dinsdag, juli 9

Pic de Tarbesou, poging 2.

Dinsdag 9 juli 2013

Vorige week hebben we op een van onze eerste wandelingen geprobeerd de Pic de Tarbesou te bereiken vanaf de Col de Pailheres. Die poging liep toen vast op sneeuw. Vandaag zijn we een week verder, een week van smeltende sneeuw.

Onderweg naar de col staat de brem (vermoedelijk Cytisus sessilifolius) nog steeds in bloei. We parkeren opnieuw op de Col de Pailheres. Het tour de France circus is vertrokken, er staan nu alleen auto´s van wandelaars. Het eerste deel van de drie mogelijke routes is gezamenlijk. De beoogde route is een landweg om Picou de Monegou heen, en terwijl we het eerste stukje lopen zien we enkele wandelaars over onze beoogde route terugkeren. Het blijken Britten te zijn, prettig, want mijn Engels is een stuk beter dan mijn Frans. De Britten zijn over de sneeuw omhoog gegaan, en vertellen dat de sneeuw omhoog veilig is en dat er maar twee meter sneeuw op de weg om de Picou de Monegou heen ligt.

Eenmaal op de landweg rondom Monegou is goed te zien dat de sneeuwwand boven de weg zich een stuk terug getrokken heeft. De vorige week achtten we deze route niet veilig vanwege het lawine gevaar van deze sneeuwwand. Nu is er nog wel een sneeuwmuur, maar er staan zoveel struiken vrij van sneeuw tussen de sneeuwmuur en de landweg dat deze een lawine wel op kunnen vangen.

Toch is er nog pm twee meter waar we even voorzichtig moeten zijn. Het sneeuwvrije stuk is maar enkele centimeters breed, en het gras is hellend, nat en glad. Daarna is het gewoon doorstappen. De landweg is goed te volgen, ook als deze zich bij het smalle voetpad naar de top van de Pic de Tarbesou voegt. Het meest hinderlijk zijn de vliegen, die ons hier boven de tweeduizend meter massaal volgen. Dat hebben we nog niet eerder zo meegemaakt - meestal zijn we boven de tweeduizend meter redelijk insecten vrij.

Onderweg hebben we wel een prachtig uitzicht op de bergen in de verre omgeving. Hoewel de buienradar een stralende hemel heeft voorspeld, wordt het zonnetje regelmatig geblokkeerd door een stel grijze wolken. De voornaamste struiken zijn opnieuw de Blauwe bosbes en het Roestbladig alpenroosje.

Het laatste stukje naar de top hebben we gezelschap van enkele Vlamingen. Op de top hebben we een prachtig uitzicht in alle richtingen, ook over de kleine bergmeertjes in het dal achter de top.

Bij de top groeit een steenbreek en een zuring. De zuring kan ik niet thuis brengen, maar de steenbreek is vermoedelijk Saxifraga pubescens, een endemit van de Pyreneen. Ik zal eens proberen die waarneming bevestigd te krijgen op een forum.

De terugweg doen we langs dezelfde route. Even nog heb ik de hoop dat we een tussendoorpaadje kunnen vinden, maar de weg wordt door een sneeuwplakkaat van naar schatting 500+ meter breed geblokkeerd. In mijn ervaring is dat op 2100 meter in juli ongekend, iets wat bevestigd wordt door verschillende Franse bergwandelaars. Dus toch maar weer de landweg rond de Monegou. Helaas glijdt mijn vrouw even uit op het korte, maar lastig gladde gedeelte. Bovenop de helling zie ik nog een gele bloem. Het lijkt een anemoon, maar de plant groeit op een lastig te bestuderen plek. Zonder verdere problemen geraken we weer bij onze voiture.

2 opmerkingen:

Teun Spaans zei

De genoemde saxifraga pubescens is waarschijnlijk een saxifraga geranioides.
Met dank aaan Andy.

Anoniem zei

Leuk verhaal. 21 juli hebben wij de wandeling rond pic de Tarbesou gelopen. Klein stukje nog door de sneeuw maar geen probleem. Een week later was vrijwel alle sneeuw weg.