Vrijdag 9 juli 2021
We parkeren bij de ijzeren man in Weert, die we ons nog herinneren van de vakantie in 2017 waarin we aan het Pelgrimspad begonnen. Met de bus naar het station, en dan met de trein naar Maarheeze. Daar is het ruim twee kilometer lopen naar de route. We kennen het stukje nog van gisteren. We volgen een smal pad dat overgaat in een zandweg. Het is een prettige route om te wandelen, en net als gisteren is de bewegwijzering ruim voldoende. Bos, hooivelden en heide wisselen elkaar af. We passeren een grenskerk, waar van 1648 tot 1712 de Rooms Katholieke bevolking in het Katholieke Limburg naar de kerk ging, omdat dit in Brabant verboden was.
Het traject bevat nogal wat rechte stukken. Dat wandelt lekker door, en bespaart tijd bij het spoorzoeken. Een minpuntje van dit traject is het geringe aantal bankjes. We eten onze meegebrachte bammetjes zittend op een boomstronk.
Bij de spoorwegovergang bloeit een wolfsmelk. De Obsidentify app komt op amandelwolfsmelk. Zelf denk ik aan vroege wolfsmelk.
Wanneer we bijna bij het eind zijn, nemen we een kopje thee bij een restaurant. De laatste anderhalve kilometer is langs bedrijfsterrein en kanaal. Ons doel voor deze vakantie zit er op. Omdat we in 2017 al het stuk van Weert naar Thorn hadden gelopen, zit nu het hele stuk van Den Bosch naar Thorn er op. 150 van de 240 km.
Misschien dat we volgende week nog een stukje van het Grenslandpad wandelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten