vrijdag, oktober 14

Veluwe zwerfpad: Wolfheze - Planken Wambuis

Vrijdag 14 oktober 2016

Vandaag schrijf ik, Maiky de hond, dit wandelverslag. En terecht, want viervoeters zoals ik weten natuurlijk meer van wandelen dan Tweebeners. Die stumpers moeten, zoals hun naam al zegt, met twee benen zien vooruit te komen.

Laat ik eerst vertellen hoe ik in deze logeerroedel terecht ben gekomen: mijn eigen bazinnetje verwacht binnenkort een nieuw welpje. En dan horen reuen zoals ik niet in de buurt te zijn. Het prettige van deze logeerroedel is dat ze er vaak even op uit gaan. Zo ook vandaag. Zodra de kofferbak van de auto open gaat, hoefde het baasje maar even 'hoog' te commanderen, of ik sprong al achterin. Het baasje reed naar een plek die ze 'Planken wambuis' noemen. Daar parkeerden ze de auto en wandelden naar een bushalte. Ze hadden gisteren op de 9292 reisplanner gekeken en toen was het 10 minuten lopen naar de bushalte. Nou, mede viervoeters, we deden er een half uur over. En aan mij heeft dat niet gelegen: ik moest aan de riem blijven, maar heb stevig getrokken. Die Tweebeners weten gewoon niet wat lekker rennen is. Spannend was het wel: mijn baasjes hadden niets in de gaten, maar ik hoorde vlak naast het pad een wild dier. Ik had het zelf pas op het laatste moment in de smiezen.

Op de N224 bleven mijn baasjes wachten op de bus. Ik wachtte mee. Voor het eerst in mijn leven ben ik met de bus geweest. Twee verschillende nog wel, eerst met de 105 naar Otterlo, en toen met de 108 naar Ede. Daar stapten we op de trein naar Wolfheze, waar we snel arriveerden. Wolfheze herkende ik direct: daar waren we bij de vorige wandeling gestopt.

Nadat we een drukke weg waren overgestoken, liepen we door een buitenwijk van Wolfheze. Hier voerde de route ons langs wegen, waar mijn baasje me aan de lijn houdt. De tweebeners hebben nog niet zo veel zin in wandelen, want ik moet er opnieuw fors aan trekken om er het tempo in te houden. Een paar keer beveelt het baasje me 'volg!' en dan luister ik gedwee - ongeveer anderhalve seconde. Al snel komen we in een stukje bos waar het baasje me vrij laat lopen. Hier ruik ik allerlei bosdieren, spannend!

Even verderop komen we langs een "biotoop versterkende berm'. Typisch tweebenertaal. Mijn baasje prijst de bloemen die hier nog bloeien, zoals goudsbloem, korenbloem en kaasjeskruid. Volkomen oninteressant natuurlijk. Het bazinnetje leest op een bordje dat de bloemen goed zijn voor insecten, en daarmee voor vogels en muizen. En die muizen, die ruik ik! Jammer dat ik ze niet te pakken krijg.

Hierna wandelen we over veldwegen langs akkers. Twee keer ontmoet ik een leuk speelkameraadje. Ik loop los, dus dat spelen gaat prima. We steken een weg over en mijn baasje leest dat er hier grote grazers zijn, zodat ik aan de lijn moet. En jawel, koeien zo groot als reuzen. Mijn baasje is voorzichtig en maakte een kleine omweg als er een stel midden op de zandweg staan. Ik bekijk ze geinteresseerd en vraag me af hoe een echte roedel op deze beesten zou jagen. Met dit stelletje tweebeners hoef ik er natuurlijk niet aan te beginnen. De reuze koeien kijken dom maar alert terug. Waarom vertrouwen ze me nou niet?

Hierna lopen we langs een heel stel paardenweiden. Ik heb eerder bij deze baasjes gelogeerd en toen heb ik een heus groot paard op hol gejaagd. Jammer dat ze me nu kort houden. Ik had dat graag nog eens herhaald. Hierna gaan we hot bos in. Allerlei smalle paadjes volgen elkaar op. De baasjes praten er over dat hier ook het Maarten van Rossumpad loopt, genoemd naar de middeleeuwse veldheer Maarten van Rossum. IK vraag me af waarom ze een pad noemen naar iemand die als lijfspreuk had: 'blaken en branden is het sieraad van de oorlog'.

We arriveren bij het Nivon huis. En wat denk je? Ik mag er niet in! Mijn baasjes drinken er wel een kopje thee, en ik krijg water. Daarna zetten we er weer de pas in. Het is half vier, en het bazinnetje wil voor donker bij de auto terug zijn. Typisch tweebeners, ze snappen niet dat je in het donker het best kunt jagen. We steken een spoorbaan over, waar mijn baasjes zichzelf op een ijsje trakteren.
Na het oversteken van de spoorbaan lopen we er een tijdje langs, een mooi gedeelte.

De 2 of 3 km boslaan daarna is wat saai. We steken de A12 over of liever onder. Jammer dat overal bordjes 'Verboden toegang met loslopende honden' staan. De baasjes maken nog een praatje met mensen die een paddenstoel bewonderen. Het ding ziet er ongewoon uit, maar als viervoeter ben ik daar niet in geinteresseerd. Niet eetbaar. Pas na 5-en zijn we bij de auto terug.

Vandaag gewandeld: 17,8 km
Totaal gewandeld: 19,9 + 17,8 = 37,7 km
Te gaan: 287,2 - 37,7 = 249,5 km

Geen opmerkingen: