Gistermiddag kwamen we aan in Oefingen, op de grens tussen Zwarte Woud en Schwabische Alpen. Het Feriendorf ligt op zo'n 800 meter hoogte. Dat klinkt leuk, maar de Schwabische Alp lijkt me een dallandschap. Het landschap ligt overal op zo'n 800 meter hoogte, en de dalen zorgen voor de grootste hoogteverschillen - naar beneden.
Vanuit het vakantiehuisje hebben we een mooi uitzicht over het Donaudal, als is dat 's ochtends deels in de laaghangende bewolking verborgen.De wandelkaart die we die 's ochtends gekocht hebben, laat in de buurt een bergtop zien: de Himmelsberg. Iets meer dan 900 meter. Het miezert iets, maar daar trekken we ons niets van aan. We hebben geen huisje geboekt om binnen naar de miezer te gaan zitten staren.
De route voert ons vanaf het Feriendorf langs de weg naar Rotweil, en vandaar een geasfalterde landweg op richting Himmelsberg. Hier is het even zoeken, maar al snel vinden we een wegwijzer naar de Himmelsberg, over een grintweg tussen de akkers door.
De flanken van de berg - zo'n 50 meter boven het omringende land uitstekend - zijn begroeid met bos. Verschillende paddenstoelen sieren het aarden bospad. Enkele grasklokjes staan buiten het seizoen nog in bloei. Op een hoek staat een gele distel waarvan de naam me niet te binnen wil schieten. Het is te nat voor mooie foto's. Enfin, ik kom hem nog wel een keer tegen.
Al wandelend de berg op wordt duidelijk waar de naam Himmelsberg vandaan komt: hoe dichter we bij de top komen, des te kwisteger worden de wolken met hun hemelwater.
Op de top is een aardig uitzicht, een hut, en een bezoekerslogboek waar we wat in schrijven. Op de terugweg valt het oog van mijn vrouw op een paar gele bloemen. Een kruiskruid. Opnieuw is het te nat voor foto's of determinatie. Terug naar het huisje voor droge kleren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten