Donderdag 8 juli 2021
We parkeren de auto op de Hommelberg in Maarheze. Vandaar met de trein naar Heeze en met de bus naar huize Witven. Daar pakken we de draad van dinsdag weer op. We laten de Strabrechtse heide achter ons en wandelen een bos in. En tot mijn aangename verrassing: geen zandweg door het bos dit keer, maar een smal bospad. De bewegwijzering is prima. Dat is ook wel nodig, want het pad is sinds het drukken van het boekje verplaatst. Het voelt alsof het iets langer is.
Bij het Keelven mogen we een keer bij het water komen. Uitzonderlijk, want de meeste oevers van vennen zijn afgesloten voor bezoekers: kwetsbaar gebied. Dit keer is het speuren raak: niet alleen het moerashertshooi, maar ook de kleine zonnedauw. We eten onze lunch op een bankje terwijl 50 meter verder de schotse hooglanders grazen. Het zou de hele dag droog blijven, en het is warm.
De Sommelsdijk is lang en recht. Het heideveld in de Pan is omheind en er graast een kudde schapen. Het ziet er ook echt uit als heide. We hebben hier weer boswegen, en die zijn nogal ongelijk. Er is een soort van rupsbaan ontstaan, met soms meer dan een halve meter hoogteverschil. We spotten verschillende vlinders: phagea vlinder, citroengeeltje, atalanta en dagpauwoog. Boven onze hoofden vliegen vijf of zes groene helicopters over.
We voelen ons moe, hoewel we gisteren een rustdag hebben ingelast, en we zijn blij wanneer we de kaart kunnen afvinken. Het stuk dat in het boekje "Brabantse Kempen" genoemd wordt, is klaar. Nu is er nog een gat van 15 km naar Weert, waar we een aantal jaren geleden 30 km gewandeld hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten