van het duinpark. Het is zonnig en droog, maar niet te heet, dus perfect wandelweer. Al snel laten we elke vorm van verkeer achter ons. We wandelen door binnenduinen. De bomen zijn afwisselend loofbomen en dennen: zwarte den,  witte abeel, zomereik en anderen vormen een bont palet. Ook het landschap wisselt: het ene moment wandelen we door bos, het andere door open of half open terrein.

In de berm groeit een plant uit de ruwbladigenfamilie, die me niet direct te binnenschiet, en veldhondstong. Voor de andere plant ga ik toch even zitten, en kom uit op gewone ossentong. In de struiklaag staan verschillende soorten rozen. Ik herken de duinroos, maar dominerend is vooral een andere roos, die ik determineer als de egelantier, al waarschuwt de flora van Heukels voor mogelijke verwarring  met rosa tomentosa. Verder groeit er natuurlijk veel duindoorn, zwarte vlier, en wilde liguster. Die laatste staat bijna in bloei.

De bewegwijzering is, zoals dat in een droom hoort te zijn, uitstekend. De route is te lopen op de bewegwijzering, of op het boekje, of op beiden. Voor we er erg in hebben, kunnen we de eerste kaart afstrepen.

Kaart 26 brengt ons langs een zweefvliegterrein. Hier staan duizenden grote ratelaars. Halverwege deze kaart houden we even halt. Ik wil eindelijk die kleine gele klaver, waar we al een tijdje langs lopen, wel eens determineren. Ik kom uit op de kruipende klaver. Leuk, dan heb ik die ook eens gevonden. Even verderop wacht me een verrassing: een bremraap. Bremrapen zijn parasieten. Dit lijkt de walstrobremraap. Thuis gekomen zie ik dat anderen hier de bitterkruidbremraap hebben waargenomen. Een vergissing kan ik niet uitsluiten, maar we hebben wel en van de walstrosoorten bij de bremraap gezien..

We wandelen door tot Johanna's hof. Dit stuk duin is veel drukker als het zuidelijke deel. Misschien is hier geen entree verplicht, of misschien is het het tijdstip van de dag. Bij het restaurant gekomen vinden we wel een bushalte, maar de bus is een zomerbus en begint volgende week pas te rijden.  Dus wandelend terug naar het station Castricum. Hier is de mooie droom ten einde: Jos laat mij rijden. En prompt komen we op een binnendoor-weg naar Haarlem, die aardig ophoudt.


Gedaan: 159,9+11,1=171km
Te gaan:  232,4-171=61,4 km

Nederlands kustpad 2: Catryp-Callantsoog

Zaterdag 17 mei 2014

Het KNMI belooft ons zonnig weer met temperaturen van 19 of 20 graden: ideaal wandelweer. Een stuk beter dan de regendreiging en grauwe luchten die we de laatste paar keer bij onze wandelingen genoten.

Voor vandaag stond eigenlijk 17 km van Bakkum naar Bergen aan Zee op ons programma, maar we zijn vroeg en de bus vertrekt niet eerder dan half twaalf uit Bergen aan Zee. We kiezen daarom voor het traject genoemd in de titel. Onderweg blijkt de berm vol te staan met margrieten, raapzaad en dagkoekoeksbloem.We parkeren bij Callantsoog. Vlak buiten het plaatsje blijkt een groot en gratis parkeerterrein te zijn. Met 18 kilometer hebben we een nieuwe uitdaging. Eindelijk heb ik een nieuwe camera, die ik onderweg wil uitproberen.

De bussen 151 en 152 van Connexion brengen ons keurig naar Catryp. Helaas kennen deze bussen geen scherm waarop de haltes staan aangegeven, en de omroep is een een van de twee te zacht of defect. Maar vriendelijke chauffeurs lossen dit voor ons op. De wandelkaart loopt eigenlijk vanaf Schoorl in het nieuwe boekje, maar op het oude boekje hebben we Schoorl-Catryp al een keer gelopen.

We vinden snel een pad naar boven, en komen boven verwachting uit bij de uitkijktoren waar we de vorige keer geëindigd zijn. De duinen bevatte hier behalve den ook opvallend veel heide. Misschien zien we op dit stukje wel net zo veel heide als op sommige 'heidevelden' twee weken terug op de veluwe.

Bij Groet verlaten we het duin. Het dorpje Camperduin, waar de Nederlandse vloot in 1797 onder admiraal de Winter ten onder ging tegen de Engelse Vloot onder admiraal Duncan, laten we links liggen. De route voert ons langs een slaperdijk, feitelijk de oude Schoorlse zeedijk. We wandelen onder langs de dijk, een goede keuze, naar later blijkt, want aan het eind blijkt het pad over de dijk afgesloten.
Floristisch is dit traject niet bijzonder interessant, al groeit er een enkele mooie gele lis langs de waterkant. Het stuk is wel heerlijk rustig, we horen bijna alleen vogels.

De route voert ons naar de Hondsbossche zeewering. Hier is een theater opgesteld voor "Prins te paard", met lichtinstallatie, spoorkarretjes, decorstukken en wat al niet meer. Op de zeedijk zelf groeit zeekool en een kruid dat ik niet direct kan thuisbrengen. Thuis gekomen concludeer ik dat het zeepostelein was, twee leuke vondsten.

De route voert ons langs Petten. De verschillende watertjes  in de duinen ogen interessant, maar we laten ons niet verleiden tot extra oponthoud. Het is al half 4, en we hebben nog bijna 10 km te gaan. Een mooi stukje duinen. De kernreactor, voor medische doelen een van de belangrijkste ter wereld, is nauwelijks te zien.

De laatste 5 kilometer gaan over strand. Helaas een naturisten strand. Moe maar tevreden komen we bij de auto terug. 

Gedaan: 139,4+20,5=159,9km
Te gaan:  232,4-159,9=72,5 km

Nederlands Kustpad: Haarlem - Santpoort-Noord

Zaterdag 3 mei 2014

We parkeren bij het station Santpoort-Noord. Gratis parkeren bij het station. Service!
Daar houdt de service of de mazzel vandaag ook wel een beetje op. We zijn keurig op tijd voor de trein van 11.25. Maar een paar minuten hiervoor wordt omgeroepen dat wegens werkzaamheden de trein pas om 12.40 rijdt. 20 minuten wachten. Jos raakt aan de klets met een Brits echtpaar dat onderweg is naar de Keukenhof. Ze hebben geen ov-chipkaart: op station Schiphol hebben ze er naar gevraagd maar werd hen verteld dat ze overal kaartjes in de automaat konden kopen. Alleen werkt de automaat hier alleen op munten, en accepteert geen briefjes. Een hulp op afstand vertelt hen dat ze bij de conducteur terecht kunnen.
Inderdaad ontfermt de conducteur zich over hen bij het instappen.

In Haarlem willen we overstappen op de trein naar Overveen. Die rijdt wegens werkzaamheden echter maar eens in het uur. En de volgende vertrekt over 50 minuten. Lopen dan maar.

De LAW route loopt pal langs het station, dus we pakken de route direct op. Ze voert ons eerst langs de verdedigingsgordel. Langs het water bloeit niet alleen fluitenkruid, maar ook gewone vogelmelk. Mooi.

Bij Overveen lopen we rechtdoor en snijden een stukje af. Als snel zijn we dan bij de ingang van de Kennemerduinen. Voorbij het bezoekerscentrum houden we halt voor de meegebrachte bammetjes.

We volgen een kronkelend fietspad. In de berm groeit een lage gele bloeier. Toch even kijken, al hebben we nog een hele wandeling voor ons. Ik kom uit op vijfvingerkruid, iets algemeens.

Verderop wacht de echte verrassing: honderden, zo geen duizenden viooltjes. Dit moet ik even bekijken. Ik houdt het op Duinviooltje. Bij het zien van zoveel viooltjes zegt Jos: Dit is een via Viola! Een toepasselijke naam.

Het pad kronkelt verder en in de buurt van het Vogelmeer komen we een kudde Schotse hooglanders tegen. Ze lopen vlak aan beide zijden van het pad. Volgens de informatieborden moeten we 20 meter afstand houden, maar iedereen loopt op het smalle pad tussen de runderen door. Dat voorbeeld volgen we maar, de dieren schijnen het gewend te zijn. Ik zie ook geen jongen, dat scheelt.

Het pad naar het strand is een vrij druk pad. Het is zaterdag, de laatste dag schoolvakantie en de eerste dag echt lekker zonnig weer. Blijkbaar wil iedereen even naar buiten. Ook op het strand is het druk. Het boekje waarschuwt al: de duinovergang om het strand te verlaten is slecht zichtbaar vanaf het strand. Tip: het is vlak na het blauwe bord dat het einde van het nudistenstrand aankondigt.

Eenmaal de duinen in vinden we dat het pad naar de Koningsweg onder water staat. De weg is verspert met een groot hek en een bordje dat we verderop het Mollenpad moeten nemen. We lopen in de aangegeven richting, en Jos ziet een paaltje met een blauw bordje "voetpad". Dat slaan we in. Van paaltje naar paaltje volgen we het pad: soms duidelijk, soms vaag en even zoeken. Maar we komen keurig op de Koningsweg, die hier inmiddels droog is.

Onderweg zien we verschillende vlinders: Citroengeeltjes, geaderde witjes, groot koolwitje, een zandoogje, een oranjetipje en een argusvlinder. We komen veel bloeiende meidoorn tegen, soms de duinroos, en de veldhondstong begint net te bloeien.

Het laatste stuk van de wandeling voert door binnenduin. Moe maar voldaan komen we bij het station uit.


Gedaan: 122,1+17,3=139,4km
Te gaan:  232,4=139,4=93 km

 

Marskramerspad: Hoenderloo - Kootwijk

Donderdag 1 mei 2014

Het is grijs maar droog: ideaal wandelweer, maar geen ideaal fotoweer. Ja, sommigen vinden dat dit weer ook prachtige foto's kan opleveren, bijvoorbeeld zwart wit foto's. Maar voor plantenfoto's geef ik toch de voorkeur aan een zonnetje.

Deze wandeling proberen we iets nieuws uit: een anti-teken clip. Jos doet hem aan haar tas, ik aan mijn riem. Net nieuw gekocht. Er zitten "pleisters" met kleine kristalletjes in die we fijn gedrukt hebben. Er zijn 20 pleisters bijgeleverd. De verpakking stelt ons gerust dat er navullingen  te koop zijn.

We parkeren de auto in Hoenderloo bij restaurant "Rust een weinig". Vandaar lopen we het stukje over de Harskampweg dat we ook eerder deze week al liepen. In een weiland ligt een dood paard. Jos informeert bij restaurant Buitenlust of zij de eigenaar willen waarschuwen. Ze verwijzen ons naar een alleenstaand huis waar we door enkele agressief blaffende honden worden opgewacht. Het houdt voor ons op.

 We steken de Apeldoornse weg over, en wandelen het bos in. De bewegwijzering is de hele route acceptabel. Hier en daar is het boekje verouderd. De bewegwijzering is wat verouderd, soms is de verf vaag. Op een punt is een boom met de bewegwijzering omgevallen. Opnieuw bestaa de begroeiing uit grove den, zwarte den, lariks, lijsterbes, berk en beuk. Wel zijn we iets meer lariks en nu ook hulst als bij onze vorige wandelingen. De bosbodem is opnieuw vaak bedenkt met blauwe bosbes.
De vorige wandelingen zagen we hier een klein blauw vlindertje boven vliegen, die ontbreekt nu. Vermoedelijk was dat het Boomblauwtje, dat naast klimop, hulst en dopheide ook de bosbes als waardplant heeft.

Zonder problemen komen we op de Hoog Buurlose heide. Nou ja, heide: grasvlakte is een betere naam. Slechts hier en daar is nog wat heide te bekennen. Een schaapskudde zou daar verandering in moeten kunnen brengen, zo beredeneren we. Een echtpaar dat ook het Marskramerspad volgt, haalt ons in. We kunnen niet aan hun tempo tippen. Aan de Bosrand komen we ze weer tegen: we realiseren ons dat we een smal pad naar links gemist hebben. Door een dubbele beukenlaan lopen we langs de heide richting westen. Ze missen de dubbele Beukenlaan het bos in, en we kunnen ze terug roepen. Hierna spurten ze ons weer voorbij.
Jos struikelt over een boomwortel, maar het loopt gelukkig goed af.

Bij Hoog Buurlo zien we verschillende schaapskooien. Ze zijn leeg. Zijn hier nu wel of geen schaapskudden actief? We wandelen verder langs de achterste en voorste steenberg. Geen steen te bekennen. De route voert ten noorden van Radio Kootwijk. We houden lunch. Na deze korte pauze wandelen we verder. Het landschap blijft afwisselend bos en heide / grasland. Sommige van deze heides tonen trouwens meer heide als de Buurlose heide. Tussen een van deze heide struiken determineer ik de verfbrem, een beschermde soort. In de bossen komen we naast de blauwe bosbes nu ook de rode bosbes tegen.

Ook het stuk "Kootwijkerzand" waar wij langs lopen is behoorlijk met gras dichtgegroeid. Meer naar het zuiden zal nog wel een open zand vlakte zijn. We komen verschillende wandelaars tegen die ook het Marskramerpad volgen.

Voor we het weten arriveren we in Kootwijk. We hebben ruim 15 kilometer afgelegd, voor ons doen een mooi stuk. De volgende etappe naar Stroe zou 7 kilometer zijn. Ik schat dat als een te grote belasting voor de enkel van Jos in. Het echtpaar dat ons eerder inhaalde zien we weer passeren. Zij gaan duidelijk verder naar Stroe. We bestellen een regiotaxi. Daar moeten we helaas twee uur op wachten. Een alternatief is er niet, de bus komt hier alleen op maandag en dinsdag, eenmaal per week. De prijs van de regiotaxi vind ik acceptabel: 16 euro voor 2 personen. Op het terras van "De Binkhorst" wachten we op de taxi. Die brengt ons snel naar Hoenderloo terug.

Bij de bungalow merk ik dat ik mijn anti teken clip verloren ben. Wel heb ik nog een stuk of twintig pleisters. Iemand belangstelling?

Gedaan: 11,9+15,3=27,2 km
Te gaan: 360-27,2=332,8 km

Trekvogelpad Hoenderloo - Jachtslot St Hubertus

Woensdag 30 april 2014

Eigenlijk was het de bedoeling om vandaag een stuk van het Marskramerpad te lopen, maar Jos is wat moe, en het hele stuk naar Stroe is ruim 20 kilometer, ruim boven onze conditie. We kiezen daarom voor een stukje van het park Hoge Veluwe.

We nemen de auto naar de Hoenderloo ingang van het park, en parkeren daar moeiteloos rond 11 uur in de ochtend. Het pad is prima aangegeven, en verwijdert zich al snel van het fietspad en de drukte van de ingang. Over smalle bospaden lopen we richting noordoosten. Van het Trekvogelpad hebben we geen boekje, maar de bewegwijzering is goed. Het voert ons langs Siberië, een vergrassend heideveld, majestueuze beukenbossen en gemende bossen naar het St Hubertus Jachtslot. Ik determineer niet elke boom, maar we komen in elke geval Zwarte den, Grove Den, Jeneverbes, Lijsterbes, Amerikaanse eik, Zomereik, Ruwe Berk, Rhododendron, Beuk, Brem en Eenstijlige meidoorn tegen.

Even voorbij het slot is het Trekvogelpad afgezet, en we moeten even omlopen. Hier raken we even de weg kwijt. Gelukkig hebben we een kaart van de Veluwe waarmee we ons kunnen oriënteren. Langs de rand van het Otterlose Zand lopen we terug naar het Jachtslot. Hier nemen we twee van de gratis witte fietsen om daarmee terug te gaan naar de Hoenderloo ingang. Onderweg begint het te donderen, en met de eerste regendruppels bereiken we de auto.

Marskramerpad: Miggelenberg-Hoenderloo

Dinsdag 29 april 2014
Gisteren stopten we bij het vakantiepark. Vanochtend miezert het, en vanmiddag worden stevige buien verwacht. Omdat we geen zin hebben de hele dag binnen rond te hangen, gooien we de regenkleding aan en lopen we via het Marskramerpad naar het dorp.

Op de Weihkamperweg staan de bermen vol in bloei: dagkoekoeksbloem, fluitenkruid, Lelietjes-van-dalen, vergeet-mij-nietjes,  schijnpapaver, roze winterpostelein, een paars gekleurd viooltje, gele gevlekte dovenetel, look zonder look, zenegroen, hondsdraf: niet te veel om op te noemen, maar wel te veel om te onthouden.

Even verderop voert het pad langs het Heldringskerkje, genoemd naar de predikant die enkele bewoonde plaggenhutten ontdekte en zorgde voor een waterput, een school en een kerk. Afgelopen zondag ochtend gingen we er naar de kerk. Een vriendelijke 'inboorling' vertelt ons dat de kerk niet, zoals vaak wordt beweerd, het oudste gebouw van het dorp is, maar een woning schuin er tegenover. Het schijnt ook dat de pastorie eerder klaar was dan het kerkgebouw, iets waarvoor ds. Heldring zich schaamde.

We wandelen door het dorpje naar de westkant. In de berm van de provinciale weg staat een eenzame vogelmelk in bloei. De determinatie vind ik lastig: de bloemen lijken meer in een langwerpige bloeiwijze te zijn gerangschikt dan in een scherm of tros,  waardoor de gewone vogelmelk afvalt. Die hebben we wel vaker gezien, en hij ziet er toch anders uit. Dan blijven de knikkende vogelmelk en de piramide vogelmelk over. Bij de knikkende vogelmelk staan de bloemen in een naar een kant gekeerde tros. Hier zijn de bloemen aan een kant van de tros afgestorven. Van 2 tandjes naast de helmknoppen, die de knikkende vogelmelk zou moeten hebben, kan ik niets ontdekken. De bloemstelen zijn alle iets meer dan 1 cm lang, wat tegen de gewone vogelmelk en tegen de piramide vogelmelk pleit. Voor de piramide vogelmelk is het te vroeg. De knikkende vogelmelk lijkt me het waarschijnlijkst, maar ik kan me gemakkelijk vergissen.


Waar de route voor kaart 33 ophoudt, keren we terug. Door het dorp lopen we terug, maar nemen nu het Trekvogelpad. Vanuit Flora perspectief blijkt dit minder interessant dan de heenweg. Wel volgen we het pad zonder moeite, al hebben we er geen boekje van, dus de bewegwijzering blijkt prima.

Gelopen: 8,2+3,7=11,9 km
Te gaan: 351,8-3,7=348,1 km

Marskramerpad Beekbergen - Miggelenberg

Maandag 28 april

Ja, ik weet het: zowel het Hollands Kustpad als het grote Rivierenpad zijn nog lang niet af. Dus waarom niet eerst die twee afmaken voor we aan een nieuw pad beginnen? Het antwoord is simpel: we zitten een weekje  op Landal park Miggelenberg, en dit pad loopt er vlak langs.

Volgens 9292.nl zou de syntusbus om 12.11 uit Hoederloo vertrekken. We staan na wat gehaast om 12.10 bij de halte. Geen bus te zien. Zou de bus te vroeg zijn geweest? We besluiten nog even te wachten en ons geduld wordt beloond, want om 12.15 komt de bus. In Apeldoorn is het even een kwartiertje wachten op de bus naar Beekbergen. Daar stappen we uit bij halte Smittenberg.

Het pad is prima aangegeven, de bewegwijzering verdient een dikke 8, en dat geldt voor de hele route. De beschrijving in het boekje is hier en daar wel wat verouderd. Een voorbeeld: "Einde weg na slagboom linksaf". Ik zie geen slagboom, en dat komt niet doordat ik bijziend ben.

Het stikt hier overigens van de Lange afstands en streekpaden, want het eerste stukje lopen we samen met het Maarten van Rossum pad. Al snel duiken we het bos in. Een mooi gemengd bos, met verschillende soorten loofbomen zowel als naaldbomen. Er bloeit weinig, alleen een enkele Lijsterbes is getooid met schermen witte bloemen. De bosbodem is bedekt met grote hoeveelheden bosbessen. De vruchten zijn er al wel, maar nog lang niet rijp.

Het pad is afwisselend, verschillende malen zijn het mooie smalle voetpaadjes die de zandheuvels op en af dalen. Op een van de heuvels van het Spelderholt vangt een wit bloempje met 6 of 7 kroonblaadjes mijn oog. Mijn vrouw weet direct de naam: Zevenster. We hebben hem een keer eerder gezien: in een hochmoor in Duitsland, op een zeer vochtige plek. Hier is de bodem niet droog, zeker niet na de regen van de afgelopen dagen, maar we zitten hier wel op een heuveltop, dus ik kan me niet voorstellen dat het hier voortdurend vochtig is. Nu merk ik het gemis aan een goede camera, zowel het cameraatje in mijn mobiel als het zakcameraatje van Jos pakken het subtiele verschil in wittinten niet. Het is in ieder geval een mooie vondst.

 Aan het eind van kaart 33 slaan we linksaf naar het bungalow park. We kruisen het Veluws zwerfpad en het trekvogelpad, die langs het park lopen. Morgenmiddag wordt veel regen verwacht, dus het kleine stukje naar het dorp vormt een mooi stukje voor morgenochtend.

Gelopen: 8,2 km
Te gaan: 360-8,2=351,8 km
.

LAW Grote rivierenpad Buren - Tiel

Zaterdag 5 april 2014

Jos haalt met het trekkertje aardig wat sahara zand van de ruiten voordat we wegrijden. Het weer is bewolkt, met kans op zowel regen als zon. De bestemming is Tiel: we willen van de bloesem genieten. Dit stuk van het Grote Rivierenpad is onderdeel van het vroegere Lingepad.

Onderweg staat het raapzaad in de bermen van  de A13 en de A15 prachtig goudgeel in bloei. In Tiel parkeren we bij het Burgemeester Hasselmanplein. Niet goedkoop, en net nadat we betaald hebben maakt een vriendelijke vrouw ons er op attent dat het vandaag gratis parkeren is.

Het station staat keurig aangegeven. Daar moeten we even wachten op bus 46 naar Buren. We zijn niet de enige wandelaars: in de bus maken we kennis met een Brabants echtpaar dat het Maarten van Rossumpad volgt. Ook zij vertrekken vanuit Buren.

In Buren staat een keurige paal die de kruising van de twee lange afstandswandelpaden aangeeft. In Buren missen we de afslag door het centrum. Dat komt eerder door onze gehaastheid dan door de bewegzijzering: die verdient de hele route gewoon een 9. Bij de brug pikken we het spoor zonder probleem weer op.

Even buiten de Buren zien we al de eerste fruitboomgaarden. Een wandelaarster met hond vertelt ons dat de kersen al uitgebloeid zijn, en het nu de tijd van de peren en appelbloesem is. De perenbloesem is wit, en staat in trossen, de appelbloesem is roze en de prunus bloeit voordat de bladeren er zijn. Dat is toch van een afstand wat beter waarneembaar dan het "stijlen vrij, dan peer" en "Stijlen in het onderste deel vergroeid, dan appel" uit de flora van Heukels, als is het misschien niet zo exact en betrouwbaar. Eind van de maand is volgens haar de bloesemtocht, al is dan waarschijnlijk alles uitgebloeid.

De peren staan inderdaad uitgebreid in bloei. Op het stuk wat wij lopen lijkt vooral peer te worden geteeld. De afgelopen week las ik in de krant dat veel Nederlandse telers van appel op peer overschakelen, en dat lijkt hier ook te gebeuren. Een appelboer rijdt met mest naar zijn land. Volgens hem is volgend weekend de bloesemtocht.


De kilometertjes lopen vandaag gemakkelijk weg. Begon bij onze vorige tocht de pinksterbloem net aan zijn bloei, nu staan ze in elke berm bij honderden. Dat geldt ook voor het raapzaad en de ereprijs.
Landgoed Soelen met het gelijknamige kasteel ziet er goed verzorgd uit. In de bocht van een asfaltweg even verderop groeit symphytum x uplandicum, vermoedelijk verwilderd vanuit een van de tuinen.
Een akker met koolzaad wissel het landschap af.  Nu ik het zo duidelijk aangeplant zie, worden de verschillen met raapzaad ook duidelijker.

Via de doodlopende Linge lopen we Tiel binnen. Voor we het weten zijn we bij de auto terug. Het winkelcentrum is gezellig druk, en we nemen nog even een kijkje, vooral om een plaatje van de legendarische Flipje te schieten. Dat standbeeld mag ondertussen wel een likje verf hebben.








Vandaag afgelegd: 9,1 km

Gedaan: 84+9,1=93,1 km

Nog te gaan: 190-9,1=180,9 km.

LAW Grote rivierenpad: Gouderak-Loetbos

Zaterdag 22 maart 2014

Wanneer we van huis wegrijden, regent het, maar de verwachting is later op de dag droog. Dat zelfde weerbeeld hebben we in februari ook twee maal gehad. Bij het Loetbos is het gemakkelijk parkeren. Helaas rijdt de bus van 9:23 net voor onze neus weg. Dan maar de bus de andere kant op, 17 minuten wachten. Andersom had drie kwartier wachten betekent, dus het kan erger. De Arriva bus arriveert stipt op tijd en brengt ons in 10 minuten  naar Krimpen aan de IJssel. Hier moeten we alsnog veertig minuten wachten op de bus naar Gouderak. De bus rijdt vooral over de dijk langs de Hollandsche IJssel.In Gouderak stappen we uit bij de dorpsstraat. De vorige keer waren we in Moordrecht geëindigd, en het pontje tussen Moordrecht en Gouderak kennen we, dus dat slaan we nu over.

Het miezert wanneer we in Gouderak aan onze wandeling beginnen. Een paar minuten later wordt het droog, maar het waait stevig en ik besluit een pullover extra aan te trekken onder mijn voorjaarsjack. De route voert ons door een nieuwbouwwijk van Gouderak, en daarna het open veld in. Een licht buitje trekt over ons heen. Bij de Stolwijkse boezem gebruiken we de lunch. Een witte bloeier staat volop te pronken maar ik slaag er niet in hem te determineren. De Tiendweg voert ons door weidse weilanden, heerlijk rustig, met prachtige vergezichten.  In de berm bloeit volop speenkruid en raapzaad. Het speenkruid heeft de bloemetjes gesloten bij gebrek aan zon. Het is een goed vogelgebied: we zien zwaan, fuut, wilde eend, meerkoetjes, smient, een mezensoort en verschillende ganzensoorten.


Aan het eind van de Tiendweg slaan we linksaf. Hier staan er netjes overstapjes over de hekken. Ook hier heerst de rust en stilte. Langs de oever staan dotterbloem en pinksterbloem al in bloei. Voor we er erg in hebben zijn we terug bij het Loetbos en de auto.


Mijn complimenten aan degenen die dit stuk hebben uitgekozen: prachtig wandelstuk.


Vandaag afgelegd: 12,1 km

Gedaan: 74,3+9,7=84 km

Nog te gaan: 199,7-9,7=190 km.

LAW DE grote rivieren Zevenhuizen-Moordrecht

Zaterdag 8 maart 2014-03-08
Aan het eind van de Dorpstraat in Zevenhuizen blijkt een kleine gratis parkeerplaats voor de auto te zijn. Dit keer heeft de gratis versie van de navigator ons prima op de bestemming gebracht. De problemen van de vorige keer werden veroorzaakt door een "waypoint", die lastig te verwijderen bleek.
Het is zonnig weer, en het belooft een prima lentedag te zijn. Aan het eind van de dorpsstraat pakken we de route op. Door een parkje en langs de kerk gaan we naar het dorpsplein. Hier komen we weer in de dorpsstraat. Linksaf tot de stoplichten? De stoplichten zijn verdwenen en we ontdekken ook geen stickers. Toch laat de kaart geen andere mogelijkheid toe. Wanneer we een de Zuidplasweg lopen, zien we achteromkijkend wel stickers. We lopen op de route, maar blijkbaar is deze hier maar in één richting gestickerd. Dat probleem komen we nog enkele malen tegen op deze kaart.



Langs de sloot staan de 3 gele voorjaarsbloeiers klein hoefblad, speenkruid en koolzaad (of raapzaad, ik blijf even buiten de eeuwigdurende discussie onder floristen over deze twee soorten) uitbundig het gras te sieren. Hoewel we op de parallelweg lopen, is de hoofdweg nogal druk. Niet het mooiste stuk wandeling.

Verderop lopen we door een tunneltje. Hier lijkt het kaartje verouderd, de zijweg staat niet op het kaartje. Grappig. Vanaf de volgende afslag volgt de weg een rustiger tracé over de Westeringdijk. Ook hier is ons gele voorjaarstrio voortdurend aanwezig. De route voert ons onder de A20 door en we geraken in Nieuwerkerk aan den IJssel. Op een oud gebouw staat ‘Nieuwerkerk aan denijssel’, dus zonder spatie. We vervolgen onze weg langs het water. Het is druk met fietsers: we zijn duidelijk niet de enigen die van het mooie voorjaarsweer willen genieten.Hier staat ook het groot hoefblad in bloei.

De ophaalbruggetjes zijn hier allemaal van hetzelfde type en dezelfde kleur. In het wandelgidsboekje staat er een afgebeeld, en vlak daarbij gebruiken we onze meegebrachte lunch. Het groen met wit van deze bruggetjes staat wel fris. We vervolgen de weg tot aan het station.

De route voert verder langs een rustig water en woningen met aanlegsteigers. In een van de tuinen fladdert een Kleine Vos. Dat zal een overwinterd exemplaar zijn. Verderop langs de wandeling zullen we er nog een zien, en ook een koolwitje. Het zijn de eerste vlinders die we dit jaar zien, ongetwijfeld overwinteraars.

Langs een speeltuin en een rotonde komen we bij de N219. Al spoedig passeren we een scoutingclub. De tieners verlaten net hun honk. Hier vervolgt de route over een veendijk langs de ringvaart. Er zouden opstapjes moeten zijn, maar deze ontbreken. Het eerste hek is nog goed langs te komen, maar bij de volgende hekken wordt dit in toenemende mate lastiger. Toch is de bewegwijzering duidelijk. Werk aan de winkel voor de padcoördinator. Achteraf gezien hadden we een omleiding moeten volgen. Excuus.

Voordat we er erg in hebben zijn we in Moordrecht. We wandelen tot aan het pontje, en zoeken de bus naar Gouda op. Helaas, die rijdt maar eens per uur, en we moeten 50 minuten wachten. In Gouda wachten we nog eens een kwartier op de aansluiting naar Zevenhuizen. Over de wandeling deze we drie uur, en uiteindelijk doen we ruim 2 uur over de terugreis met het OV.

Een aantal planten hebben we niet genoemd, maar langs straten en stoepranden zagen we ook een groot deel van de algemene stadsflora / ruigtekruiden: paarse dovenetel, herderstasje, vroegeling (ok, niet alleen stad), paardenbloem, akkerviooltje, en klein kruiskruid in bloei. Verschillende soorten muur stonden in knop. De Els toonde op verschillende plaatsen zijn lange en zijn eivormige katjes, maar dat is normaal voor de tijd van het jaar. De voorjaarsbloeiers vind ik voor de meeste soorten aan de vroege kant.

Veel van deze soorten vinden floristen ‘niet interessant’. Maar als een soort algemeen is, is hij daarmee voor mij nog niet onbelangrijk of oninteressant. Neem de brandnetel, in Nederland in overvloed aanwezig, en zeker onder kinderen de meeste verwenste soort van onze inheemse flora. Maar het is wel de waardplant voor bovengenoemde kleine Vos. Die prachtige vlinder zouden we missen als we geen brandnetels hadden.

Vandaag afgelegd: 12,1 km
Gedaan: 63,2+12,1=74,3 km
Nog te gaan: 274-74,3=199,7 km.

Nederlands kustpad: Santpoort Noord - Velsen - Wijk aan Zee

Zaterdag 22 februari 2014

Net als twee weken geleden regent het wanneer we van huis wegrijden, maar de verwachting is dat het weer zal opklaren.
Op mijn mobiel probeer ik een nieuwe navigatie app uit, gebaseerd op open streetmap. In den haag werkt het ding prima, maar eenmaal op de A4 wil het geval ons voortdurend terug loodsen naar den Haag. Dan maar gewoon op de borden rijden.
In Wijk aan Zee parkeren we zonder probleem bij de dorpsweide. Gratis parkeren, in welke kustplaats vind je dat nog?  Bus 78 brengt ons snel naar Station Beverwijk. Daar hoeven we nog geen 10 minuten te wachten op de trein naar Santpoort noord. We rijden met een dubbeldeks sprinter, die ik nog niet eerder gezien heb. Ook in de trein trekt er nog een buitje over.
We verlaten het station aan westelijke zijde, en de route staat hier al gelijk goed aangegeven. Er vallen nog enkele druppels, maar de ergste regen is hopelijk achter de rug. Het is nog voor half elf, een nieuw record.

We wandelen door een landschap van buitenplaatsen, weiden en woonwijken. Met het zachte weer is het dan ook niet verwonderlijk dat de stinzenflora al volop in bloei staat: sneeuwklokjes, crocussen maar ook de winterakoniet staat nog in bloei.

Landgoed Beeckestijn blijkt een goed onderhouden landgoed. Ook hier is de voorjaarsflora nadrukkelijk aanwezig. Vlakbij het landhuis staan enkele klassieke standbeelden. Stickers en verf, in het eerste deel overvloedig aanwezig, ontbreken hier vrijwel, maar met het boekje en de kaart is het pad goed te volgen.

De route leidt ons door Oud Velsen, wat een pittoresk dorpje blijkt te zijn. Aardig wat oude gebouwtjes. Uit een informatiepaneel begrijp ik dat het een beschermd dorpsgezicht is. Het leidt ons naar het Noordzeekanaal. Hier staat een bankje, waar we de meegebrachte bammetjes willen nuttigen. Maar wat is dat? Er dansen muggen voor ons in de lucht. Muggen, eind februari??? Dat kan toch helemaal niet? Maar ze dansen toch echt als muggen en ik neem geen risico. We zetten ons 10 meter verder neer, waar wat wind is. Thuis gekomen blijken dit waarschijnlijk  winterpluimantennemuggen (Trichocera hiemalis) te zijn geweest. Deze steken niet.

Na de lunch lopen we verder tot Langs het Noordzeekanaal naar het pontje. Grote zeeschepen zien we niet. Wel bloeit er verrassend genoeg een bundeltje gele crocussen. Het pontje blijkt gratis voor voetgangers en fietsers. Prettig.

Aan de overzijde volgen we de weg totdat we de spoorlijn kunnen oversteken. Helaas blijkt dat een afslag te vroeg, maar daar komen we pas 400 meter verder achter. De kaart brengt uitkomst, en met een omweg pakken we de route weer op.

We volgen het pad langs de Scheybeeck. Hier staat het speenkruid in bloei. We hadden al gelezen dat dit in bloei staat, maar het is de eerste eigen waarneming dit jaar. Langs een infobord lopen we een park binnen. Het boekje schrijft: "op splitsing links aanhouden". Dat doen we, maar we hadden rechtsaf gemoeten. De tweede maal deze tocht dat we fout lopen.

Het pad richting Wijk aan Zee loopt door een aardig park. Toch heeft dit pad iets van een "moetje". Bij Wijk aan Zee duiken we linksaf het duin in. We hebben er al zo'n 12 kilometer opzitten, en het stijgen en dalen vormt een fikse aanslag op onze conditie. De lucht van de hoogovens, pardon Tata steel, ongetwijfeld goed gezuiverd, is hier toch wel nadrukkelijk aanwezig. Vanaf het Paasduin hebben we wel een mooi uitzicht: naar het zuiden richting hoogovens, naar het noorden over Wijk aan Zee.

Van het centrum van Wijk aan Zee zien we niet zoveel. De dorpsweide van dit dorp is nog in zijn geheel aanwezig. Ik waardeer dat. In veel gemeentes komt er vroeg of laat wel een bestuur dat meent dat dit een ideaal terrein is voor woningbouw. Hier heeft men die goedkope verleiding weten te weerstaan. Mooi is dat.


Gedaan: 107,7+14,4=122,1km
Te gaan:  124,7-14,4=110,3 km
Totaal: 232,4 km

Was:
Gedaan: 95,1+12,6=107,7 km
Te gaan:  137,3-12,6=124,7 km
Totaal: 232,4 km